Του Χρήστου Τσαντήλα
ΔΕΝ είμαι βέβαιος αν το ίδιο το αντιλαμβάνεται το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, αλλά μπήκαμε δυστυχώς σε περίοδο έντονου …ψυχοπλακώματος. Στον αστερισμό της απογοήτευσης. Σε μακρά περίοδο μαυρίλας και καταχνιάς. Τίποτα δεν πάει καλά, όλα μαύρα, σκοτεινά, καταθλιπτικά, μέσα κι έξω, πάνω και κάτω, δίπλα και απέναντι. Βιώνουμε μια από τις χειρότερες περιόδους της χώρας και με αβέβαιη τη συνέχεια και το μέλλον…
ΟΙ διαπραγματεύσεις, των δικών μας κυβερνητικών με τους εκπροσώπους των τροϊκανών (όχι για το «αν», αλλά για το «πόσο» ακριβώς θα πονέσουμε με τα νέα φορολογικά και ασφαλιστικά κοστούμια που μας ράβουν, και πόσο ακόμα θα αντέξουμε στο πρωτοφανές ξεζούμισμα των νοικοκυριών και στο ψαλίδισμα των μισθών και των συντάξεων) δεν πάνε καλά… Τείνουν να καταλήξουν και πάλι σε νίκη των δανειστών. Μας έχουν κλείσει μονότερμα σε έναν αγώνα που δεν λέει να λήξει…
ΣΤΑ εσωτερικά μας, χειρότερα δεν γίνεται. Αλλά και τα εξωτερικά, στον ίδιο παρονομαστή. Με την Ευρώπη να έχει πια λόγο να υπολογίζει σοβαρά το μεταναστευτικό ζήτημα που τελευταία προέκυψε και κατέστη μια βραδυφλεγής βόμβα στην αγκαλιά μας και τους λαούς να μην απολαμβάνουν από δω και στο εξής τόσο ξένοιαστα πλέον τον καφέ τους στα γνωστά πολυσύχναστα στέκια των πρωτευουσών της Ευρώπης.
Η ΥΦΗΛΙΟΣ συγκλονίστηκε κυριολεκτικά από τη σφαγή των αμάχων, νεαρών κυρίως πολιτών στο Παρίσι και οι ηγέτες των ισχυρών της ευρωπαϊκής συμμαχίας που αντάμωναν κάθε τρεις και λίγο για να δουν πώς θα πάρουν πίσω τα δανεικά που έδωσαν στην Ελλάδα, (ένα και μοναδικό αντικείμενο είχαν τόσα χρόνια στο …πιάτο τους, αποφασίζοντας με μέτρα και όρους την πλήρη εξόντωσή της), επιτέλους θα δοκιμαστούν σε πιο δύσκολες και σκληρές αποφάσεις. Αποφάσεις που έχουν να κάνουν με το πώς θα προστατέψουν τους πληθυσμούς τους από την απίστευτη μανία των τζιχαντιστών τους οποίους εκκόλαπταν ανεξέλεγκτα στον κόρφο τους…
ΜΕΣΟΥΣΗΣ αυτής της διεθνούς αναμπουμπούλας, και ενώ ακόμα τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης παίζουν βίντεο και εικόνες από τη μεγάλη σφαγή του Παρισιού, μας έρχεται καπάκι πρωί πρωί και ο εγκέλαδος. Στη Λευκάδα το επίκεντρο, αλλά στην ψυχολογία μας το δράμα. Σκέτο ψυχοπλάκωμα! Και πάνω που τον είχαμε ξεχάσει. Από μόνο του το φυσικό φαινόμενο, που στο παρελθόν χτύπησε και άλλες φορές άγρια την ελληνική επικράτεια, σκορπίζοντας τον θάνατο και την καταστροφή, δημιουργεί καταστάσεις φόβου που δεν θα μπορούσαν χιλιάδες τζιχαντιστές. Και αυτήν την κατάσταση οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν ούτε με μέτρα ασφαλείας, ούτε με διπλωματία. Μέσα στην απογοήτευση που προκαλούν όλα τα πιο πάνω μύρια κακά που μας συμβαίνουν ας δούμε με άλλο μάτι και το μήνυμα του εγκέλαδου. Ότι δηλαδή υπάρχουν και χειρότερα που μπορεί να σε βρουν σε όποιον κόσμο και αν ανήκεις. Και αυτό μόνο Ένας το γνωρίζει…
