Σαράντα οκτώ χρόνια μετά την επιβολή της Χούντας (της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως» κατά τους υποστηρικτές της) της 21ης Απριλίου 1967, οι πολυσέλιδες αναφορές των Διευθύνσεων Χωροφυλακής της Θεσσαλίας, είναι φυσιολογικό να έχουν κιτρινίσει.
Χαρτί ελαφρύ, διάφανο, τρύπιο από τα χτυπήματα της γραφομηχανής. Ελαφρύ χαρτί με… βαριές ιστορίες ανθρώπων που βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, μαρτύρησαν για τα πολιτικά τους πιστεύω. Χαρτί διάφανο όπως οι ζωές όλων όσοι αντιστάθηκαν στη Χούντα αφού η Χωροφυλακή, όταν τους εντόπιζε, τους παρακολουθούσε σε κάθε τους βήμα.
Χαρτί αναφορών, διπλογραμμένο από το καρμπόν της εποχής, αφού αντίγραφο του φακέλου – πέραν των σηματικών αναφορών στην… ανωτέρα – έπρεπε να διατηρηθεί στην οικεία υπηρεσία και για τις επόμενες γενιές των αντιφρονούντων.
Πολίτες που διώχθηκαν ως διαποτισμένοι «από της εφηβικής ηλικίας με το μικρόβιον του κομμουνισμού» όπως σημειώνεται σε αναφορά προς το Αρχηγείο Βασιλικής Χωροφυλακής για Θεσσαλό ο οποίος «δεν έπαυσε ουδέ επί στιγμήν να κινήται υπόπτως και δραστηρίως προς ανασύστασιν της Κομμουνιστικής Νεολαίας, αποβλέπων εις την αναβίωσιν της παλαιάς ΕΠΟΝ».
Πρόκειται βέβαια για αναφορά του 1957 με καρφιτσωμένη τη φωτογραφία του… «ασθενούς» πολιτικά Θεσσαλού ο οποίος πρέπει να εκτοπισθεί «επί εν έτος εις Αγιον Ευστράτιον», καθότι «επικίνδυνος για την «Δημοσίαν και Εθνικήν Ασφάλειαν».
Μια αναφορά του 1957, μια δεκαετία δηλαδή πριν τη Χούντα, που προϊδέαζε για την τύχη όχι μόνο των αντιφρονούντων αλλά και όλων όσοι δεν είχαν αντιληφθεί το… πνεύμα των συνταγματαρχών!
Λίγους μόλις μήνες μετά την επιβολή της Χούντας αναφορές της Χωροφυλακής που, επιβεβαιώνοντας το τραγικό με το κωμικό παράλληλά της πολιτικής κατάστασης, «τυλίγουν» σε μια κόλλα χαρτί πολίτες που δεν «ήξεραν» τι «έπρεπε» να ακούνε, τι «έπρεπε» να λένε και, πού «έπρεπε» να πηγαίνουν.
Και καλά στην περίπτωση του Θεσσαλού κομμουνιστή ο οποίος «ανέλαβεν πρωτοποριακόν ρόλον δράσεως υπέρ του ΚΚΕ πρωτοστατών εις απάσας τα κομ/κάς εκδηλώσεις και τας κατά των αρχών διαμαρτυρίας» βρέθηκε η «λύση» του εκτοπισμού του, στον Αγ. Ευστράτιο.
Ένας Θεσσαλός ιδιοκτήτης ταβέρνας που συνελήφθη την 14η Αυγούστου του 1967 να λειτουργεί ηλεκτρόφωνο στο κατάστημά του, με απαγορευμένους δίσκους του κομμουνιστή Μίκη Θεοδωράκη, τι να έφταιγε ο άνθρωπος;
Ο ασφυκτικός κλοιός της Χωροφυλακής ήταν γνωστός όχι μόνο στους αντιφρονούντες αλλά και σε όλους όσοι λάμβαναν μέρος σε… φιλικές συναθροίσεις. Με άλλο συλληφθέντα Θεσσαλό, στις 20 Ιουλίου ’67, να δηλώνει εγγράφως στην αναφορά του τοπικού υπομοιράρχου πως «δεν γνοριζον αν έπρεπε να παρο άδια αστηνομίας δια την επίσκεψις φιλον».
Τον μπελά του βρήκε και άλλος πολίτης, στις 29 Ιουλίου ’68, ο οποίος όχι μόνο δεν απολάμβανε τη στρατιωτική μπάντα «διερχομένης τη στιγμήν εκείνην κατά μήκος παραλιακής οδού» χωρίου της Θεσσαλίας «προς ψυχαγωγίαν παραθεριστών και κατοίκων κοινότητας παιανίζουσα διάφορα άσματα» αλλά είχε το… θράσος να σχολιάσει ενώπιον δυο χωροφυλάκων «εν πολιτική περιβολή, την ιδιότητα των οποίων ηγνύει» ότι «η μουσική αυτή δεν ψυχαγωγεί τον κόσμο αλλά εκφοβίζει τους κατοίκους».
«Αδίκος» αιτιολόγησε ο συλληφθείς στη γραπτή αναφορά «με κατιγορούν ότι εγώ είπων δια την Στρατιωτικήν Μουσικήν ότι αυτή εκφοβίζει τον κόσμο και ότι αυτοί είναι αργόμισθοι» αλλά ήταν ήδη αργά για τον ίδιο αφού σε ερώτηση κοριτσιού πέντε ετών (ανήλικος θυγατήρ παρισταμένου χωροφύλακα) πήρε την… πρωτοβουλία να πει «αυτοί παιδί μου είναι αι αργόσχολοι».
Ποιος να ξέρει πώς θα ξέμπλεξε ο άνθρωπος. Αν δεν ήταν αριστερός και απλά δεν του άρεσε η μπάντα του Στρατού, γιατί αν ήταν αριστερός δεν θα ξέμπλεξε, είναι βέβαιο…
Ελάχιστες αλλά ευτυχώς διασωθείσες αναφορές κατεστραμμένων αρχείων που επιβεβαιώνουν τα όσα τραγικά έζησε η χώρα μας την επταετία της Χούντας. Αλλοτε φλύαρες και άλλοτε συνοπτικές περιγραφές χωροφυλάκων που κατέληγαν στο μονολεκτικό «συνελήφθη», που πίσω τους, πίσω από μια λέξη, κρύβονται δεκαετίες, ζωές, οικογένειες, η ίδια η νεότερη ιστορία της χώρας.
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
