Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Φυλλομετρούσα προχθές ένα βιβλίο με τίτλο «Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν» του αξέχαστου και ανεπανάληπτου Αλέκου Σακελλάριου.
Το είχα διαβάσει παλαιότερα, αλλά ξανάπεσε στα χέρια μου και επειδή ο τίτλος ενός βιβλίου που εκδόθηκε πολλά χρόνια πριν, εκτός από επίκαιρος υπογραμμίζει και την αφόρητη έλλειψη γέλιου (με την έννοια της χαράς) στη σημερινή ελληνική κοινωνία, η οποία και σε πρόσφατη μέτρηση αναδείχθηκε ως η πλέον απογοητευμένη και απαισιόδοξη της Ευρώπης, του έριξα πάλι μία ματιά. Άλλωστε σε όποια σελίδα και να ανοίξει κανείς όταν τη δημιουργία της την έχει γεννήσει ένα τόσο λαμπερό, δαιμόνιο και με αστείρευτο χιούμορ μυαλό είναι σίγουρο ότι κάτι πολύ καλό θα βρει.
Είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο.
Τόσο «ξεχωριστό» που ακριβώς επειδή ήταν έτσι από τη γέννα του, στη συναναστροφή του ήταν απλός, χαλαρός, άνετος και πηγαίος, όπως πηγαίο ήταν το χιούμορ του που μας χάρισε μοναδικές και αθάνατες επίσης στιγμές αυθεντικού γέλιου και χαράς. Από εκείνο το γέλιο που δεν χρειάζεται «φκιασίδια» ή «βωμολοχίες» για να σταθεί και να απλωθεί στην ατμόσφαιρα, αβίαστα, απλόχερα αφήνοντας μία αίσθηση πηγαίας απόλαυσης που δεν… εκβιάστηκε. Απλά βγήκε αυθόρμητα ακολουθώντας το μυαλό και την πένα ενός προικισμένου ανθρώπου.
Έτσι και στη ζωή του, ο αυτοσαρκασμός και η λεπτή ειρωνεία, με την οξύτητα μιας παρατηρητικής ματιάς για κάθε τι γύρω συνέθεταν την προσωπικότητά του, ορμητική και γεμάτη χαρά για τη ζωή.
Ένας χαρισματικός άνθρωπος που πάνω από όλα ήξερε να ζει και ήξερε να νιώθει αυτό που ζούσε μέσα του και γύρω του. Και τελικά, επειδή με όχημα το χιούμορ συνήθως λέγονται οι πιο μεγάλες αλήθειες, ήταν ένας βαθιά φιλοσοφημένος άνθρωπος, οδοιπόρος και αντικειμενικός παρατηρητής συνάμα της ζωής.
Σε αυτό το βιβλίο λοιπόν, με τίτλο «Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν» περιλαμβάνεται και μία συνέντευξη που έδωσε ο Αλέκος Σακελλάριος στον… Αλέκο Σακελλάριο.
Και δεν είναι μόνον ότι είναι μία από τις ωραιότερες συνεντεύξεις και εξαιρετικά απολαυστική. Ξαναδιαβάζοντάς τη θυμήθηκα πόσο επίκαιρη και πόσο διαχρονική είναι. Πόσες «αλήθειες» περιλαμβάνει για τη «ράτσα» μας και τελικά πόσο… καταδικασμένοι είμαστε από τον ίδιο τον χαρακτήρα μας, τα αδιόρθωτα χούγια μας και τις συνήθειές μας. Βέβαια η ίδια η ιστορία μας, που με παραλλαγές και προσαρμοσμένη στις επιταγές και τις ανάγκες κάθε εποχής επαναλαμβάνεται, έχει αποδείξει αυτή την αδήριτη πραγματικότητα.
Έτσι και μέσα από αυτή τη συνέντευξη που ακριβώς τιτλοφορείται «Συνέντευξη στον εαυτό μου» δοσμένη μέσα από την κοφτερή του ματιά στ πράγματα και την εξίσου κοφτερή του γλώσσα αποτυπωμένη στο χαρτί, προβάλλεται αμείλικτα η διαχρονικότητα των ελαττωμάτων μας, ή των προτερημάτων που γίνονται ελαττώματα γιατί έτσι επιλέγουμε να τα διαχειριστούμε. Και έτσι καταλήγουμε πάντοτε στο «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν».
Σκέφθηκα λοιπόν, καθώς είμαστε στην αυγή του νέου χρόνου, να την μοιραστώ, έτσι μπας και μας βάλει σε σκέψεις. ‘Η σε κάθε περίπτωση για να μας θυμίσει να γελάμε με το πικρό της χιούμορ.
Απολαύστε την:
-Ας αρχίσουμε εαυτέ μου τη συνέντευξή μας. Αγαπημένο σου χόμπι.
-Ν’ αλλάζω επάγγελμα
-Πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού;
-Μ΄ αυτά που κάνει όχι!
-Αν ο Θεός ήταν Έλληνας τι θα έκανε;
-Θα κατέστρεφε τον κόσμο για να εισπράξει την ασφάλεια.
-Ποια είναι τα τρία κακά του νεοέλληνα;
-Είναι τέσσερα γιατί δεν τα παραδέχεται κιόλας.
-Δηλαδή;
-Μέσα σε όλα, αρπακόλλα, κόκα-κόλα!
-Ελληνικός λαός;
-Είμαστε ένα λαός παράξενος και μαζοχιστής. Προπάντων μαζοχιστής. Πάντα έχουμε ένα εναλλακτικό πρόβλημα για κάθε λύση!
-Μίλησε μου για τη διαφθορά
-Οι Έλληνες χωρίζονται στους αμετανόητους άτιμους και σε μετανιωμένους τίμιους
-Ποια είναι η κληρονομιά των Ελλήνων;
-Από τους σπουδαίους προγόνους μας κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους: την Ακρόπολη και τον Καιάδα. Και σταθήκαμε ανάξιοι όχι μόνον στο ύψος του πρώτου αλλά και στο βάθος του δεύτερου.
-Γραφειοκρατία;
-Γραφειοκρατία είναι οι διαδικασίες που ακολουθούν τα προβλήματα όταν τα απασχολεί κάποια σοβαρή λύση.
-Τι έχεις να πεις για την καταστροφή του περιβάλλοντος;
-Το μέγα ελληνικό θαύμα! Έχουμε κάψει σε δέκα χρόνια ό,τι οι άλλοι σε εκατό!
-Δηλαδή;
-Στην Ευρώπη αντιστοιχούν τρία δένδρα σε κάθε κάτοικο. Στην Ελλάδα αντιστοιχούν τρεις εμπρηστές σε κάθε δέντρο.
-Αθήνα-νέφος. Ποια η γνώμη σου για το πρόβλημα;
-Όταν αποφασίσαμε να εξαργυρώσουμε τη βλακεία μας με διοξείδιο του θείου, δεν περιμέναμε ότι θα ήταν τόση πολλή (η βλακεία) και ντουμανιάσαμε!
-Τι απρόσμενο περιμένεις;
-Μία καλύτερη Ελλάδα.
-Σε τι απίστευτο πιστεύεις;
-Στη θεία Δίκη.
-Σε τι υπερτερεί ο Έλληνας και σε τι ο Ευρωπαίος;
-Σε όλα υπερτερεί ο Ευρωπαίος. Γιατί ο πολιτισμός του έχει τις ρίζες στην Ελλάδα και ας μην το παραδέχεται. Ενώ ο Έλληνας υστερεί, γιατί ο πολιτισμός του βασίζεται στην Ευρώπη και το καμαρώνει.
-Αξιοκρατία;
-Αξιοκρατία ονομάζουμε τα προσόντα που απαιτούνται για να υπερπηδήσουμε έναν καλύτερό μας. Αναξιοκρατία λέμε την ατυχία μας να μην γίνουμε κι εμείς κάτι που δεν αξίζουμε, όπως θαυμάσια το καταφέρνουν κάποιοι άλλοι.
-Ελπίζεις;
-Την ελπίδα τη φτιάχνεις με όση απελπισία σου έχει απομείνει.
-Φοβάσαι;
-Ο καθένας μας κρύβει μέσα του το καλύτερο και τον χειρότερο Ελληνα μαζί. Το κακό είναι ότι, όσο πάει, αυτοί οι δυο όλο και λιγότερο διαφέρουν μεταξύ τους.
-Το μέλλον της Ελλάδας;
-Αν ποτέ πει να ξεβρομίσει αυτός ο τόπος, πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει μόνον ο τόπος!
