Τον τελευταίο καιρό και όσο πλησιάζει η ιστορική 1η Ιουλίου, όλο και πιο πολλές συζητήσεις και σχόλια γίνονται για την έναρξη ισχύος από την ημέρα αυτή, έστω και πολύ καθυστερημένα, η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, αλλά και στους κλειστούς όπως εστιατόριο - καφετέριες - κέντρα διασκέδασης κ.λπ. Και ενώ θα έπρεπε με το Νόμο, που τίθεται σε ισχύ, να μην υπάρχει απολύτως κανένα παραθυράκι και καμία παρερμηνεία στις διατάξεις του, εν τούτοις όμως, όπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα του Τύπου, δημιουργούνται πολλά κενά και πολλές ασάφειες, που μπορούν να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο και οι καπνίζοντες και οι μη καπνίζοντες. Δηλαδή και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα.
Αρκεί ένα παράδειγμα για να καταδείξει του λόγου το αληθές. Στους χώρους δημοσίου ενδιαφέροντος κάτω των 70 τετρ. μέτρων (καφετέριες - εστιατόρια κ.λπ.) δίνεται η δυνατότητα στον καταστηματάρχη να τους χαρακτηρίσει «Καπνιζόντων ή μη Καπνιζόντων». Όπως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται, στο τέλος όλοι αυτοί οι χώροι, θα μετατραπούν σταδιακά, στην πλειονότητά τους σε «Καπνιζόντων».
Πιστεύω ότι εδώ προκύπτει ένα πελώριο πρόβλημα. Η πολιτεία δεν οφείλει μόνο να προστατεύσει τους μη καπνίζοντες αλλά και τους παθητικούς καπνιστές. Και αυτό μπορεί να το κάνει απαγορεύοντας παντελώς σε όλους ανεξαιρέτως τους κλειστούς χώρους, δημόσιους και ιδιωτικούς ανεξαιρέτως εμβαδού, το κάπνισμα. Θα μου πείτε τώρα οι καπνιστές δεν έχουν δικαιώματα; Ασφαλώς και έχουν. Αλλά από τη στιγμή όμως, που αποδεδειγμένα πλέον το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, τότε γιατί οι θεριακλήδες, εφόσον δεν μπορούν να αντέξουν, χωρίς να καπνίσουν για μια ή και παραπάνω ώρες, δεν έχουν παρά να εξέρχονται των καταστημάτων και να απολαμβάνουν τον καπνό τους, στην ύπαιθρο, όπως γίνεται στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες του κόσμου.
Πριν μερικά χρόνια ο γνωστός σε όλους μας Λευτέρης Παπαδόπουλος, έτρωγε στη Νέα Υόρκη νύκτα, σε ένα εστιατόριο μαζί με το Σπύρο Μερκούρη τον αδελφό της Μελίνας. Μετά το φαγητό ο Σπύρος ανάβει ένα υπέροχο κουβανέζικο πούρο. Τραβάει μια χοντρή τζούρα, τραβάει μια δεύτερη και τα μάτια του λάμπουν από ικανοποίηση. Και τότε, σπεύδει στο τραπέζι μας ο αρχισερβιτόρος. «Κύριε Μερκούρη», λέει στον Σπύρο, «σας παρακαλώ να βγείτε έξω, στην είσοδο, να καπνίσετε. Εδώ απαγορεύεται». «Μα έξω κάνει ψοφόκρυο! θα ξεπαγιάσω...» «Λυπάμαι πολύ. Αν δεν θέλετε να ξεπαγιάσετε σβήστε το πούρο σας!». Αλλά ο Σπύρος δεν ενέδωσε. Βγήκε από το εστιατόριο, ήπιε μερικές βαρβάτες ρουφηξιές και ξαναγύρισε στο τραπέζι μας τουρτουρίζοντας… «Ματιές στα ΝΕΑ».
Σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ). Το τσιγάρο σκοτώνει 5,4 εκατ. ανθρώπους το χρόνο από καρκίνο των πνευμόνων, καρδιακές νόσους και άλλες ασθένειες. Αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί και θα ξεπεράσει τα οκτώ εκατ. το χρόνο μέχρι το 2030. Η παγκόσμια αυτή επιδημία του καπνίσματος, απειλεί τις ζωές ενός δισ. ανθρώπων για τον αιώνα, που διανύουμε. Τον περασμένο αιώνα το τσιγάρο σκότωσε 100 εκατ. ανθρώπους. Στην πατρίδα μας έχει υπολογισθεί, επιστημονικά πλέον ότι, από το κάπνισμα, 3.000 άτομα το χρόνο παθαίνουν έμφραγμα. Πάρα πολλοί δε προσβάλλονται από καρκίνο των πνευμόνων.
Προβαίνω σε αυτές τις επισημάνσεις βέβαιος ως ότι «Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας» και όπως με «πορ... δεν βάφονται αυγά», έτσι και στη χώρα μας, θα πρέπει αμέσως μετά την εφαρμογή του ατελούς κατά τη γνώμη μου Νόμου, κατά του Καπνίσματος, η κυβέρνηση μετά την εξαγωγή των πρώτων συμπερασμάτων και εφόσον, όπως εικάζεται και πιστεύεται, δεν θα είναι τα αναμενόμενα και ενθαρρυντικά, να μη διστάσει, να προβεί σε διορθωτικές ενέργειες, ώστε και στην πατρίδα μας να παρθούν μέτρα και όχι ημίμετρα, κύριε υπουργέ Υγείας.
