*Από τον Πέτρο Ιωάννου*
Για τους Νεοέλληνες η κουβεντούλα, οι οποίοι κατέχουν ένα καλό επίπεδο στις διαπιστώσεις και την αλληλεγγύη, ωστόσο μη γελιόμαστε η «πολεμόχαρη φυλή» της λατρεμένης μου Μαλβίνας Κάραλη, έχει μια μέτρια, κακή εκλογική συμπεριφορά, 10ετίες τώρα και ειδικά τελευταία. Για άλλη μια φορά οι νεοέλληνες το μόρφωμα αυτό που προέκυψε μετά τις μεγάλες νίκες στην Πίνδο, την «ήττα»- παράδοση δηλαδή στους ναζί και τον εμφύλιο, μέχρι και σήμερα.
Εκτός από τους Έλληνες ήρωες που διακρίθηκαν κατά των Ιταλών και των 3 κατακτητών μετά, είχαμε και Έλληνες δωσίλογους, συνεργάτες των Γερμανών, μεταξύ αυτών δυστυχώς και ο πρωτεργάτης του έπους του ‘40 στρατηγός Κατσιμήτρος, ως υπουργός τους, Έλληνες μαυραγορίτες, Έλληνες Χίτες, καταδότες και παραστρατιωτικούς, Έλληνες ιδεολόγοι - αντάρτες που μάτωσαν όμως τα χέρια τους όπως και οι παρακρατικοί - παραστρατιωτικοί με αίμα ελληνικό.
Απότοκος αυτής της εποχής είναι και ο γράφων. Μπορεί να γεννήθηκα στα ‘61, στην ουσία όμως το ‘47, την μέρα που χάνεται στον εμφύλιο και ο τρίτος αδελφός της μάνας μου Πέτρος Τσίπας, εκτελεσμένος από σουρλικές ομάδες. Το αμάρτημά του δεν ήταν η βοσκή, αλλά ο αντάρτης αδερφός του, μόλις στα 23 του. Εκείνος έφυγε, τ’ όνομά του όμως και όσα δεν πρόλαβε να ζήσει εκείνος, συνεχίζονται με τον γράφοντα. Οι δολοφόνοι έκαναν τη δουλειά τους, όπως νόμιζαν, η βροχή σίγουρα ξέπλυνε τον μαντρότοιχο απ’ τα εκσφενδονισμένα μυαλά κείνου του άκακου άνδρα, μα στο δικό μου μυαλό ακόμη γυροφέρνουν αυτές οι περιγραφές και θα με διαμορφώνουν, ως το τέλος, μ’ένα υφέρπον μίσος, προς τους μεν και τους δε.
Έχει σημασία γιατί επιμένω γι’ αυτή τη μέρα. Μετά την εξόντωσή του συλλαμβάνεται απ’ τους ίδιους και τρώει το ξύλο της αρκούδας η 15χρονη αδελφή του Ζωή. Θα 'ταν το τέταρτο θύμα της οικογένειας, αν δεν είχε επέμβει μια γενναία ψυχή (κόρη του παππά του χωριού) η Βασιλική βρίζοντάς τους: «βρε αλήτες τι σας φταίει μια σταλιά παιδί;». Ήταν τόση η αγριότητα και το βάθος των πληγών που χρειάστηκε να σφάξουν ζώο, να την τυλίξουν με το δέρμα του ώστε να γιάνουν οι πληγές. Η μικρή Ζωή κέρδισε τη ζωή και έφυγε πρόσφατα πλήρης ημερών σχεδόν στα 90, αφήνοντας πίσω 5 παιδιά, 16 εγγόνια, 10 δισέγγονα, κυρίως όμως παρακαταθήκες γι’ απλή λογική, πίστη και σοβαρότητα.
Τα χρόνια κύλησαν, οι πρωταγωνιστές τέτοιων κι άλλων φρικαλεοτήτων δεν πλήρωσαν ούτε ζήτησαν ποτέ συγγνώμη. Ακολούθησαν τα ξερονήσια, η αμερικανόφερτη χούντα, το Πολυτεχνείο, η διπλή προδοσία - «παράδοση» της Κύπρου απ’ τη 2η χούντα και την απούσα κυβέρνηση Καραμανλή, η δίκη των πρωταιτίων. Η ελλ. ιστορία χρωστά πολλά στον πατριώτη Νίκο Ψαρουδάκη επικεφαλής της Χριστ. Δημοκρατίας, που εναντιώθηκε στην απόφαση των δικαστών λέγοντάς τους ότι: «το έγκλημα της χούντας ήταν διαρκές και όχι στιγμιαίο (για να γλιτώσουν οι πολλοί συνεργάτες της). Καταδικάστηκε σε καιρούς δημοκρατίας, αρνήθηκε να πληρώσει και φυλακίστηκε. Ακολούθησαν τα χρόνια της ευμάρειας (με δανεικά), οι εκλογικές παράτες με τις νάιλον σημαίες στις πλατείες, με τους μεν και τους δε, τους πράσινους και του βένετους κυρίως και ουραγούς τα κομμάτια της αριστεράς.
Στην ουσία, συγγνώμη δεν εισπράξαμε ποτέ κι απ’ αυτούς, ούτε για τα παλιά, ούτε για τα νέα τους ανομήματα, ούτε πρόκειται ποτέ να απολογηθούν καθώς οι επόμενοι φροντίζουν για την παραγραφή των (και οι σημερινοί).
Αυτό είν’ το ματαιόδοξο τσίρκο που έφερε τη χώρα στα βράχια, σε νέα υποταγή-κατοχή σε υπερεθνικά σχήματα, στα λόμπι που κρύβονται πίσω απ’ το ευρωιερατείο. Κι εμείς οι απλοί πολίτες είμαστε στριμωγμένοι σε ένα καλάθι ενός φαντεζί ευρωαερόστατου, τρύπιου όμως που όλο χάνει έδαφος και εμείς ονειρευόμαστε αρχηγούς. Μας λένε πετάξτε κάτι άχρηστο, για να κερδίσουμε ύψος και πετάμε διαρκώς διάφορα, αλλά πάντα χάνουμε ύψος. Εσχάτως τους ενοχλούν και τα μισοάδεια πορτοφόλια μας ίσως και οι τσέπες. Και τι άλλο ακόμα πρέπει να πετάξουμε για να κερδίσουμε λίγα μέτρα ακόμα; Έρχεται ώρα όμως που κινδυνεύει και το καλάθι βλ. σπίτι για να μας μείνει τι; το τρύπιο μπαλόνι και η διάτρητη ελπίδα ότι τη σκαπουλάραμε παραγνωρίζοντας το άδοξο τέλος και τις παρακάτω «ύαινες» που περιμένουν.
Αυτοί είμαστε. Αυτή είναι δυστυχώς και η πλειοψηφία που μας τρέχει από ήττα σε ήττα. Μήπως ψάχνουν για «καθαρούς» να κάνουν τη βρομοδουλειά, να κοροϊδέψουν τους κουτόφραγκους;
Αποκλείεται και ο Σημίτης και ο Τσίπρας δεν είναι Νταβούτογλου που παίζει στα δάχτυλα μέχρι στιγμής το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο στερέωμα. Κανένας Έλληνας μετά τη δολοφονία του χαρισματικού Καποδίστρια δε είχε αυτή την ικανότητα. Συνήθως ό,τι και να γίνει σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα πέφτει χρήμα πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι τρεχούμενο ή μαύρο προς ξέπλυμα στη Bank ambrosiano του Βατικανού. Μου άρεσε ένα πρόσφατο άρθρο του Χ. Τσαντήλα που μεταφέρει το παράπονο ενός συντηρητικού ψηφοφόρου ο οποίος απορεί για τη συμπεριφορά των πολιτών: «ακόμη και τα ζώα όταν πάνε να τα χώσουν στο κλουβί βρίσκουν τρόπο να αντιδράσουν, εμείς γιατί;». Αυτό το πελώριο γιατί, ούτε ο ίδιος ούτε οι άλλοι θέλουν ν‘ απαντήσουν.
Βλέπουμε αρκετούς αιχμαλώτους στη Συρία να συνοδεύονται μέχρι την εκτέλεση από λιγοστούς κατσαπλιάδες και λέμε μα γιατί δεν αντιδρούν, είναι πολλοί και οι άλλοι λίγοι; η απάντηση είναι απλή: ελπίζουν ότι κάτι στο μεταξύ θα γίνει ως την εκτέλεση.
Μπαίνουμε σε ένα νέο είδος υβριδικού πολέμου που όλα γίνονται στα μουλωχτά και πολύ πριν στο παρασκήνιο. Δείτε Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, Γιουγκοσλαβία - Κύπρος (παλιότερα) όπου από το πουθενά βγάζουν εμφύλιους σπαραγμούς με πρωτοφανείς σφαγές για να πουλήσουν όπλα, να χτίσουν όσα γκρέμισαν, να ορίζουν για πάντα το βιός τους (κοιτάσματα), να φοβίζουν και να εκβιάζουν καθεστώτα και πολίτες. Να σε οδηγούν στην προσφυγιά και να υποβοηθούν δήθεν τα προσφυγικά ρεύματα όσους δεν τους καταπιούν τα κύματα και ο βυθός. Αυτοί είναι οι έμποροι των εθνών και αυτοί φυτεύουν καθεστώτα «ελπίδας».
Ευθύνες έχουν και οι λαοί όπως και οι ψηφοφόροι είτε εμφανίζονται στις κάλπες ως εντολείς, είτε όχι. Ευθύνη έχουν οι δάσκαλοι, οι πάντες, που θα μπορούσαν να τρέξουν άλλες εξελίξεις και όχι να ψάχνουν για δυνατούς παίχτες έστω και ορντινάντσες των Αμερικανών ή ρυθμιστές λεβέντες με μικρό ή μεγάλο (λ) δεν έχει σημασία.
Όμως σας κούρασα, όπως κούρασα και τα επιδιορθούμενα ακόμη χέρια μου, θύματα και αυτά, της τεχνολογίας που μπήκε στη ζωή μας.
Παρ’ όλα αυτά Έλληνα του σήμερα, άκουσέ με! Σε πιστεύω, δικαιολογείσαι ότι τους πιστώνεις χρόνο και ότι ο ίδιος θέλεις χρόνο, χαλάλι σου αν και μας «δουλεύεις». Την ίδια στιγμή και άλλοι κρεμασμένοι προστίθενται, εκατόμβες αίματος, κι άλλα παιδιά (227.000 ήδη) παίρνουν τον δρόμο για τον βορρά όπως και τα έγχρωμα καραβάνια του τρόμου κι αυτά τα παιδιά είναι δικά σου, είναι δικά μας. Έβλεπα προχθές το βλέμμα μιας μάνας από την Αθήνα που μιλούσε το αγόρι της, γιατρός στη Σουηδία με την καλή του, και άλλης μιας, εδώ στη Λάρισα. Χαμένες και παγωμένες ματιές στο πουθενά. Έζησα σε Κογκό, Αιθιοπία και Σουδάν 11 χρόνια, έμαθα τα παθήματά τους (Ελλάδα ετοιμάσου) ένιωσα και τον πόνο της μάνας που περιμένει. Προς Θεού, δεν μπορείτε ν’ ανέχεστε κι άλλο αυτόν τον αργό θάνατο όσο είν’ εδώ, καθώς και την αυτοεξορία τους, γι’ αυτούς τους τεντιμπόηδες που παριστάνουν ότι μας κυβερνούν. Ας βρει ο καθένας τρόπο να νικήσει και ν’ αποβάλει τον φόβο του. Ας γίνουμε καταλύτες εξελίξεων, με τα παιδιά μας πρωταγωνιστές και όχι κυνηγημένα απ’ την ανάγκη και την επιπολαιότητα των ίδιων των γονιών τους.
*Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν εκπαιδευτικός και υποψ. βουλευτής με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο
