1965: Τηλεφωνικές φάρσες
Οι φάρσες πάντα είχαν πλάκα… Όχι για τα θύματα αλλά γι’ αυτούς που τις κανουν. Το 1965 όμως δεν τα σήκωνε αυτά η κοινωνία. Έτσι και η εφημερίδα είπε να ασχοληθεί μαζί τους. Στις αρχές του 1965 υπήρχαν 3.000 τηλεφωνικές συσκευές σε όλη τη Λάρισα. Πόλεμος νεύρων στην τοπική κοινωνία. Απεγνωσμένοι, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ της εποχής πηγαίνουν και καταγγέλλουν τις φάρσες στην αστυνομία. Οι φαρσέρ καλύπτονται από την ανωνυμία και προστατεύονται από το απόρρητο εκείνη την εποχή. Κάποιος είχε την ιδέα να κινητοποιήσει τα ταξί όλης της πόλης με λίγα τηλεφωνήματα. Άλλος πάλι έπαιρνε την Πυροσβεστική κάθε τόσο και στην υπηρεσία χτυπούσε… συναγερμός. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις οι πολίτες που έπεφταν θύματα των φαρσέρ της εποχής, έβγαζαν το τηλέφωνο του σπιτιού τους από την πρίζα θέλοντας να κοιμηθούν. Μερικοί επέλεγαν ακόμα και την αστυνομία να πάρουν και να «σπάσουν πλάκα». Το τηλέφωνο «έγινε ο κακός δαίμονας» σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής «και αν δεν ανακαλυφθεί το αντιφάρμακο που να αποκαλύπτει τους φαρσέρ πολύ γρήγορα η αθώα συσκευή θα γίνει η αθεράπευτος πληγή για όσους την κατέχουν».
1971: Άτιμη μοιχαλίδα…
Είμαστε στην εποχή που η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα. Τότε δηλαδή που τους πήγαιναν με το σεντόνι στο τμήμα. Στις αρχές του Φλεβάρη του 1971 στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο εκδικαζόταν μια τέτοια υπόθεση. «Ο νομοθέτης είναι αυστηρότατος στις περιπτώσεις αυτές» τόνιζε χαρακτηριστικά το ρεπορτάζ της εποχής «αλλιώς ο γάμος θα τελούσε πάντοτε εν κινδύνω και τα θεμέλια της οικογένειας ευθύς εξ αρχής θα τελούσαν υπό την απειλή να καταρρεύσουν». Σημείωνε επίσης πως «εάν οι εκάστοτε μοιχοί αφήνονταν ατιμώρητοι θα δημιουργούνταν μεγάλο κοινωνικό θέμα με οικογενειακά δράματα καθημερινώς. Τα αθώα θύματα θα έφταναν σε μεγάλο αριθμό» έλεγε συμπερασματικά. Περίοδος χούντας και μάλιστα στη μέση της 7ετίας. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου προσπαθεί να πείσει το νόμιμο ζεύγος να τα βρει καθώς είχαν χωρίσει προ μηνών αλλά δεν είχαν πάρει διαζύγιο ενώ υπήρχε κι ένα παιδί στη μέση. Ο άντρας αρνείται την πρόταση του δικαστή και η παράνομη σύντροφος να λέει ορθά κοφτά πως τον θέλει για άντρα της κι ας είναι παράνομος! Τους επιβλήθηκε η ποινή των 4 μήνων. Κάτω η χούντα, πάνω ο έρωτας λοιπόν. Κι ας ήταν και παράνομος…
1982: Μπέρδεμα… θανάτου
Αυτό κι αν ήταν μπέρδεμα. Μπέρδεμα ζωής και θανάτου. Ένας Λαρισαίος έπεσε σε υπόγειο της οδού Ηφαίστου σε χώρο που χρησιμοποιούνταν σαν αποθήκη φέρετρων γραφείου τελετών. Ήταν μια νύχτα Κυριακής. Ο άτυχος άνδρας μεταφέρθηκε βαριά τραυματισμένος στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Κάποιος από το νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης λίγη ώρα αργότερα τηλεφωνεί στη Λάρισα και ειδοποιεί πως ο άνδρας δεν άντεξε. Πέθανε. Έτσι λοιπόν ο θάνατος του αναγγέλθηκε στην οικογένεια του Λαρισαίου κι αυτοί με τη σειρά τους ανέθεσαν την κηδεία σε γραφείο τελετών. Μάλιστα ο υπάλληλος του γραφείου επικοινώνησε με το ΑΧΕΠΑ για να παραλάβει τη σορό. Η κηδεία δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες, τυπώθηκε σε χαρτί και εν συνεχεία κολλήθηκε σε κολόνες, ενημερώνοντας τους γνωστούς, συγγενείς και φίλους να του πούνε το τελευταίο αντίο σε κεντρικό ιερό ναό της πόλης. Ο υπάλληλος ωστόσο που πήγε να πάρει τη σορό δεν βρήκε τίποτα. Τον έψαξαν στο νεκροτομείο αλλά τίποτα. Το μυστήριο το έλυσε μια κοινωνική λειτουργός η οποία απευθύνθηκε σε κάποιον χειρουργό και τον ενημέρωσε πως ο άνδρας νοσηλευόταν και ζούσε, απλά η κατάσταση ήταν κρίσιμη.
