* Του κ. Νίκου Ράπτη, δασκάλου, διδάκτορα Παιδαγωγικής
Η τρέχουσα προεκλογική συζήτηση διαπνέεται ως συνήθως από σύγχυση για το ποια είναι τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Ελλείψει πολιτικών προτεραιοτήτων, τα κομματικά επιτελεία παραδίδονται αμαχητί στους επικοινωνιολόγους, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η ανοησία -με το κυριολεκτικό περιεχόμενο του όρου. Το ένα κόμμα θεωρεί τις εκλογές μια ευκαιρία να διαψευσθούν όσοι προλέγουν δεινά για την ελληνική οικονομία (που είναι πάνω-κάτω οι πάντες, εκτός από την ίδια). 'Αλλοι κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση για κάθε πιθανό και απίθανο, αναμένοντας εκλογικά κέρδη. 'Αλλοι επιδιώκουν να γίνει ο δικομματισμός τρικομματισμός. «Και γιατί να γίνει αυτό;» θα ρωτήσετε. «Και γιατί να μη γίνει;» θα σας απαντήσουν. Υπάρχουν τέλος εκείνοι που σχεδιάζουν να συνεργαστούν με αυτό που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν «χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης»!
Παρακολουθώντας την προεκλογική αντιπαράθεση, θα σχημάτιζε κανείς την εντύπωση πως αυτή η πατρίδα δεν αντιμετωπίζει άλλα σοβαρά προβλήματα, πέραν των κομματικών καβγάδων ή των αντιζηλιών μεταξύ των πολιτικών. Αν όμως προσπαθήσουμε να κατατάξουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα μας ανάλογα με κάποιο ασφαλές, αντικειμενικό και λογικό κριτήριο και όχι τα ιδιοτελή μας συμφέροντα (αλλά ούτε τα ενδιαφέροντα ή τα χόμπι μας) θα κρίναμε πως σοβαρότερα προβλήματα είναι αυτά που εφόσον εξελιχτούν πέραν ενός σημείου, κινδυνεύουν να έχουν αμετάκλητες, ανεπανόρθωτες, ανεπίστρεπτες σοβαρές επιπτώσεις σε εμάς και τα παιδιά μας. Κι υπάρχουν πράγματι τέτοια προβλήματα, που απειλούν να ακυρώσουν τη δυνατότητα να υπάρξει στον ελλαδικό γεωγραφικό χώρο δημοκρατικό εθνικό ελληνικό κράτος πέραν του 21ου αιώνα. Αυτά είναι (1) η υπογεννητικότητα και (2) το περιβάλλον. Πράγματι, αν δεν κατορθώσει η Ελλάδα να αποκτήσει δείκτες γεννητικότητας αντίστοιχους με εκείνους των Σκανδιναβικών κρατών, της Γαλλίας, της Ολλανδίας κ.λπ. και παραμείνει στο σημερινό 1 παιδί ανά Ελληνίδα, έως το τέλος του αιώνα θα έχουν απομείνει μεταξύ 2 και 3 εκατομμυρίων ελληνικής καταγωγής κατοίκων στον ελλαδικό χώρο, και μάλιστα κοντύτερα στα 2 παρά στα 3! Αναμένουμε πότε θα θεωρηθεί μείζον εθνικό θέμα η ευζωία των παιδιών, η προστασία της ελληνικής οικογένειας και το δικαίωμα των γυναικών να συνδυάζουν άριστα την επαγγελματική με την οικογενειακή τους ζωή...
Σε ό,τι αφορά το περιβάλλον, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μείζον πρόβλημα ερημοποίησης (σύμφωνα με την αρμόδια εθνική επιτροπή απειλείται με ερημοποίηση το 84% του ελληνικού εδάφους) ραγδαία αποσταθεροποίηση της ελληνικής χλωρίδας (ιδίως του μεσογειακού δάσους) και της πανίδας (ιδίως της ιχθυοπανίδας) και βέβαια την κλιματική αλλαγή που θεωρείται από τον ΟΗΕ ή το Οικουμενικό Πατριαρχείο ή την ΕΕ ή το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» ή... ως «η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε η ανθρωπότητα έως σήμερα» (!) Η ανάταξη του ελληνικού περιβάλλοντος είναι άρα απαραίτητη για να μπορέσουμε να συντηρήσουμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Εκτός όμως από αυτήν την «αμυντική» διάσταση, η προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να δώσει στη χώρα οικονομικά και πολιτικά πλεονεκτήματα που θα την ενισχύσουν στον αγώνα εθνικής επιβίωσης που θα δώσει τον 21ο αιώνα. Τομείς όπως η ανάπτυξη «πράσινων» υλικών, η ανακύκλωση, ο αγροτουρισμός-οικοτουρισμός, η βιολογική γεωργία, οι ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, η υγιεινή διατροφή κι η αφαλάτωση μπορούν να συνεισφέρουν ταυτόχρονα στην οικονομική ανάπτυξη, την ευζωία και την ανάταξη του περιβάλλοντος.
Από πολλές πλευρές ο 21ος αιώνας ήδη αποκαλείται «αιώνας της οικολογίας». Είναι από την άποψη αυτή θετικό που γίνεται τόση συζήτηση για το περιβάλλον σε αυτές τις εκλογές. Μένει πάντως να συνειδητοποιηθεί πως το περιβάλλον δεν είναι μία ακόμα «κλαδική» πολιτική στην οποία το ένα ή το άλλο κόμμα έχει «σωστές» θέσεις, αλλά αποτελεί τον κεντρικό άξονα στον οποίο συναρμόζονται όλες οι υπόλοιπες πολιτικές (οικονομία, εξωτερική πολιτική, υγεία, ασφάλεια κ.λπ). Και πως η ανάταξη του ελληνικού περιβάλλοντος αποτελεί εκ των ως ουκ άνευ όρο για να μπορεί ο ελλαδικός χώρος να συνεχίζει να υποστηρίζει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο! Αυτή η κοπερνίκεια επανάσταση, που τοποθετεί την προστασία του περιβάλλοντος στο κέντρο της πολιτικής, αποτελεί κοντολογίς συστατικό στοιχείο του πατριωτισμού της εποχής μας, πολύ περισσότερο από τις -εύκολες και συχνά ψευδεπίγραφες- συνθηματολογίες!
