Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΙΜΑΣΤΕ λαός που μάθαμε στα φυσιολογικά... Και αντιμετωπίζουμε τώρα τα αφύσικα, τα δύσκολα, πολλές φορές τα μη ανεκτά και συμβατά με τις αντοχές μας. Είπαμε, άλλαξαν τα χρόνια, δεν είναι όπως παλιά, πάμε μπροστά τώρα, δεν κοιτάμε πίσω… Έτσι, συμβιβαστήκαμε με πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, αφομοιώσαμε τόσο εύκολα, απίστευτες σε βάρος μας καταστάσεις, που η λογική δεν βρίσκει εξηγήσεις. Παντού συναντάς τα αποτελέσματα των δεινών που μας βρήκαν, πέντε χρόνια τώρα, απλώς πρέπει να το προσέξεις…
ΓΙΑ παράδειγμα, κόψαμε τα σούρτα - φέρτα με τα' αμάξι για ψύλλου πήδημα. Ιδιαίτερα για τους συνοικιώτες, απέκτησε τακτικό και περισσότερο επιβατικό κοινό η αστική συγκοινωνία. Ομοίως και τα υπεραστικά. Βεβαίως και το τρένο. Διότι κύριε, για να πας σήμερα Αθήνα με τα αμάξι, όσο και να καίει, θέλεις μόνο για διόδια κανένα πενηντάρι. Άντε και κανένα κατοστάρικο για καύσιμο, με καφέ και φαγητό και χωρίς διανυκτέρευση, διακόσια ευρουλάκια στο νερό και δεν φτάνουν! Με τη δραχμούλα, τότε μ' αυτό το έξοδο, πήγαινες μια βόλτα μέχρι τη …Χονολουλού!
ΕΠΕΙΤΑ, αλλάξαμε πολλά στη διατροφική μας συνήθεια. Τέρμα οι πολλές σπατάλες. Για εκατομμύρια Έλληνες (που δεν το γεύονταν και τόσο), απέκτησαν νόημα οι λέξεις «σπιτικό φαγητό»! Δεν θα το πρόσεχα, αν δεν μου το έλεγαν κάποιες νοικοκυρές, οι οποίες αποβραδίς κατεβάζουν τα σκουπίδια στους κάδους, ότι κάθε μέρα τους παρατηρούν σχεδόν μισοάδειους! Οι ρακοσυλλέκτες πλέον, σκύβοντας, εισχωρούν σχεδόν… ολόκληροι μέσα για να αλιεύσουν κάποια χρήσιμα γι’ αυτούς πράγματα. Τέσσερα – πέντε χρόνια πριν, δεν υπήρχε ούτε ένας κάδος, να μην ήταν τίγκα στο σκουπίδι! Ξεχείλιζαν στον δρόμο τα κουτιά από τις πίτσες, τις μακαρονάδες και τα έτοιμα πακέτα με τις χαρτοσακούλες. Σήμερα ούτε σακούλες από σούπερ μάρκετ δεν βρίσκεις πλέον όταν τις χρειάζεσαι…
ΑΛΛΑ την καλύτερη εικόνα της κρίσης, τη συναντά κανείς στην εθνική οδό. Όπου, μπορεί να ταξιδέψεις νύχτα από Λάρισα - Θεσσαλονίκη και να μην συναντήσεις ούτε δέκα αυτοκίνητα στη διαδρομή, εκτός από τα φορτηγά που κι αυτά κάνουν το δρομολόγιο Αθήνα - Θεσσαλονίκη, οκτάωρη ταλαιπωρία κινούμενα ως …χάροντες στους εγκαταλειμμένους και σκοτεινούς παρακαμπτήριους δρόμους!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ μοιάζουμε με χώρα που νεκρώνει. Μια χώρα που πληγώνει. Μια κοινωνία που προχωρά αγκομαχώντας, νομίζοντας ότι πάει μπροστά, αλλά στην πραγματικότητα γυρνά στο παρελθόν της. Στα πέτρινα χρόνια της γενικευμένης φτώχειας, στα δύσκολα χρόνια των στερήσεων. Ένας λαός που θυσίασε πολλά στον βωμό των δανειστών και στο πείσμα των ανάξιων πολιτικών που τον κυβέρνησαν και δεν εισέπραξε το παραμικρό ως αντάλλαγμα των θυσιών του. Ένας λαός που, περιέργως πώς, δεν αντιδρά ακόμα και όταν του κλέβουν το μέλλον του, το μέλλον των παιδιών του. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Μετά και την ψήφιση αυτής της δόσης της χαριστικής βολής των μνημονίων, θα δείξει…
