Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Λ. Τζέκας
Ένα τσεχοσλοβάκικο Velamos ακουμπάει δίπλα στο ομοεθνές Favorit. Το Kalkhoff στέκεται αυστηρά μόνο του. Γερμανικό γαρ. Εκεί κοντά και το ελληνικής κατασκευής Μικαέλο. Από τη Θεσσαλονίκη το 1989, με μπροστινή ρόδα μικρότερης διαμέτρου.
Τα βρετανικά Ralley είναι πολλά και δικαιολογημένα θέλουν το δικό τους χώρο. Αγγλικές συνήθειες άλλωστε. Πάντα να ξεχωρίζουν με τις Brooks σέλες πάνω τους να προσδίδουν μια κλασική ποιότητα.
Τα Peugeot βγάζουν αβίαστα μια γαλλική φινέτσα ενώ τα ποδήλατα εργασίας καθώς βγαίνουν από το υπόγειο διαμαρτύρονται με τον τρόπο τους για το ελληνικό τους παρατσούκλι.
«Εεε όχι και καραντάνες» συμπληρώνει την αγανάκτηση με εμφατικό τρόπο, ο Λαρισαίος, Χρήστος Σαμαράς που αν και ζωγράφος, συλλέγει με την ίδια καλλιτεχνική ικανότητα κλασικά ποδήλατα. «Μέχρι στιγμής μετράω 33» μας εξηγεί καθώς τα στήνει για τις ανάγκες της φωτογράφισης.
Τα ψάχνει παντού. Οι παλιοί ποδηλατάδες τον ξέρουν και τον πειράζουν. Τον βοηθάνε όμως με όλη τους την καρδιά. Τα μαζεύει κομμάτι – κομμάτι με έναν στόχο «να το μετατρέψω όπως ακριβώς ήταν όταν βγήκαν προς πώληση, να τα διατηρήσω και φυσικά να τα βάλω σε λειτουργία».
Την ώρα που μιλάμε, χτυπάει το τηλέφωνο. Μια φίλη του από την Αθήνα τον ενημερώνει πως του βρήκε ένα κουδούνι σπέσιαλ στα παλιατζίδικα. Τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Αυτά που γι’ άλλους είναι άχρηστα, για τον ίδιο είναι χρυσάφι.
Αλλάζει ποδήλατο κάθε μήνα για καθημερινή χρήση, και τη στιγμή που μας το λέει, στηρίζεται σε μια σέλα και με περηφάνια θυμάται πώς ξεκίνησε η γλυκιά «τρέλα» όταν κάθε καλοκαίρι τα έβγαζε για συντήρηση μετά το χειμωνιάτικο κλείδωμα από τον πατέρα. Μετά ακολουθούν σπουδές Καλών Τεχνών στο Λέτσε όπου και είδε τα «κουρσάκια», όπως τα έλεγαν στην Ελλάδα παλιότερα, για να επηρεαστεί από το στυλ τους.
«Επιστρέφοντας αγοράζω ένα καλό ποδήλατο αλλά μου το κλέβουν. Παίρνω για αντίδραση ένα παλιό και στην προσπάθεια να το φτιάξω όπως ακριβώς ήταν ξεκίνησα να ερωτεύομαι τον τρόπο» και αυτό ήταν... Ξεκίνησε και τώρα δεν σταματάει.
Αφού διέθεσε χώρο, χρόνο και χρήμα κατάφερε να δημιουργήσει μια σπάνια συλλογή που οι γνώστες του αντικειμένου την εκτιμούν.
«Ως λαός ήμασταν φτωχός για πολλά χρόνια και δεν μας έφερναν καλά ποδήλατα από το εξωτερικό. Για να δημιουργήσεις μια καλή συλλογή θα πρέπει να ψάχνεις στο ίντερνετ διαρκώς αλλιώς θα πρέπει να περιοριστείς σε ό,τι είχε έρθει τα προηγούμενα χρόνια».
Ο ίδιος ωστόσο προσπαθεί μέσω της εργασίας του (σ.σ. αναπληρωτής καθηγητής Εικαστικών) να εμπνεύσει και τα παιδιά δημοτικού σχολείου. Πρόσφατα μάλιστα εξέθεσε και μερικά μοντέλα σε σχολική μονάδα όπου «με εξέπληξαν τα παιδιά με το ζωηρό τους ενδιαφέρον. Τους μαγνήτισε το κλασικό και έκαναν πολλές ερωτήσεις».
Μόδα το ποδήλατο τα τελευταία χρόνια. Νέα μοντέλα, εντυπωσιακά σχέδια. Ζητάμε την άποψή του «όπως και με τα αυτοκίνητα οι Έλληνες άρχισαν τις υπερβολές. Αλλάζουν τιμόνια, ρόδες, χρώμα με τον ίδιο άκομψο τρόπο που άλλαζαν ζάντες και εξατμίσεις. Προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή λανθασμένα».
Καθώς δοκιμάζει ένα δυνατό κουδούνι σε ποδήλατο με καλάθι μπροστά, θυμόμαστε τον Ζήκο τον μπακαλόγατο. Αυθόρμητα του το λέμε και μας εκπλήσσει με την απάντησή του: «Μπίσμαρκ Γκόρικ ήταν του Ζήκου. Έχω φίλους συλλέκτες που είδαν την ταινία καρέ - καρέ, για να το φτιάξουν όπως ήταν. Με τις λόγχες του, τη σχάρα του, το φανάρι, ακόμα και το χρώμα των αυτοκόλλητων».
Άψογος. Με στυλ, άποψη και μεράκι. Πραγματικός συλλέκτης…
