Το λιοντάρι το λένε aslan, lion και όταν γράφουν για την αρκούδα του βουνού τους τη λένε μέτσκα, ayı, bear. Καμιά φορά μπερδεύονται και φωνάζουν «tseka daskalitsa», «περίμενε δασκάλα», και ανακατεύουν τις γλώσσες στη σάκα και τις φωνές τους και τότε σκαρώνουν τις πιο ωραίες ιστορίες. Κάνουν μια παραμυθοσαλάτα με πολλούς και διαφορετικούς ήχους, φθόγγους και επιφωνήματα, όπως Χο! Αλί! και Βάι!
Ξέρετε πότε δεν μπερδεύονται, στις γιορτές, που γίνονται στα ελληνικά και σοβαρά σοβαρά yavas yavas σαν παιδιά παιδιά που είναι εκφέρουν τους πιο όμορφους στίχους:
«Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη,
για να περάσει η άνοιξη παρά μονάχα αυτός,
και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά,
περ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς»
και τα πιο λυπητερά τραγούδια
«Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο»
Δεν τα καταλαβαίνουν όλα, αλλά τα γνωρίζουν και τα μάτια τους γυαλίζουν και γεμίζει ο λαιμός τους από έναν λυγμό, γιατί αισθάνονται.
Τι ευτυχισμένοι εμείς οι δάσκαλοι των μειονοτικών σχολείων! Με παιδιά που αγαπούν, που νοηματοδοτούν, και για μας τα σπουδαία των αγώνων επανορίζουν με τα λόγια τους τις άξιες: όπως θυσία, συλλογικότητα, αφοβία, τόλμη, δικαιοσύνη.
Τα παιδιά με τις πολλές «λέξεις» που τα λένε μουσουλμανάκια…
Λένα Παπαδοπούλου, δασκάλα στο Μειονοτικό Σχολείο της Γλαύκης Θράκης
