Οι Έλληνες πάντα αγαπούσαν τις συζητήσεις. Από τα αρχαία χρόνια ακόμα... Οι αρχαίοι Αθηναίοι π.χ. έστελναν τους δούλους στις δουλειές κι αυτοί απολάμβαναν τις συζητήσεις. Οι συζητήσεις έχουν πάντα τη χάρη τους. Οι χάρες όμως των συζητήσεων στις διεθνείς συναντήσεις χάριν του εκκλησιαστικού διαλόγου, υπερβαίνουν πάντα νουν! Δικαίως λοιπόν οι ζηλωτές του διαλόγου θεωρούν τις συναντήσεις και τις συζητήσεις ως αυτοσκοπό, ως διάλογο για το διάλογο.
Τα μέλη των διεθνών εκκλησιαστικών συζητήσεων (ανώτατοι και ανώτεροι κληρικοί, θεολόγοι, θρησκειολόγοι, καθηγητές, συγγραφείς, εκπρόσωποι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μετά της συνοδείας αυτών κ.ά.) πέραν της χαράς των συζητήσεων απολαμβάνουν, δωρεάν, χίλιες δυο άλλες επιδαψιλεύσεις, (αεροπορικά ταξίδια σε διάφορες χώρες του κόσμου, διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία, πλούσια συμπόσια, γνωριμίες με τους ισχυρούς της Γης, με σπουδαία πρόσωπα της επιστήμης και της Τέχνης, με ανθρώπους του πλούτου και της φήμης και το σπουδαιότερο ανεβαίνουν στα μάτια των άλλων, και ειδικότερα των ιθαγενών χριστιανών. Αποκτούν την ιδιότητα του μέλους μιας διεθνούς κοσμοπολίτικης ελίτ, την οποία ούτε είχαν φανταστεί, όταν, απλά παιδιά του κατηχητικού, διδάσκονταν θεωρητικά την ταπείνωση και τη θεληματική πτωχεία, το «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν».
Ποιος ύστερα από όλα αυτά, ακόμα κι αν διαθέτει αδαμάντινο χαρακτήρα, θα μείνει αμέτοχος στη μαγεία αυτού του είδους των συναντήσεων και των συζητήσεων και δεν θα απεμπολήσει τα ιερά και τα όσια, τα οποία ορκίστηκε ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων να φυλάττει και να μην τα προδίδει;
Θα μου πείτε ότι αυτή είναι η διαδικασία του διαλόγου, ας δούμε την ουσία του. Στον περίφημο διάλογο για την ένωση της Ορθοδοξίας με τους Παπικούς π.χ., ποια είναι τα ουσιώδη ερωτήματα, χάριν των οποίων γίνονται οι ατέλειωτες συζητήσεις; Είναι αυτονόητο ότι οι συζητήσεις δεν γίνονται για επουσιώδη θέματα, αλλά για τα ουσιώδη. Ποια είναι λοιπόν τα ουσιώδη θέματα για τα οποία μπορούν να γίνονται συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, δεδομένου ότι υπάρχουν θέματα, τα οποία δεν είναι για διαπραγμάτευση. Αν όντως υπάρχουν ουσιώδη θέματα μη διαπραγματεύσιμα, ο διάλογος είναι άνευ αντικειμένου, και στοχεύει στον ίδιο το διάλογο. Είναι ο διάλογος για το διάλογο.
Το πιο ουσιώδες στο διάλογο με τους Παπικούς είναι το εξής ερώτημα: Δέχεται ο Πάπας να συνυπάρξει με άλλους, χωρίς να έχει αυτός την εξουσία και οι άλλοι να είναι υποτακτικοί του; Θα δεχθεί ποτέ ο Πάπας να εγκαταλείψει το σύστημα του «ενός ανδρός αρχή» στη διοίκηση της Εκκλησίας; Θα κάνει η Ορθοδοξία υπακοή στον Πάπα, χωρίς να πάψει να είναι Ορθοδοξία;
Πώς εννοούν την ένωση οι συζητητές του Πάπα; Ας το κάνουν γνωστό στον κόσμο. Θα υπαχθεί ο Πάπας στην Ορθοδοξία; Θα υπαχθεί η Ορθοδοξία στον Πάπα; Δεν θα υπαχθεί κανένας; Μήπως εννοούν την ένωση ότι οι ορθόδοξοι θα αφήσουν τη δική τους παράδοση και θα εγκολπωθούν την παράδοση των παπικών ή το αντίθετο;
Ή μήπως το ερώτημα αυτό δεν τους απασχολεί και συζητούν για άλλα πράγματα και ποια είναι αυτά;
Μια φορά όταν ρωτήθηκε κάποιος διάσημος παπικός οικουμενιστής, για τη διαφορά της Ορθοδοξίας και του Παπισμού, απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διαφορά, εκτός απ΄ το ποιος είναι ο αρχηγός. Κι αυτός είναι ο Πάπας, αν θέλουμε να μην υπάρχει διαφορά.
Ένα δεύτερο ακόμα πιο ουσιώδες ερώτημα, διότι αφορά στην πνευματικότητα της Εκκλησίας είναι το εξής: Με την ένωση θα δεχθεί ο Πάπας τις διδασκαλίες των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας, τις οποίες εγκατέλειψαν οι παπικοί, για να είναι ελεύθεροι να ασκήσουν την κοσμική εξουσία τους, να έχουν κράτος δικό τους, υπουργεία, πρεσβείες, στρατό, νόμισμα, τράπεζες, όπως είναι η περίφημη «Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος», εμπόριο, βιομηχανίες, εργοστάσια ακόμα και όπλων, ναρκωτικών κ.ά.
Θα δεχθεί η Ορθοδοξία να εγκαταλείψει τους Πατέρες της Εκκλησίας για να επιδοθεί απερίσπαστη στην άσκηση παρόμοιας κοσμικής εξουσίας, λησμονώντας την πνευματική αποστολή της που είναι ο αγιασμός του κόσμου;
Μήπως ο διάλογος γίνεται για άλλα θέματα που θεωρούνται σοβαρά, ενώ δεν είναι π.χ. για την αμφίεση των παπικών και των ορθοδόξων κληρικών; Μήπως έγινε βαρετό το ράσο και ζηλεύουν οι ορθόδοξοι τα βυσσινί και τα χρωματιστά των παπικών; Ή μήπως τους ενοχλούν τα γένια και ζηλεύουν τους παπικούς που όταν τους πρωτοείδαν οι ορθόδοξοι με ξυρισμένα πρόσωπα, τους ονόμασαν «γυναικο-πρόσωπους»;
Αν τους απασχολούν αυτά τα θέματα στο διάλογο και δεν τους απασχολεί, πως και οι ορθόδοξοι επίσκοποι θα διευθύνουν υπουργεία, πρεσβείες, βιομηχανικές και εμπορικές εταιρίες, εμπορικές τράπεζες κ.ά. παρόμοιες επιχειρήσεις για το κέρδος, «κουρεμός», όπως έλεγε η γιαγιά μου Βασιλική.
Φαίνεται πως ούτε αυτό ακριβώς τους απασχολεί τους δικούς μας τουλάχιστον. Γιατί οι παπικοί ξέρουν καλά τί θέλουν, και έχουν στην πατρίδα μας τους δικούς του που δουλεύουν με σύστημα και με επιστημονικό τρόπο, για να το επιτύχουν.
Το συμπέρασμα που συνάγεται από όλα αυτά, αν λάβουμε υπόψη και την έμφυτη αγάπη των Ελλήνων για τις συζητήσεις, είναι ότι ο διάλογος με τους παπικούς και με τους άλλους γίνεται για το διάλογο! Ότι τα ταξίδια και οι συναντήσεις γίνονται για τη χαρά των ταξιδιών και των συναντήσεων!
