Έτσι - έτσι είναι. Διότι «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται», θέλει να μας πει ο Αλ. Τσίπρας, αλλά μας το είπε ελαφρώς παραλλαγμένο. Ότι ο καλός ο καπετάνιος δεν αφήνει το πλοίο στη φουρτούνα. Βέβαια, στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υπήρχε ένα θέμα ποιος είναι πραγματικά ο... καπετάνιος, ο ίδιος ή ο Αλαβάνος. Γιατί ο Αλαβάνος τότε που τον επέλεξε και τον προώθησε μετά μανίας στην προεδρία του κόμματος, για ύπαρχο τον προόριζε. Το... καπετανιλίκι ήθελε να το κρατήσει για τον εαυτό του. Φευ, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.
Η περίπτωση Αλαβάνου - Τσίπρα είναι η περίπτωση πυγμαλίωνα και «μαθητή». Μόνο που εν προκειμένω ο... πυγμαλίωνας ατύχησε στις εκτιμήσεις και τους υπολογισμούς του, με αποτέλεσμα τα πράγματα να φτάσουν στη ρήξη. Ήθελε, ο Αλαβάνος, επιλέγοντας έναν νέο, άφθαρτο πρόσωπο που ξεκίνησε με ορμή από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, να δώσει μια νέα πνοή στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ή κάπως έτσι. Ανακοίνωσε λοιπόν εν αιθρία την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την προεδρία του κόμματος και εν συνεχεία υποστήριξε και πέρασε τελικά τον νεαρό Τσίπρα στην προεδρία. Είχε, βεβαίως, διαφορετικά κάνει ως «πυγμαλίωνας» τους υπολογισμούς του. Πίστευε μάλλον ότι μπορούσε να... διαπλάσει το νεαρό, να τον φέρει στα μέτρα του, διατηρώντας έτσι τον έλεγχο του κόμματος, αφού έτσι κι αλλιώς κράτησε για τον εαυτό του την προεδρία της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Στην αρχή η επιλογή του φάνηκε να τον δικαιώνει. Αίφνης ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. άρχισε να χτυπάει κάτι ποσοστά στις δημοσκοπήσεις που ούτε στα όνειρά του δεν είχε δει ποτέ. Έφτασε ακόμη, ακόμη και κοντά στο 20%, δημιουργώντας, σε όσους βιάζονται και ενθουσιάζονται, την πεποίθηση ότι γεννιόταν ένας νέος πόλος (ο περιβόητος). Που μπορεί, μπορεί και να είχε την εξέλιξη που παλαιότερα είχε το ΠΑΣΟΚ. Εκείνη δε την εποχή που έγινε ο Τσίπρας πρόεδρος, το ΠΑΣΟΚ περνούσε μία από τις πιο άσχημες περιόδους του και ήταν πολύ εύκολο οι απογοητευμένοι οπαδοί του να αναζητήσουν «ελπίδα» σε έναν νέο «συγγενή» σχηματισμό με έναν φέρελπι πρόεδρο.
Όμως, αυτά τα... όνειρα για να κρατήσουν χρειάζονται κατ’ αρχήν υπόβαθρο και δυναμική για να υποστηριχθούν και, επίσης, συνέπεια και συνέχεια για να αντέξουν και να θεριέψουν. Γιατί τα λόγια κάποτε τελειώνουν. Προφανώς τα ως άνω συστατικά δεν υπήρχαν. Κι έτσι μετά το πρώτο «μπαμ», άρχισαν τα ποσοστά (πάντα μέσω των δημοσκοπήσεων) να παίρνουν την κατιούσα, να πέφτουν από διψήφια σε μονοψήφια και τελικά να «κάθονται» στα γνωστά προηγούμενα επίπεδα ή λίγο παραπάνω.
Στο μεταξύ, από τη μία ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικούσε να παίξει (και ορθώς) το ρόλο του, αλλά από την άλλη είτε από δικούς του κακούς χειρισμούς, λόγω και απειρίας, είτε σκοπίμως από εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς κομματικούς παράγοντες, άρχισε να... αποδομείται. Και πέραν αυτού, άρχισαν κεκαλυμμένα μεν, αλλά άρχισαν, οι διαφωνίες και οι διαστάσεις απόψεων, όχι μόνο λόγω των διαφορετικών τάσεων ενός κόμματος, αλλά και των διαφορετικών προσεγγίσεων που είχαν Τσίπρας και Αλαβάνος. Αφού τελικά του... πυγμαλίωνα δεν του προέκυψε και τόσο... υπάκουος ο μαθητής του.
Αναμφίβολα, είτε το παραδέχονται είτε όχι, στην ουσία το γνωρίζουν ότι οι χειρισμοί τους και οι... κορώνες στη φάση με τους κουκουλοφόρους στοίχισαν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και συμπάθειες και ποσοστά. Γιατί ακριβώς τότε άρχισε να πέφτει και δημοσκοπικά και αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Κάθε άλλο. Ήταν μοιραίο. Ο καιρός κύλησε, ήρθαν οι ευρωεκλογές με τον Τσίπρα να μιλάει περί δημιουργίας «αριστερού πόλου» και βέβαια τη φαγωμάρα με το ΚΚΕ να συνεχίζεται σαν πρώτα. Η στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και το επίμονο φλερτ, που του ασκούσε και του ασκεί, να είναι καθαρή, αλλά όχι... ξεκάθαρη και η απομάκρυνση Τσίπρα-Αλαβάνου εμφανής, ακόμη και σε κάποιον που δεν κάθεται να πολυασχοληθεί. Το αποκορύφωμα ήρθε με το περίφημο εκείνο ντιμπέιτ, όπου κανονικά ως πρόεδρος κόμματος θα έπρεπε να συμμετάσχει ο Τσίπρας, αλλά συμμετείχε ο Αλαβάνος (και δεν ήταν και στα καλύτερά του) ως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Και όπως αναρωτήθηκε και ο Παπαδημούλης, κανείς δεν κατάλαβε πώς έγινε αυτό. Από μία άποψη είχε δίκιο ο Αλαβάνος, φοβήθηκε ίσως να ρισκάρει την απειρία του εξωκοινοβουλευτικού Τσίπρα και να τον ρίξει στο λάκκο των λεόντων. Από την άλλη πάλι τον... έριξε κανονικά και εμφανέστατα.
Ήρθε η Κυριακή των ευρωεκλογών, έπιασε πάτο ο Συνασπισμός και φυσικά άρχισαν τα όργανα. Με το βασικό... οργανοπαίχτη, τον Αλαβάνο, να σιωπά αρχικώς. Και μετά να δηλώνει ότι δεν νομίζει ότι μετανιώνει για την επιλογή Τσίπρα, να παρατηρεί ότι όλοι πρέπει να αναθεωρήσουν και να το εφαρμόζει πρώτος, δηλώνοντας ότι παραιτείται από το βουλευτικό αξίωμα. Τώρα αυτό μπορεί να είναι και κομματάκι εκβιαστικό, αλλά... Όπως και να ’χει τη Δευτέρα θα οριστικοποιηθεί η αποχώρησή του ή μη γιατί στο μεταξύ οι άλλοι του τραγουδάνε: «μη φεύγεις μη...».
Ο Τσίπρας, πάντως, είπε «δεν πάω πουθενά, πουθενά, πουθενά, στην προεδρία θα μείνω»... σαν καλός καπετάνιος που είναι.
«Αλλάζουμε το τοπίο», έλεγε το κεντρικό σύνθημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Στο μεταξύ όμως, του κομματικού σχηματισμού τού... άλλαξαν τα φώτα οι ευρωεκλογές. Και η συνέχεια θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον ως προς τον τρόπο και το σχήμα της επιβίωσής του.
