Υπερέβη τις προσδοκίες αυτό που είδαμε το Σάββατο - εμείς οι λιγότερο τυχεροί - από τους τηλεοπτικούς δέκτες και αυτό που είχαν την τύχη να δουν από κοντά εκείνοι που ήταν παρόντες στα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Το ίδιο το κτίριο κατ΄ αρχήν είναι ένα λαμπρό και «έξυπνο» αρχιτεκτόνημα για να φιλοξενεί μέσα στην απέριττη λιτότητά του, ό,τι πιο όμορφο, και αιώνιο έφτιαξε το ανθρώπινο χέρι. Το είπαν «πανανθρώπινο μνημείο» το είπαν «κιβωτό της ιστορίας», του έδωσαν τη διάσταση που δικαιωματικά και οφθαλμοφανώς του ανήκει, ακόμη και για εκείνους που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να δουν.
Πέρα όμως από την επιβλητικότητα που εκπέμπει, την ιστορικότητα που αναδύει, τη συγκίνηση και την περηφάνια που αντιπροσωπεύει κύρια για μας τους Ελληνες, αυτό το Μουσείο είναι μια ζωντανή, μία διαρκής καταγγελία. Μια κραυγή στο χώρο και το χρόνο. Μία μαρτυρία μοναδική, αδιάψευστη. Μια κατηγορία εκκωφαντική ακόμη και για τα αυτιά εκείνων που εξακολουθούν να κλείνουν πεισματικά.
Η ιδέα που γεννήθηκε στα μυαλά εκείνων που έστησαν αυτό το μοναδικό μνημείο ιστορίας και πολιτισμού, τολμηρή και παρακινδυνευομένη, αποδείχθηκε και στην πράξη μοναδική και εξαιρετικά εύστοχη. Δεν χρειάζεται πια να φωνάξει κανείς. Να επιχειρηματολογήσει. Να πει. Χρειάζεται μόνο να δει. Να περάσει από αυτό το Μουσείο, για να καταλάβει σε όλο το… μεγαλείο, το μέγεθος της κλοπής και της λαφυραγώγησης των μαρμάρων από τον περίφημο εκείνο λόρδο Ελγιν. Που κακώς, παρεμπιπτόντως τα μάρμαρα αυτά, κομμάτια που ξεπερνάνε τα 200, επί δεκαετίες αποκαλούσαμε και εμείς «Ελγίνεια» ουσιαστικά νομιμοποιώντας και… βαπτίζοντας την κλοπή με το όνομα του κλέφτη. Όλα αυτά τα μάρμαρα, τα αγάλματα, τα τμήματα αγαλμάτων που τώρα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο αποσπάστηκαν βίαια από το φυσικό τους χώρο και τόπο. Ο πρόεδρος του Μουσείου, ο κ. Παντερμαλής που αναμφίβολα έβαλε τη σφραγίδα του στο επίτευγμα αυτό, έδειξε και είπε ότι δεν δίστασαν να κάνουν σαφή αυτή τη… βαρβαρότητα, τον τρόπο που βίαια αποσπάστηκαν, με την επίδειξη συγκεκριμένης επιφάνειας από την οποία είχε αφαιρεθεί ολόκληρη παράσταση.
Αλλά, εκείνο που χτυπάει κατευθείαν στο στόχο είναι ο τρόπος που «συμπλήρωσαν» τα αυθεντικά με εκμαγεία ώστε στον επισκέπτη να είναι πλήρης η εικόνα αυτού του νέου Παρθενώνα που ανασυστάθηκε μέσα στο χώρο του Μουσείου. Και κει μπορεί να δει όχι μόνο την ομορφιά της αρμονίας, τη συνέχεια μιας ιστορίας όπως την αφηγήθηκαν πάνω στο μάρμαρο τότε οι καλλιτέχνες, αλλά να αντιληφθεί και το μέγεθος της κλοπής και του εγκλήματος που έγινε πριν 200 και χρόνια.
Τώρα είναι η ώρα όχι να ζητάμε, να απαιτήσουμε - ακόμη και δικαστικά αν χρειαστεί - να γυρίσουν τα μάρμαρα στο σπίτι τους. Είναι προφανές ότι με τις… ευγένειες, το Βρετανικό Μουσείο δεν πρόκειται ποτέ να… συγκινηθεί, γιατί δεν θέλει να συγκινηθεί. Δεν θέλει να απωλέσει ένα κομμάτι από τα σημαντικότερα, αν όχι το σημαντικότερο από τα εκθέματά του. Και τώρα που πλέον εκλείπει πανηγυρικά η δικαιολογία του χώρου, τώρα άρχισε η δικαιολογία, της… εκπροσώπησης των πολιτισμών! Αλλά όπως πολύ σωστά είπε στην εξαιρετική ομιλία του ο υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς, μπορούμε περιοδικώς να τους στέλνουμε εκθέματα στο πλαίσιο δανεισμού για να μην τους λείπει ο ελληνικός πολιτισμός και η ιστορία.
Οπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Και όπου δεν υπάρχει τσίπα χρειάζεται η επιστράτευση άλλων μέσων για να επιτευχθεί ο στόχος. Αρκετά παρακαλέσαμε. Αρκετά ποντάραμε στον… συναισθηματισμό του Βρετανικού Μουσείου, επί αρκετά χρόνια τα κλεμμένα μάρμαρα πλύθηκαν… βιολογικά και με βούρτσες συρμάτινες για ν΄… ασπρίσουν, αρκετά κάνανε τα τραπεζάκια σε γκλαμ δεξιώσεις. Αρκετά παραμείναμε και μεις όμηροι μιας πραγματικότητας που είχε να κάνει με την καταλληλότητα του χώρου φιλοξενίας τους.
Τώρα είναι η ώρα η διεκδίκηση να πάρει συγκεκριμένα δυναμικά χαρακτηριστικά και να προχωρήσει με συγκεκριμένα βήματα, με την αρωγή και της διεθνούς κοινότητας ένα μεγάλο μέρος της οποίας βλέπει και λέει το ακανόητο: τα μάρμαρα πρέπει να γυρίσουν σπίτι τους. Όπως ακούστηκε και κατά τη διάρκεια της ξενάγησης των επισήμων από τον κ. Παντερμαλή, από μία αγανακτισμένη φωνή. «Ελεος!».
