Η προσωρινή εντολή είχε ισχύ έως την έκδοση της απόφασης, επί των αιτήσεων ακυρώσεως και αναστολής, που είχαν υποβληθεί κατά της ρυθμιστικής αποφάσεως της θήρας.
Το ΥΠΕΚΑ όμως, σαν έτοιμο από καιρό και κάτω από τις πιέσεις των κυνηγετικών συλλόγων, επιτρέπει πλέον το κυνήγι κανονικά, σε όλη τη χώρα με μία νέα Νομοθετική Ρύθμιση, πανομοιότυπη με την προηγούμενη. “Business as usual” για το ΥΠΕΚΑ που έχει αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο προηγούμενα έτη (1993, 1994, 1998, 2000, 2001 και 2009). Όπως είθισται λοιπόν, έτσι και τώρα μετά την ακύρωση των υπουργικών αποφάσεων ο αρμόδιος υπουργός εκδίδει άμεσα όμοια απόφαση και μέχρι να επιληφθεί εκ νέου το ΣτΕ, έχει περάσει η κυνηγητική περίοδος, καθιστώντας με αυτό τον τρόπο την δικαστική απόφαση κενή περιεχομένου.
Το κυνήγι συνεχίζεται κάθε χρόνο χωρίς να εφαρμόζονται και να τηρούνται οι προϋποθέσεις και οι επιστημονικές δεσμεύσεις που επικαλείται το ίδιο το κράτος. Χαρακτηριστικά, εδώ και δύο δεκαετίες το ΥΠΕΚΑ (και το Υπουργείο Γεωργίας παλαιότερα) αντί να προχωρήσει στην σύνταξη των απαραίτητων μελετών, καθώς και στην συνεχή επικαιροποίηση τους, επιλέγει την πλήρη αδράνεια.
Με αυτό τον τρόπο εγκαταλείπει ουσιαστικά όλη τη διαχείριση στους κυνηγούς, μέσω αμφιβόλων μελετών και εξυπηρετώντας τις πελατειακές σχέσεις των εκάστοτε υπουργών που αποβλέπουν στην ικανοποίηση των κατόχων περίπου 200.000 κυνηγετικών αδειών και την εξυπηρέτηση του εμπορίου και των άλλων υπηρεσιών που κινούνται γύρω από το κυνήγι. Αποτέλεσμα των ανωτέρω είναι οι ρυθμιστικές αποφάσεις θήρας που έχουν εκδοθεί κατά καιρούς να μην λαμβάνουν υπόψη τους: α) την αναπαραγωγική ικανότητα όλων των ειδών της άγριας πανίδας, β) την κατάσταση των οικοτόπων για τα είδη που θηρεύονται, γ) τους κινδύνους που αφορούν την αποδημία τους, δ) τις επιπτώσεις της άσκησης θήρας στα υπόλοιπα είδη στα οποία απαγορεύεται το κυνήγι και τις λοιπές επιβαρύνσεις που ασκεί μια φονική δραστηριότητα που εμείς θεωρούμε ότι κακώς είναι νόμιμη αφού ασκείται με άνισους όρους απέναντι στα θηράματα και προάγει την βία.
Έτσι, οι ελλείψεις της κεντρικής διοίκησης που κινούνται στα όρια της εγκληματικής αμέλειας, παρουσιάζονται σαν πολιτική διαφωνία μεταξύ ομάδων πολιτών και όχι σαν ένα κρίσιμο και ουσιαστικό ζήτημα που η Πολιτεία έχει την αρμοδιότητα και την ευθύνη να διαχειριστεί»
