Δεν στέγνωσαν ακόμα τα δάκρυα της τοπικής μας κοινωνίας από την πρωτοφανή τραγωδία που σημειώθηκε στη Βελίκα Αγιάς. Από τον άδικο χαμό δύο παιδιών. Δύο αγγελικών ψυχών που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Που πήγαν στην κατασκήνωση να χαρούν την ξεγνοισιά της νιότης. Τις ομορφιές και τα παιχνίδια του καλοκαιριού. Που, όμως, δεν πρόφτασαν να απολαύσουν. Γιατί τα βρήκε το κακό. Αυτό, που πολύ πρόωρα έκοψε το νήμα της ζωής τους.
Γιατί, όμως έγινε αυτό; Τι συμβαίνει και βλέπουμε συχνά παρόμοια περιστατικά; Περιστατικά που καταμαρτυρούν τη βαθιά κρίση που διέρχεται ολόκληρο το σύστημα αξιών της κοινωνίας μας; Αυτό που όταν λειτουργεί σωστά, εκτός των άλλων, δημιουργεί και ένα κλίμα ασφάλειας και προστασίας του πολίτη; Την ειρήνη και το σεβασμό όχι μόνον μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και μεταξύ αυτών και του περιβάλλοντος;
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι στερεότυπη: Η κοινωνία μας νοσεί βαθύτατα. Γι' αυτό και γεννά τις δολοφονίες, τις καταστροφές, τους πνιγμούς, την εκμετάλλευση, την αδιαφορία. Άρα, το θλιβερό συμβάν του χαμού των δύο κοριτσιών δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι ένα μέρος ενός σάπιου συνόλου. Μιας απαίσιας κοινωνίας. Μιας εγκληματικής συμπεριφοράς που απορρέει από μια αδιάφορη πολιτεία και ένα ασυνείδητο εαυτό μας. Αυτόν που τον βλέπουμε να λειτουργεί πλημμελώς στη θέση που συνειδητά έπρεπε να υπηρετεί: Όπως, είναι ο εκπαιδευτικός εκείνος που τηρεί επακριβώς όλες τις υποχρεώσεις του, οι οποίες έχουν σχέση με την ασφάλεια των μαθητών στο σχολείο, στον περίπατο, στην εκδρομή.
Ο αστυνομικός και ο υπεύθυνος της φύλαξης κάποιου δημόσιου ή ιδιωτικού χώρου, που δεν δείχνει τη δέουσα προσοχή που απορρέει από το καθήκον και το νόμο. Ο λειτουργός της υγείας, που εξαρτάται από την ποιότητα των προσφερομένων ιατρικών υπηρεσιών από το μέγεθος των οικονομικών δυνατοτήτων του ασθενούς. Ο δημόσιος υπάλληλος, που θέτει εαυτόν, υπεράνω του δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος.
Όλες οι παραπάνω συνιστώσες της κοινωνίας, όταν λειτουργούν στρεβλά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ανασφάλεια και το κακό. Ας δούμε, όμως, ποιος φταίει για τη νοσηρή αυτή κατάσταση; Έχουμε μάθει να τα ρίχνουμε όλα στο κράτος. Πράγματι αυτό, σε κάθε περίπτωση, φέρει την πρώτη και μεγαλύτερη ευθύνη. Γιατί με την έλλειψη διαρκούς ελέγχου και εποπτείας έχει καλλιεργήσει ένα αίσθημα ανασφάλειας στον πολίτη. Ότι γι' αυτόν δεν νοιάζεται κανένας. Ένας δεύτερος σημαντικός παράγοντας είναι η παιδεία. Αυτή όπως σήμερα λειτουργεί δεν παράγει ωφέλιμο έργο. Δεν είναι παραγωγός αξιών και μόρφωσης. Παράγει μόνον παπαγαλάκια για την εισαγωγή τους σε κάποια ανώτερη ή ανώτατη σχολή. Χωρίς αυτό να σημαίνει μόρφωση. Τη μόνη ικανή να προκαλέσει την ηθική μεταμόρφωση της κοινωνίας.
Σ' αυτό το παζλ της καταστροφής και του κακού, σημαντικό μέρος κατέχουμε και μεις. Εμείς που νοιαζόμαστε και πονάμε τότε μόνον, όταν κάτι μας αφορά. Όταν έχουμε το παιδί μας στο σχολείο, ενδιαφερόμαστε να ΄χει καλούς δασκάλους. Γι' αυτό και ασκούμε κριτική, όταν κάτι δεν πάει καλά. Όταν όμως, αυτό αποφοιτήσει ή όταν εμείς ως δάσκαλοι γίνουμε μέρος του προβλήματος δεν δεχόμαστε καμία κριτική. Θεωρούμε οτιδήποτε γίνεται για τη διόρθωσή μας, είναι καταπίεση και αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Και ας ζημιώνουν γνωστικά και παιδαγωγικά τα παιδιά των συνανθρώπων μας.
Δυστυχώς, αυτή είναι η κοινωνία μας. Έτσι εμείς τη φτιάξαμε. Γεμάτη ιδιοτέλεια, αδιαφορία και αμέλεια. Γι' αυτό και γεννά κακά. Ένα τέτοιο κακό χτύπησε την τοπική μας κοινωνία αυτόν τον καιρό. Δύο κοριτσάκια, δύο αγγελούδια έφυγαν. Δεν θα υπάρχουν πιά ανάμεσά μας. Θα υπάρχει μόνο ο πόνος και η μνήμη. Αυτή που πρέπει να αποτελέσει ισχυρή δύναμη αποτροπής και άλλων θλιβερών καταστάσεων. Με την ενδυνάμωση της παιδείας μας, της υπευθυνότητας, της προσοχής, της αγάπης και της μόνιμης παρουσίας του νόμου. Του διαρκούς ελέγχου και της εποπτείας όλων όσοι ασκούν κοινωνικό ή άλλο έργο.
Αυτό είναι απαίτηση ολόκληρου του λαού μας.
Είναι η δικαίωση των αγγελικών ψυχών που έφυγαν. Των ανήλικων κοριτσιών, που δεν έτυχαν των ευεργετημάτων αυτών των αξιών. Γιατί, δυστυχώς, αυτές έλειπαν.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν στη μόνιμη διασφάλιση όλων των παραπάνω προυποθέσεων. Για να σταματήσει επιτέλους η παραγωγή του κακού. Για να μην υπάρξει άλλη θλίψη και πόνος αβάσταχτος.
Και αυτό θα το πετύχουμε καλύτερα, αν πέρα από το κράτος και το νόμο, βάλουμε για λίγο τους εαυτούς μας στη θέση των γονιών που δέχτηκαν το βαρύ πλήγμα της αμέλειας και της ανευθυνότητας. Τότε η περισυλλογή και ο προβληματισμός μας θα είναι πολύ μεγάλος. Τόσος, που σίγουρα θα ανατρέψει όλο το βορβορώδες και δυσώδες οικοδόμημα αυτής της κοινωνίας.
