Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα. Δημοκρατία είναι αυτή όπου ο δήμος, δηλαδή ο λαός, κρατεί, δηλαδή εξουσιάζει. Σήμερα πουθενά στον κόσμο δεν βρίσκει εφαρμογή η πραγματική δημοκρατία. Η δημοκρατία την οποία πολλά κράτη εφαρμόζουν σήμερα είναι έμμεση δημοκρατία. Στην έμμεση δημοκρατία ο λαός ψηφίζει μια ομάδα εκπροσώπων του, που για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αποφασίζουν για τις τύχες του. Χρονικό διάστημα το οποίο στην μητέρα Ελλάδα, ενίοτε μικραίνει, εάν και εφόσον εξυπηρετούνται τα στρατηγικά συμφέροντα συγκεκριμένων πολιτικών παρατάξεων. Άμεση είναι η δημοκρατία που αποφασίζει ο δήμος, ο λαός, ο πολίτης, μέσω δημοψηφισμάτων, στα πρότυπα της Δημοκρατίας της Αρχαίας Αθήνας στην οποία τόσο περήφανα αναφερόμαστε και καυχιόμαστε ότι είναι δικό μας δημιούργημα.
Για ποια δημοκρατία, όμως, μιλάμε, όταν η ηγεσία δεν εμπιστεύεται τον λαό, παρά μόνο όταν θέλει την ψήφο του για την κατάληψη της εξουσίας, ενώ στα κρίσιμα ζητήματα, που τον αφορούν άμεσα, τον θεωρεί ανίκανο να αποφασίσει με Δημοψήφισμα (Δήμος+Ψήφισμα), για να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της απόφασης του; Βλέπε συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, ένταξη στο ΝΑΤΟ, ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ΟΝΕ και πάει λέγοντας. Και σε ποια ακόμη δημοκρατία αναφερόμαστε, όταν η πλειοψηφία των υποψηφίων ξοδεύει πακτωλό χρημάτων προκειμένου να περάσει το κατώφλι του κοινοβουλίου.
Η σημερινή έμμεση δημοκρατία ισχύει για τον πολίτη μόνο για μερικά λεπτά μέσα στα οποία ασκεί το δικαίωμα ψήφου και σταματάει όταν αυτός βγει από το παραβάν του εκλογικού κέντρου. Οι υποτιθέμενοι πρεσβευτές του λαού, οι πλείστοι επαγγελματίες πολιτικοί, έχουν αποδείξει, πως το μόνο που τους ενδιαφέρει πραγματικά είναι το δικό τους πολιτικό μέλλον, αδιαφορώντας συνήθως για τα πραγματικά προβλήματα των απλών ανθρώπων, τους οποίους υποτίθεται πως εκπροσωπούν, δήθεν για το καλό τους. Η διαφθορά, η απάτη και οι αδιαφανείς διαδικασίες δεν μπορεί να είναι δημοκρατία. Δείτε τι γίνεται με τις προσλήψεις, τους διορισμούς σε νευραλγικές θέσεις και τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Πλήρης αδιαφάνεια. Και εκλεγμένοι πολιτικοί που εξαρτώνται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που γενικώς τα παίρνουνε. Και μη μου πείτε πως υπάρχει έστω και ένας έντιμος ειλικρινής και αδιάφθορος Έλληνας πολίτης που να πιστεύει στην εντιμότητα τους, αφού και οι λιγοστοί έντιμοι πολιτικοί ενοχοποιούνται από τη λειτουργία της κομματικής γραμμής, με την εκκωφαντική σιωπή τους.
Τα παραθυράκια των νόμων είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Και η ασυλία των πολιτικών το μεγαλύτερο καρκίνωμα. Γιατί, όπως υποστηρίζει ο Max Weber: «Οι πολιτικοί διαγωνίζονται για τη νομή της εξουσίας και, κυρίως, για την εξασφάλιση και επαύξηση του πλούτου τους, ορέγονται την εξουσία για το γόητρο και τα λάφυρα που συνεπάγεται η κατοχή της και εντάσσονται σε δύο κατηγορίες: Σ’ αυτούς (τους λίγους) που ζουν για την πολιτική και σ’ αυτούς (τους πολλούς) που ζουν από την πολιτική, ανάγοντάς την σε επάγγελμα και πηγή πλούτου».
Η Κύπρος και η Ελλάδα κατέχονται από το σύνδρομο της καταδίωξης των ικανών, που προωθεί μόνο τα δικά μας παιδιά, που είναι οι συγγενείς, οι φίλοι και οι κομματικοί οπαδοί και κυρίως οι αφισοκολλητές και τα κομματόσκυλα. Οι ολίγοι κυβερνούν, λαμβάνουν τις αποφάσεις, νομοθετούν και ασκούν την εξουσία ενώ οι υπόλοιποι που τους εκλέγουν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, υπακούουν ως πειθήνια όργανα στις αποφάσεις τους. Θυμηθείτε τι έλεγε ο Τσαρούχης: «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Γι’ αυτό και υπήρξε διευθυντής της Ε.Ρ.Τ. του οποίου το επάγγελμα ήταν κτηνίατρος!
Είναι κανόνας ότι, στη ζωή, ο καθένας πρέπει να διδάσκεται από τα λάθη του. Στη δημοκρατία της νέας τάξης και της παγκοσμιοποιημένης πολυπολιτισμικότητας, το μέτρο της αξίας του ατόμου μετριέται με την ευμάρεια που διαθέτει. Δεν υπάρχει ρομαντισμός, δεν υπάρχει συναίσθημα. Οι πνευματικές και οι ανθρώπινες αξίες κατέχουν την τελευταία θέση στο μέτρημα των αξιών. Δεν υπάρχουν πολίτες αλλά ψηφοφόροι, οπαδοί, καταναλωτές, τηλεθεατές, ακροατές, συμβιβασμένοι, αδιάφοροι και απαθείς που ζουν στο βιοποριστικό περιθώριο μιας γκρίζας καθημερινότητα. Και οι πολιτικοί μας σε Ελλάδα και Κύπρο εξακολουθούν να παίρνουν τον ύπνο του δικαίου και να μας εμπαίζουν ασύστολα. Όταν, ακόμα και η προοδευτική κυβέρνηση Χριστόφια, δια του κυβερνητικού εκπροσώπου της κάνει παραινέσεις να αφήσουμε κατά μέρος τους ρομαντισμούς και το συναίσθημα! Και οι βάσεις των Εγγλέζων δεν ενοχλούν τώρα που είμαστε κυβέρνηση!
Για όλα αυτά και άλλα πολλά είναι που στις τελευταίες εκλογές, οι μισοί Έλληνες στην Κύπρο και στην Ελλάδα πήγαν στις παραλίες και δεν πήγαν στις κάλπες. Κάποιοι δεν αντέχουν άλλο την κοροϊδία. Κάποιοι που επιμένουν να παραμένουν ρομαντικοί, να ονειρεύονται και να ελπίζουν...
