Με αμείωτη ένταση και σε υψηλούς τόνους συνεχίζεται η πολιτική «αντιπαράθεση» (αν και μάλλον για «κοκορομαχία» πρόκειται) στην Ελλάδα, ενόψει των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου, ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες έχουν «τάσεις αποχής» από την εκλογική διαδικασία.
Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονούμε πως η «αντιπαράθεση» των κομμάτων, τουλάχιστον της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν γίνεται για την «ταμπακιέρα», δηλαδή για την Ευρώπη και για την οικονομική κρίση, αλλά το μείζον, όπως όλα δείχνουν, είναι η πόλωση προκειμένου να συγκρατηθούν οι ψηφοφόροι τους.
Η «αντιπαράθεση» έχει απ’ όλα, όπως παπαγαλάκια στα τηλεοπτικά σποτ της ΝΔ, παπαγαλάκια τα οποία είναι , φυσικά, πράσινα, αλλά δεν έχει ακόμη στρουθοκαμήλους. Μιλώ για εκείνα τα συμπαθή ζώα που συνηθίζουν να κρύβουν το μακρύ λαιμό τους στην άμμο...
Η «αντιπαράθεση» έχει, επίσης, παραλλαγές του Κάρλ Μάρξ και της «κόκκινης» Ρόζας. Της Ρόζας Λούξεμπουργκ.
Η έρμη η Ρόζα δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως η φράση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», που είχε πει κάποτε (παραλλάσσοντας τον Μαρξ) θα προκαλούσε, δεκάδες χρόνια μετά, τόση... αναταραχή στην Ελλάδα και θα αποτελούσε αντικείμενο προεκλογικής αντιδικίας και μάλιστα διαστρεβλωμένη και δη από ανθρώπους οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με το σοσιαλισμό (με ελευθερία και δημοκρατία) όπως εκείνοι τον είχαν θεωρητικά οραματισθεί.
Αλλά ούτε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, φιλόσοφος με γερή μαρξιστική κατάρτιση (και «φίλος», κάποτε, του Ανδρέα Παπανδρέου – τα εισαγωγικά στη λέξη φίλος δεν είναι της παρούσης να εξηγηθούν) που εξέδιδε, στη δεκαετία του ’60, το θεωρητικό – πολιτικό περιοδικό «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» θα φανταζόταν πως ο Γιώργος Α. Παπανδρέου θα έκανε προεκλογική του παντιέρα τη φράση (δίλημμα) αυτή.
Ξαφνικά δε ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο οποίος φαντάζομαι πως δεν έχει τις καλύτερες των σχέσεων με το μαρξισμό, ανακάλυψε (με τη βοήθεια και των επικοινωνιολόγων του) πως το να χρησιμοποιεί ο Γιώργος Α. Παπανδρέου αυτό το θεωρητικό δίλημμα αποτελεί ύβρη για τους ανά την Ευρώπη οπαδούς των συντηρητικών κομμάτων, τα οποία σήμερα είναι πλειοψηφία στην Ευρωβουλή.
Και αντί να ομιλήσει για την ταμπακιέρα της προεκλογικής «αντιπαραθέσεως», «τα έχωσε», κατά το κοινώς λεγόμενο, στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος (υποτίθεται ότι) διέπραξε τεράστιο «πολιτικό ολίσθημα» και ως εκ τούτου τον κάλεσε να ανακαλέσει.
Το ερώτημα βεβαίως δεν είναι αν θα ανακαλέσει ο Γιώργος Παπανδρέου (ο οποίος δεν ανακάλεσε) αλλά αν ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πιστεύει πραγματικά ότι τίθεται στις μέρες μας τέτοιο θεωρητικό δίλημμα. Δηλαδή, αν ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ πρεσβεύει το σοσιαλισμό, όπως τον όρισαν ο Μαρξ και η Λούξεμπουργκ. Εκτός κι αν ο αρχηγός της ΝΔ βολεύεται να λέει πως το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστικό κόμμα και έτσι να μπορεί να ξεχωρίσει το δικό του νεοφιλελεύθερο κόμμα από το σοσιαλδημοκρατικό του κ. Παπανδρέου.
«Ο κ. Καραμανλής αφού πέρασε από τη συναίνεση στην πόλωση, επόμενο ήταν να προχωρήσει στη συνειδητή παραποίηση, στη διαστρέβλωση και στο ψέμα. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το εδώ και δεκαετίες διατυπωμένο πολιτικό και φιλοσοφικό δίλημμα, «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», σε καμία απολύτως περίπτωση δεν αναφέρεται στους οπαδούς της ΝΔ ή σε οποιονδήποτε πολίτη», απάντησε στην ηγεσία της «γαλάζιας» παρατάξεως ο Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Ραγκούσης.
Η δε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα παρενέβη στην αντιπαράθεση και (χωρίς να μας πει για τη «σχέση» του δικού της κόμματος με το σοσιαλισμό του Μαρξ και της Λούξεμπουργκ) μας διαφώτισε:
«Είναι άδικη η αγανάκτηση του πρωθυπουργού, γιατί η βαρβαρότητα ταυτίζεται με την πολιτική της ΕΕ, που ακολουθείται και για την Ελλάδα. Όσον αφορά στο ΠΑΣΟΚ, όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση έχει το ΠΑΣΟΚ με το σοσιαλισμό».
Εν πάση περιπτώσει, φαντάζομαι πως κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός θα πρέπει να μας πει τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη και τον κόσμο εις βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να απαντήσει στο ίδιο ερώτημα και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, καθώς ομοϊδεάτες του συμβαίνει να ηγούνται χωρών στις οποίες οι εργαζόμενοι βιώνουν τη βαρβαρότητα (ναι τη βαρβαρότητα) της ανέχειας, της ανεργίας, της κρίσεως στις πλάτες των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών κ.λπ.
Όσο για το σοσιαλισμό του Μαρξ και της «κόκκινης» Ρόζας, αυτόν ας τον αφήσουν στην ησυχία του.
