«Ψω-ρο-ά-λο-γο», προσπάθησα να αρθρώσω τη δύσκολη λέξη, που συχνά άκουγα από τους Λαρισαίους, για να εμπλουτίσω τα φτωχά μου ελληνικά.
Ήταν 1994, η χρονιά που στήθηκε το περίφημο άγαλμα – έργο του Μίλτου Παπαστεργίου – κάτω από τον Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Αχιλλίου και σχεδόν όλοι σχολιάσανε αρνητικά.
«Όταν δεν καταλαβαίνεις το νόημα ενός έργου τέχνης, σκέψου ότι ο καλλιτέχνης δεν είναι ηλίθιος, αλλά εσύ, ο θεατής του έργου, δεν είσαι σε επίπεδο να το κατανοήσεις», θυμάμαι τα λόγια του αγαπημένου μου καθηγητή από το Λύκειο. Τελικά το άλογο κατάφερε να μείνει - παρόλο που κάποιοι μαζεύανε υπογραφές για την απομάκρυνσή του - και ίσως πείστηκαν όλοι ότι πρόκειται για υψηλού επιπέδου έργο τέχνης που προκαλεί βαθιά συναισθήματα, μας υπενθυμίζει πόση ταλαιπωρία τράβηξε το θεσσαλικό άλογο για να θρέψει τον επίσης ταλαιπωρημένο λαό του θεσσαλικού κάμπου.
Ομολογώ ότι στην αρχή ούτε εγώ ήξερα τι ήθελε να μας πει ο γλύπτης με το έργο του, αλλά με το πέρασμα του χρόνου, όταν άρχισα να καταλαβαίνω τη νοοτροπία των Λαρισαίων - πράγμα που χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια από μία ξένη - διαπίστωσα, ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα αριστούργημα, αλλά για ένα έργο προφητικό που έχει προβλέψει το μέλλον! (Χαλάλι που στοίχισε τόσο όσο ένα καλό διαμέρισμα στα χρόνια του νεοπλουτισμού). Αυτό το καημένο το άλογο σαν να ήξερε ότι στη Λάρισα θα γίνουν τερατώδη έργα, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα λίγων, πάντα υπάρχει η αδιαφορία των πολλών και μόνο ελάχιστοι θα είναι αυτοί που πραγματικά νοιάζονται και αγωνιούν σε αυτή την πόλη. Στα 21 χρόνια του έχει δει πολλά το άλογο, που θα έπρεπε να είναι περήφανο: υποψηφιότητα για Μεσογειακούς Αγώνες, υποψηφιότητα για Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης και πρόσφατα υποψηφιότητα για Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Αν και φέτος «η Λάρισα βρίσκεται σε εφαλτήριο άλματος στο μέλλον» (λόγια του κυρίου δημάρχου), το «ψωροάλογο» δεν λέει να καλπάσει… και μάλιστα δείχνει πιο δυστυχισμένο από ποτέ! Το άλογο σε λίγο θα σωριαστεί και θα ξεψυχήσει. Πού να βρει κουράγιο να τραβήξει τις κρεμάλες από βαριά σίδερα με τα καραβόπανα που θα αντιστέκονται όταν θα φυσάει δυνατός αέρας; Και αυτές οι σιδηροκατασκευές - που μοιάζουν με εργαλεία βασανιστηρίου που βρίσκονται στον Πύργο του Λονδίνου - αποτελούν μόνο ένα μικρό μέρος του έργου Βιοκλιματικής Ανάπλασης που εγκρίθηκε ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο το 2011.
Δεν σκέφτηκε όμως κανένας να διεκδικήσει ένα πρόγραμμα αστικής ανάπλασης για τις Νέες Εργατικές Κατοικίες Γιάννουλης, όπου ζουν 203 οικογένειες με πολλά παιδιά και παραδόθηκε επίσης 22 Ιανουαρίου του 2011.
Μάλιστα αυτές οι οικογένειες πληρώνουν και τα κοινόχρηστα για 43 κενά διαμερίσματα – που δεν έχουν παραδοθεί ακόμα – και ίσως δεν θα παραδοθούν ποτέ. Οι δημότες του οικισμού επιβαρύνονται φυσικά και με βαρβάτα δημοτικά τέλη για κατοίκους που δεν υπάρχουν! Το απαράδεκτο έργο της «Βιοκλιματικής Ανάπλασης» στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, πάνω από 4 εκατομμύρια στοιχίζει, αλλά στη γειτονιά μας η ανθρώπινη ζωή 60 χιλιάρικα δεν αξίζει!
Οι κάτοικοι των Νέων Εργατικών Κατοικιών με κίνδυνο της ζωής τους περνάνε καθημερινά στα μακροχρόνια κλειστά φανάρια που βρίσκονται μπροστά στον πύργο Χαροκόπου. Πέρυσι το καλοκαίρι ένας οικογενειάρχης συμπολίτης μας σκοτώθηκε σε αυτό το σημείο και δεν έφτασε ποτέ στο σπίτι του με το ποδήλατό του. Βέβαια δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας, ούτε το Δημοτικό Συμβούλιο συνεδρίασε εκτάκτως, για να αναρωτηθεί γιατί πέθανε ένας άνθρωπος και γιατί γίνονται ατυχήματα στη συγκεκριμένη καρμανιόλα. Ακόμα από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή μάθαμε ότι για να λειτουργήσουν τα υπάρχοντα φανάρια, στοιχίζουν 60 χιλιάδες ευρώ, αλλά γι’ αυτό τον σκοπό λεφτά δεν υπάρχουν!
Το «ψωροάλογο» κλαίει με λυγμούς για τα παιδιά μας. Για τα παιδιά που αποτελούν το μέλλον αυτής της χώρας και κανένας δήμαρχος, κανένας δημοτικός σύμβουλος δεν τα σκέφτεται. Μήπως οι ίδιοι δεν είναι γονείς και ίσως και παππούδες; Τόσα χρόνια γιατί δεν φτιάχνανε μία παιδική χαρά και ένα γήπεδο ποδοσφαίρου για τα παιδιά μας, που χαντακώνονται να παίζουν στους δρόμους ανάμεσα στα αυτοκίνητα; Στον οικισμό μας δεν υπάρχει ούτε ένα πάρκο, ούτε ένα παγκάκι για να καθίσει κανείς και όσο απίστευτο κι αν ακούγεται – τόσα χρόνια ούτε σήματα τοποθετήθηκαν στους δρόμους, ένα ασθενοφόρο, ένα ταξί δυσκολεύεται πολύ να περάσει με ασφάλεια, για να μας βρει σε ώρα ανάγκης.
Όλα αυτά βέβαια, θα είχανε πολύ μικρότερο κόστος από 4 εκατομμύρια…
Για τα προβλήματα του οικισμού μας είχα γράψει και πέρυσι (δημοσιεύθηκε στην «Ελευθερία» στις 30 Ιουνίου 2014), είναι γνωστά, αλλά κανένας δεν δείχνει ενδιαφέρον, δημοτικές αρχές πάνε και έρχονται, όλοι μας έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια…
Στη γειτονιά μου δυστυχώς επικρατεί η αδράνεια και η απελπισία. Κανένας δεν ξεσηκώνεται για να παλέψουμε όλοι μαζί για το δίκαιό μας και για τα παιδιά μας.
«Μη σκας, τζάμπα φαγώνεις το μολύβι σου! Εδώ δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει!» Μου είπε μια γειτόνισσα χαρακτηριστικά.
Εγώ η ξεροκέφαλη όμως, επιμένω. Ακούω τη μικρή Ζωή από την απέναντι πολυκατοικία που φωνάζει στη γάτα μου: «νιάου-νιάου». Τώρα μαθαίνει να μιλάει η ψυχούλα που περιορίζεται να παίζει στο μπαλκόνι, χωρίς παιδική παρέα. Κάποιοι - που αποφασίσανε να γίνει ένα έργο που καταστρέφει την εικόνα του ιστορικού κέντρου της Λάρισας - της στέρησαν το να μάθει τις λέξεις: κούνια, τραμπάλα, τσουλήθρα…
Τώρα, που φαγώθηκε το μολύβι μου, θα ανέβω στο ποδήλατό μου και αν θα είμαι τυχερή, δεν θα σκοτωθώ στα σβηστά φανάρια. Θα φτάσω μέχρι την πλατεία Αλόγου και επειδή οι άνθρωποι είναι κουφοί, εκεί θα πω το παράπονό μου.
Θλιμμένο μου άλογο, για σύμβολο της Λάρισας, μόνο εσύ αξίζεις, γύρνα το κεφάλι σου προς τη Γιάννουλη, ίσως εσύ μπορείς να μας βοηθήσεις!
Margherita Kakany
