Στις κάλπες οδεύουμε, λοιπόν, στις 7 Ιουνίου για την ανάδειξη των 22 Ελλήνων ευρωβουλευτών, αλλά οι πολίτες φαίνεται πως αποστρέφουν το βλέμμα τους από την εκλογική διαδικασία, εξαιτίας των όσων δύσοσμων τεκταίνονται στο δημόσιο βίο του τόπου.
Άλλωστε, η οικονομική κρίση συνεχίζει να μαστίζει τον τόπο, τα δε χειρότερα για τους εργαζόμενους, όπως λένε οι ειδήμονες, δεν έχουν έλθει, καθώς μάλιστα η κυβέρνηση δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά της (πολλοί ομιλούν για «κρυφή, μετεκλογική, ατζέντα») παρά το γεγονός ότι συνεχώς υπαινίσσεται την αναγκαιότητα για νέα (δυσβάσταχτα για τις λαϊκές τάξεις) οικονομικά μέτρα, «φορομπηχτικού» χαρακτήρα, με στόχο τη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων, τα οποία έχουν εκτιναχθεί.
Μέτρα τα οποία υποτίθεται πως θα βοηθήσουν τους έχοντες ανάγκη, πλην, όμως, ως είθισται αυτά τα μέτρα θα κληθούν να τα πληρώσουν εκ νέου οι έχοντες πραγματική ανάγκη. Όσο δε κι αν φαίνεται αντιφατικό, εντούτοις αυτή είναι η πραγματικότητα (όπως αρέσκεται να λέει εν είδει κλισέ ο σημερινός πρωθυπουργός) αφού αυτοί οι οποίοι μονίμως καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο και την κρίση είναι αυτοί που είναι αναγκασμένοι να δηλώνουν τα εισοδήματά τους, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
ΤΡΟΜΑΖΕΙ Η ΑΠΟΧΗ
Όλοι αυτοί, λοιπόν, δεν έχουν ουσιαστικά να περιμένουν τίποτα από το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης: Με απλά λόγια οι πολίτες, που, σύμφωνα και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, διακρίνονται για τον «ευρωσκεπτικισμό» τους, θα στείλουν στο ευρωκοινοβούλιο τους 22 εκλεκτούς των κομμάτων, οι οποίοι, όμως, με τη σειρά τους, θα κληθούν να συναινέσουν σε αποφάσεις, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις – ιδιαίτερα όταν αφορούν την οικονομία – αποτελούν το άλλοθι για τις εθνικές κυβερνήσεις ώστε να μην λαμβάνουν μέτρα για τις λαϊκές τάξεις. Τις εθνικές κυβερνήσεις που μας λένε αφοπλιστικά: «Τι να κάνουμε; Αυτό μας ζητούν οι Βρυξέλλες...».
Αυτό το «έργο» και αυτήν την απάντηση τα έχουμε δει και τα έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές, όπως για την οικονομία, ή για τους συμβασιούχους, τους οποίους οι εταίροι του δικομματισμού επιμένουν να τους κρατούν σε ομηρία (όταν βρίσκονται στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας) και κραυγάζουν υπέρ των δικαιωμάτων τους (όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση).
Πώς μπορούν να αλλάξουν αυτά;
Μα φυσικά αν οι πολίτες προσέλθουν στις κάλπες και με την ψήφο τους αλλάξουν τους σημερινούς δεδομένους και παγιωμένους συσχετισμούς δυνάμεων εντός της ΕΕ.
Κι όμως, αυτό που τρομάζει τα κομματικά επιτελεία, ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι αφενός μεν η διαρροή δικών τους ψηφοφόρων σε μικρότερα κόμματα, αφετέρου δε και κυρίως η αποχή, η οποία άλλωστε, προπαγανδίζεται ακόμη και από ορισμένα τηλεοπτικά δίκτυα.
Δεν είναι δε τυχαίο πως πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει μειωμένο ενδιαφέρον των πολιτών για την εκλογική διαδικασία της 7ης Ιουνίου, με ενίσχυση της τάσεως αποχής.
Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ
Η χώρα, λοιπόν, οδεύει προς τις ευρωεκλογές στη σκιά μίας απίστευτης σκανδαλολογίας, με έναν πρώην υπουργό, τον Αρ. Παυλίδη, να έχει, κατά το κοινώς λεγόμενο, «καθαρίσει» με τις ψήφους της κυβερνητικής πλειοψηφίας και με το σκεπτικό ότι δεν τον στείλαμε στο ειδικό δικαστήριο, γιατί αν το κάναμε θα πηγαίναμε σε εθνικές εκλογές και δεν τις θέλαμε. Και δεν τις θέλαμε – γιατί περί αυτού πρόκειται - όχι φυσικά για το καλό του τόπου, αλλά για το δικό μας, ημών των «γαλάζιων». Δηλαδή, γιατί θα χάναμε το τιμόνι της εξουσίας.
Έχουμε, όμως, κι έναν πρώην «πράσινο» υπουργό, ο οποίος ανήκει στο λεγόμενο σημιτικό μπλοκ, το Χρίστο Βερελή, ο οποίος παραιτήθηκε από βουλευτής, προκαλώντας αμηχανία στο κόμμα του, καθώς το όνομά του φάνηκε να εμπλέκεται σε ένα «εικαζόμενο» σκάνδαλο, ενώ μας είπε πως δεν θέλει να αποτελέσει τμήμα της νοσηρότητας που υπάρχει στη χώρα.
Πίσω δε από την παραίτηση αυτή, η οποία μπορεί και να υποβλήθηκε για να προλάβει τα χειρότερα, υπάρχει πολύ παρασκήνιο και μυστήριο, ένα παρασκήνιο, το οποίο, όπως και στην περίπτωση Παυλίδη, σχετίζεται με τις χρόνιες διαχειριστικές αδυναμίες της κρατικής εξουσίας να προστατεύσει το δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο χρήμα.
Φυσικά δε και πάνω από όλα αυτά υπάρχει και το διαβόητο σκάνδαλο με τα «μαύρα ταμεία» της Siemens, ένα σκάνδαλο το οποίο κατ’ αρχήν αφορά το ΠΑΣΟΚ, αλλά στο οποίο πιθανώς να είναι μπλεγμένοι και οι «γαλάζιοι» - άλλωστε επίσημο έγγραφο μας είπε πως «τα έπιασαν» και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας από την εν λόγω εταιρία – ενώ έχουν ήδη εκδοθεί τα πρώτα εντάλματα συλλήψεως και προφυλακίσεως εμπλεκομένων σ’ αυτό υψηλόβαθμων στελεχών της εταιρίας.
Το δε αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής, με προεδρικό διάταγμα που θυροκολλήθηκε νύκτωρ, όσο κι αν καταγγέλθηκε κυρίως από το ΠΑΣΟΚ ως «θεσμική εκτροπή», ήταν μεν νόμιμο, πλην, όμως, σημαίνει – και αυτό το πιστεύει, με βάση τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των πολιτών – την παραγραφή και το κουκούλωμα αδιαφανών υποθέσεων τελεσθέντων μετά το 2004, σε ό,τι αφορά πολιτικά πρόσωπα.
Ας μη γελιόμαστε.
Αυτή η απόφαση βολεύει τους εταίρους τους δικομματισμού, έστω και αν συνεχίζουν να αλληλοϋβρίζονται και να αντιπολιτεύονται ο ένας τον άλλο, εμφανιζόμενοι ως αθώες περιστερές για τα πάσης φύσεως (εντός ή εκτός εισαγωγικών) σκανδάλων, που αφορούν λεηλασία του δημοσίου χρήματος και μίζες.
ΑΚΡΑΤΗ ΠΟΛΩΣΗ
Η χώρα, λοιπόν, οδεύει στις ευρωεκλογές σε ένα κλίμα άκρατης πολώσεως, η οποία «βολεύει» το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ώστε να «συμμαζευτούν» τα «μαγαζιά» των εταίρων του ελλαδικού δικομματισμού, έστω και αν και οι δύο ηγεσίες τους κατηγορούν η μια την άλλη για το ποια εκ των δύο ξεκίνησε και μιλούν για την «κακή» πόλωση και την οξύτητα, ενώ η ουσιαστική αντιπαράθεση δεν αφορά πραγματικά προβλήματα του λαού και τις ανάγκες των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας.
Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της συζητήσεως στη Βουλή (λίγες ώρες πριν την κλείσουν) υποτίθεται για τα προβλήματα της Νεολαίας, στην οποία, όμως συζήτηση, ουδέν ουσιώδες ακούστηκε για τα προβλήματα της νέα γενιάς, αλλά σε υψηλούς τόνους η κυβέρνηση αντιπολιτεύτηκε το ΠΑΣΟΚ (λησμονώντας ότι επί 5 και πλέον χρόνια βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας) το δε κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως έταξε «λαγούς με πετραχήλια».
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Μα η απάντηση είναι απλή.
Πως τα δύο κόμματα εξουσίας, όπως καταδείχθηκε και από τη σύνθεση των ψηφοδελτίων τους για το Ευρωκοινοβούλιο, δίνουν τη μάχη με το βλέμμα στην επόμενη μέρα των ευρωεκλογών: Ο μεν Κ. Καραμανλής θέλει να ελαχιστοποιήσει τις απώλειές του και να μειώσει την απόστασή του από το ΠΑΣΟΚ, ο δε Γ. Α. Παπανδρέου, δίνοντας χαρακτήρα δημοψηφίσματος στις ευρωεκλογές, θέλει να επαναφέρει, από καλύτερη θέση, όπως ευελπιστεί, το αίτημά του για εθνικές εκλογές.
Η δε Ευρώπη και η οικονομική κρίση «πάνε περίπατο».
