Είναι πολιτικό πλέον γεγονός η μεγάλη αποχή του λαού μας κατά τις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη των βουλευτών του ευρωπαικού κοινοβουλίου. Το ποσοστό αυτό, που αγγίζει το 48% περίπου του εκλογικού σώματος, είναι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Νομίζω ότι, ως πρωτοφανές σε μέγεθος πολιτικό περιστατικό θα πρέπει να το δούμε καλά και να βρούμε όσο μπορούμε καλύτερα τις αιτίες που προκάλεσαν αυτό.
Από την προσωπική μας εμπειρία γνωρίζουμε - καλά ότι η άγνοια μιας καταστάσεως δημιουργεί, κατά κανόνα, την αποστασιοποίηση του πολίτη από αυτή. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το νόημα των ευρωεκλογών. Οι περισσότεροι πολίτες δεν γνωρίζουν τη χρησιμότητα αυτών. Αγνοούν τη σημασία των ευρωπαϊκών πολιτικών στην επίλυση των κοινωνικών και εθνικών μας προβλημάτων. Και δικαιολογημένα, αφού η όλη προεκλογική περίοδος αναλώθηκε σε θέματα μη έχοντα ουδεμία σχέση με το αντικείμενο των ευρωπαϊκών εκλογών.
Άλλη σοβαρή αιτία της αποχής αυτής είναι η πεποίθηση που έχει δημιουργηθεί στον Έλληνα πολίτη, ότι η σημερινή πολιτική δεν παράγει ωφέλιμο έργο. Οι μεγαλόστομες προεκλογικές εξαγγελίες δεν υλοποιούνται ποτέ. Το πολιτικό ψέμα, η υποκρισία, η διαφθορά και η διαπλοκή μαυρίζουν κάθε φορά τον πολιτικό ορίζοντα και ανεβάζουν κατακόρυφα την ανυποληψία και απαξίωση του πολιτικού μας κόσμου.
Μέσα στον ορυμαγδό αυτόν της πολιτικής απαξίωσης, που οδηγεί ευθέως στο φαινόμενο της αποχής, έρχεται να προστεθεί και η διαφήμιση αυτής. Τη ζήσαμε και τη θαυμάσαμε σ' όλο της το μεγαλείο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Καθημερινά γινόμασταν μάρτυρες και κοινωνοί όλων των πολιτικών εκείνων εκπομπών σατυρικών και μη, οι οποίες ουσιαστικά διαφήμιζαν αυτήν. Τι έκαναν δηλαδή; Έπαιρναν μεμονωμένα περιστατικά, προβληματισμένων νέων, σε καφετέριες, πλατείες, παραλίες κ.λπ. και τους ρωτούσαν επιμόνως, αν θα ψηφίσουν ή όχι.
Η αλήθεια είναι ότι η άρνηση των νέων στο εκάστοτε πολιτικό κατεστημένο αποτελεί γι' αυτούς γενναία και σύγχρονη πράξη αντίδρασης. Το αποτέλεσμα της πρακτικής αυτής των ηλεκτρονικών κυρίως μέσων, όπως η τηλεόραση, ήταν η δημιουργία κλίματος αποστροφής της νεολαίας μας προς την πολιτική. Τα περιστατικά αυτά επαναλαμβανόμενα έπαιρναν τη μορφή χιονοστιβάδας κατά της εκλογικής συμμετοχής του λαού μας της μόνης ικανής να βελτιώσει και ν' αλλάξει ακόμα τις κακές πολιτικές. Αυτές που δρουν εναντίον των συμφερόντων και των δικαίων του λαού μας.
Έτσι, λοιπόν, η τηλεόραση αντί να ενεργούσε στη συσπείρωση του λαού μας στο συγκεκριμένο πολιτικό ζήτημα, απομάκρυνε αυτόν από τις συγκεκριμένες πολιτικές διεργασίες, οι οποίες πρέπει να γίνονται και μάλιστα με πρωτοπόρο και πρωταγωνιστή τη νεολαία μας. Αυτή που πρέπει να αντιστέκεται και ν' αντιδρά σε κάθε φαινόμενο πολιτικής παρανομίας και παρακμής. Δυστυχώς, η τηλεόραση αυτόν τον καιρό λειτούργησε αρνητικά. Αποσυσπείρωσε με τη διαφήμιση της αποχής τους νέους μας από την πολιτική πρακτική. Αυτή που όταν λειτουργεί σωστά μπορεί να λύσει προβλήματα. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, μέσα στα άλλα κακά της πολιτικής, προστέθηκε και αυτό της αρνητικής τηλεοπτικής διαφήμισης.
Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι αυτή δεν γινότανε ευθέως, αλλά με έμμεσο τρόπο. Έπαιρναν την άρνηση προσέλευσης στις ευρωεκλογές, κάποιων νέων, μέσα από συγκεκριμένες τηλεοπτικές εκπομπές κυρίως σατυρικού χαρακτήρα και την έκαναν σλόγκαν με το γνωστό ειρωνικό και απαξιωτικό λογίδριο: «Είδατε τους νέους μας; Ψηφίζουν παραλία». «Ψηφίζουν αποχή». Αυτό το έπαιζαν και το ξανάπαιζαν μέχρις ότου το πες - πες γίνει πολιτική πραγματικότητα.
Όμως παρά τις έσωθεν και έξωθεν ανάρμοστες πολιτικές συμπεριφορές πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο πολιτικό μας σύστημα. Στην κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, την οποία πρέπει να φυλάσσουμε ως κόρην οφθαλμού. Στα υπάρχοντα ιστορικά κόμματα. Γιατί δεν πιστεύω ότι με τη διάλυση αυτών και τη δημιουργία νέων, όπως κάποιοι διατείνονται, θα βελτιώσουμε την υπάρχουσα κατάσταση. Δεν έχουμε ανάγκη καινούργιων κομμάτων, αλλά αληθινών, σύγχρονων και υλοποιήσιμων ιδεών. Αυτές μπορούν να παραχθούν μέσα από την ειλικρινή και ανιδιοτελή προσφορά. Μέσα από τη συστηματική δουλειά και την ενεργό συμμετοχή του λαού μας στα πολιτικά δρώμενα του τόπου μας.
Σ' αυτήν ακριβώς τη διαρκή και ανύστακτη προσπάθεια όλων θα πρέπει να είναι αρωγός και η τηλεόραση. Με τη θετική της δράση και όχι μόνον με την προβολή των αρνητικών και μίζερων πολιτικών συμπεριφορών. Παροτρύνοντας έτσι το λαό και ιδιαίτερα τους νέους σε μεγαλύτερη συμμετοχή σ' όλες τις προσπάθειες βελτίωσης της ζωής τους. Γιατί η αποχή όχι μόνον δε λύνει προβλήματα, αλλά απεναντίας τα τελματώνει ακόμα περισσότερο, αφού λιγοστεύουν οι φωνές αντίδρασης στις ζημιογόνες και άδικες πολιτικές.
Ας κινηθούμε λοιπόν προς την κατεύθυνση της υγιούς και μαχόμενης πολιτικής, η οποία μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα. Αυτά που μπορούν να έρθουν με την αδιαφορία μας και αποχή, που οδηγούν στην κατασκευή «αχρείων» πολιτών.
