Παρευρέθηκα και φέτος στη γιορτή της Πρωτομαγιάς, στην κεντρική πλατεία, που την οργάνωσε το Εργατικό Κέντρο Ελασσόνας και το παράρτημα της ΑΔΕΔΥ.
Σε κάποια στιγμή, ανακοινώθηκε το ψήφισμα που περιλάμβανε γενικά και τοπικά αιτήματα της τάξης των εργαζομένων. Άθελά μου ξεχώρισα δύο τοπικά αιτήματα, που κατά τη γνώμη μου, είναι άκρως επίκαιρα για την κοινωνία μας, χωρίς φυσικά να παραβλέπω τα υπόλοιπα. Τα δύο αυτά αιτήματα, που προέβαλε το Εργατικό Κέντρο είναι:
1) Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΑΠΝΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ και 2) το πρόβλημα των ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ ΤΩΝ ΤΥΡΟΚΟΜΕΙΩΝ, που μολύνουν την περιοχή.
Και για μεν το πανέμορφο αυτό δημόσιο νεοκλασικό οίκημα, που βρίσκεται στην περιοχή των σχολείων και είναι κόσμημα για την πόλη της Ελασσόνας, έχω ασχοληθεί πολλές φορές.
Κτίστηκε στη δεκαετία του 1880 ή 1890 από τους Τούρκους όταν, μετά τη συνθήκη του Βερολίνου το 1881, τα ελληνοτουρκικά σύνορα ήταν η οριογραμμή της Μελούνας και χρησίμευε ως Τελωνείο. Μετά την απελευθέρωση του 1912 και για κάμποσα χρόνια ήταν καπνεργοστάσιο των Γκούντα – Πάκα. Στη δεκαετία του 1930 στέγασε την Εφορεία Καπνού και στη δεκαετία του 1940 τμήματα του Δημοτικού Σχολείου, και έκτοτε για πολλά – πολλά χρόνια ήταν εγκαταλειμμένο. Στη δεκαετία του 1980 ήταν ετοιμόρροπο. Τότε, λοιπόν, σ΄ αυτά τα χρόνια, υπήρξε έντονο ενδιαφέρον για την αποκατάσταση και αναπαλαίωση αυτού του κτίσματος από το Δήμο, την Αρχαιολογική και Λαογραφική Εταιρία, αλλά και από επώνυμους πολίτες της πόλης μας, γόνους της παλιάς Ελασσόνας, που αγωνιούσαν να σώσουν αυτό το ιστορικό οίκημα, που ήταν δεμένο με αναμνήσεις και τη ζωή της πόλης μας, όπως οι Αλέκος Κελέσης, Πέτρος Χατζήνας, Γιάννης Κόκκινος, Λευτέρης Μεζίλης, Γιάννης Αδάμου και άλλοι πολλοί. Καταφέραμε τότε (ήμουν βουλευτής), με μικρές πιστώσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, να αρχίσει η αποκατάστασή του, και τελικά να ενταχθεί σε πρόγραμμα Leader και να γίνει οριστικά η επισκευή και αναπαλαίωσή του. Έκτοτε, πέρασαν πολλά χρόνια. Το οίκημα αυτό έχει εγκαταλειφθεί πάλι και υπάρχει πλήρης και προκλητική αδιαφορία. Περνώ συχνά και στενοχωριέμαι που το βλέπω να καταστρέφεται. Σπασμένα κιγκλιδώματα, παράθυρα ανοιχτά, παντού σκουπίδια. Ένα αραχνιασμένο κτίριο που φθείρεται με γοργό ρυθμό. Ξοδεύτηκαν πολλά εκατομμύρια δραχμές για την αποκατάστασή του και δυστυχώς γρήγορα θα χρειαστεί πάλι να βρούμε πόρους... για να αναπαλαιώσουμε την πρόσφατη αναπαλαίωσή του.
Στην πόλη μας εδρεύει ο Δήμος Ελασσόνας με δήμαρχο, αντιδημάρχους, δεκάδες δημοτικούς συμβούλους, οργανισμούς και υπηρεσίες, και το ερώτημά μου είναι αν πραγματικά γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του ιστορικού κτιρίου, που αυτοκαταστρέφεται μέρα με τη μέρα. Στην πόλη μας υπάρχουν πολιτιστικοί και επιστημονικοί σύλλογοι και άλλοι κοινωνικοί φορείς, που πρέπει να έχουν λόγο και ενδιαφέρον για την τύχη και τη χρήση του. Είναι ντροπή για την Ελασσόνα, που για δεκαετίες ολάκερες αδιαφορήσαμε προκλητικά γι΄ αυτό το οίκημα. Ευτυχώς, που υπάρχει το Εργατικό Κέντρο Ελασσόνας, που επίκαιρα το πρόβαλλε και ζητάει την αξιοποίησή του.
Το δεύτερο αίτημα είναι τα απόβλητα των τυροκομείων, που ρέουν ελεύθερα στο ποτάμι και δημιουργούν συνθήκες άμεσου κινδύνου στην υγεία όλων μας. Το σοβαρό αυτό θέμα έχει ανακινηθεί πολλές φορές.
Ο τοπικός Τύπος έχει ασχοληθεί κατά καιρούς. Έγιναν πολλές διαμαρτυρίες χωρίς αποτέλεσμα. Η Ελασσόνα πνίγεται στη βρόμα και τη δυσωδία από τα απόβλητα. Την εβδομάδα μπροστά από το Πάσχα, η κατάσταση ήταν αφόρητη. Μας έκλεψαν το άρωμα και τη δροσιά της άνοιξης. Θα μας αναγκάσουν να εγκαταλείψουμε την πόλη που γεννηθήκαμε και που τόσο πολύ αγαπούμε. Κάποτε, η Νομαρχία Λάρισας είχε δυναμική Διεύθυνση Υγείας, με διευθυντές λαμπρούς νομιάτρους, επόπτες Υγείας, που περιέτρεχαν την επαρχία μας και αυτεπάγγελτα διενεργούσαν ελέγχους και έκαναν συστάσεις, παρατηρήσεις και μηνύσεις, όπου χρειάζονταν. Την τελευταία 10ετία, το πρόβλημα των αποβλήτων στην πόλη μας έχει πάρει διαστάσεις και παρ΄ όλες τις επώνυμες καταγγελίες, η αρμόδια υπηρεσία της Πολιτείας δεν μπορεί να μας προστατεύσει, και πρέπει με πρωτοβουλία του Δήμου και όλων των φορέων, που για άλλα μικρότερης σημασίας προβλήματα είναι λαλίστατοι, να γίνει κινητοποίηση, για να βρεθεί λύση. Πρέπει να απαιτήσουμε από την Πολιτεία να ξυπνήσει και να επιλέξει επιτέλους τι θέλει:
Την επιβίωσή μας ως νόμιμους πολίτες αυτής της πόλης ή την παράνομη λειτουργία αυτών – των γνωστών – επιχειρήσεων;
Υπάρχει ένα ωραίο λαϊκό τραγούδι, που λέει: «…στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή…». Νομίζω ότι...ταιριάζει για τη σημερινή Ελασσόνα.
Πιστεύει κανείς πως πρέπει να θυσιαστεί μια ολόκληρη πόλη, μια ολόκληρη περιοχή, προκειμένου να λειτουργήσουν παράνομα και να κερδοσκοπούν σε βάρος της υγείας μας 2-3 μεγαλοεπιχειρήσεις;
Βασίλης Αγοράστης
πρώην δήμαρχος Ελασσόνας
