*Του Αθανασίου Β. Ραούλη
Στις μέρες μας θλιβερά αναπάντεχα γεγονότα στη γειτονιά μας και σ΄ολόκληρο τον κόσμο βομβαρδίζουν ανηλεώς τη σκέψη μας και πού χώρος να βρεθεί σ΄αυτή για χριστουγεννιάτικες χαρές. Ο λαός μας μοιάζει παγιδευμένος σε ιστό που τον πλέκουν επικίνδυνες «αράχνες» όπως: τζιχαντιστές, περίεργες κινήσεις στη διεθνή σκακιέρα και στη διπλωματία για αλλαγή γεωπολιτικών δεδομένων, προσφυγικό, μεταναστευτικό, ενεργειακό. Δεν μάς έφτανε η οικονομική μας δυσπραγία και προσφάτως ο αφελληνισμός των Τραπεζών κυρίως λόγω πολιτικής αβελτηρίας μάς ζώνουν και μαύρα φίδια για άλλα. Λέτε να επαληθευτεί ο Άγιος Παϊσιος που μιλάει για νέο ρωσοτουρκικό πόλεμο με την Τουρκία να κόβεται στα τρία και την Ελλάδα να βγαίνει κερδισμένη;
Στο εσωτερικό τοπίο η δική μας ολυμπιάδα του ψεύδους, της ανυποληψίας, της υποκρισίας, της δημαγωγίας καλά κρατεί. Πύργοι Βαβέλ υψώνονται, δούρειοι ίπποι εγκαθίστανται στη συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων για χάραξη εθνικού σχεδίου και έξοδο από την κρίση. Πού τόλμη και πολιτική γενναιότητα για συναίνεση και απελευθέρωση δυνάμεων της χώρας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Το πολιτικό μας σύστημα, δυστυχώς, κάνει ό,τι μπορεί για να πιστέψουμε πως ζυγώνει το τέλος του. Αχνοφαίνεται δηλαδή το τέλος της μεταπολίτευσης και ίσως περνάμε σε νέα εποχή. Μπόρα είναι όμως και θα περάσει. Εδώ δεν καμφθήκαμε σε χαλεπότερους καιρούς με τη χώρα αιματοβαμμένη και πλήρως εξουθενωμένη.
Στον ορυμαγδό αυτόν της ανέχειας με τους πολίτες να τρώγονται με την ανημποριά τους έχουμε και κάτι μεγαλοεπιχειρηματικά-πολιτικά τζάκια που φέρονται να κόλλησαν σαν βδέλλες στο κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα συνεπικουρούμενα από δωσίλογους-απάτριδες ιθύνοντες και από κάθε λογής παραμάγαζα και χρηματοφάγα σαράκια. Τα χρήματα αυτά ακολουθώντας πανούργους χρηματοοικονομικούς ατραπούς πολύ δύσκολα θα επαναπατριστούν και μάλλον θα καταλήξουν στο χωνευτήρι της λήθης. Κάποιοι μάλιστα εκ των κυρίων αυτών προκαλούν με το να μην ξεχνούν να δίνουν το βροντερό παρόν τους σε διάφορα happenings, events.
Σε πείσμα των καιρών η Ελλάδα μας θα ξεπεράσει τις δυσκολίες της, γιατί διέθετε και διαθέτει αστείρευτες δεξαμενές αλληλεγγύης, ελληνικού φιλότιμου, πατριωτικού χρέους. Θυμίζω κάποιους παλιούς συμπατριώτες μας-φτωχοί ως επί το πλείστον-που δραστηριοποιούμενοι εκτός των συνόρων μας και αξιοποιώντας το εμπορικό τους δαιμόνιο μεγαλούργησαν και γέμισαν τη χώρα μας με κοινωφελή έργα υπηρετώντας τις διαχρονικές αξίες του ανθρωπισμού και του πολιτισμού. Αναφέρομαι ασφαλώς στους ευεργέτες μας με σχεδόν τη μερίδα του λέοντος να καταλαμβάνουν οι ορμώμενοι από την Ήπειρο. Και σήμερα υπάρχουν πλούσιοι Έλληνες που ενδιαφέρονται εμπράκτως για την υστεροφημία τους και για να συμπεριληφθούν στο πάνθεον των εθνικών μας ευεργετών. Ίσως όχι τόσο πολλοί, ίσως όμως κάποιοι να δυσπιστούν να ευεργετήσουν, γιατί δεν εμπιστεύονται το κράτος π.χ. χρήματα του «Ταμείου αποκατάστασης πληγέντων από φυσικές καταστροφές» προϊόν δωρεών επώνυμων Ελλήνων, φορέων, ιδρυμάτων εξωτερικού και ομογένειας ενσωματώθηκαν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους προκειμένου να καλυφθεί δημοσιονομικό έλλειμμα (βλέπε μεγάλες φωτιές νομού Ηλείας 2007).
Σημαντική είναι η συμβολή του θεσμού «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη» των επιχειρήσεων και των οργανισμών σε περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα αν και σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να προσεχθεί το ανθρώπινο κεφάλαιο δίνοντας ευκαιρίες στους νέους επιστήμονες να δημιουργούν και να μένουν στον τόπο τους. Οφείλουμε να εξάρουμε το τεράστιο, αδιάλειπτο και από καρδιάς έργο της Εκκλησίας μας, των φιλανθρωπικών-εθελοντικών συλλόγων, της αυτοδιοίκησης, των ανώνυμων πολιτών προς τους καθ΄οιονδήποτε τρό πον πάσχοντες συμπολίτες μας.
Κακά τα ψέματα σ΄αυτή την καθοριστική συγκυρία για το μέλλον της χώρας πρέπει να αναζητηθούν γνήσιες δημοκρατικές φωνές που θα μάς ενώσουν όλους και θα σηκώσουν ξανά τη χώρα κατ΄επιταγή της ιστορικής μας αξιοπρέπειας άλλως… τα απόνερα της κρίσης ανεμπόδιστα θα μάς οδηγήσουν σε οριστική ιδιότυπη κηδεμονία.
*Ο Αθανάσιος Ραούλης είναι εκπαιδευτικός, οικονομολόγος, τ. περιφερειακός δ/ντής Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας
