Ο απλός πολίτης αγωνιά και διερωτάται ταυτόχρονα: Τι να φταίει άραγε και βρισκόμαστε σ' αυτή την οδυνηρή κατάσταση από απόψεως εγκληματικότητας και οικονομίας; Μήπως φταίνε κάποιες αιτίες που αδυνατούμε να τις βρούμε και να τις αντιμετωπίσουμε; Μήπως ο εντοπισμός τους απαιτεί εξειδίκευση, που εμείς ως χώρα δεν την έχουμε; Ή μήπως ο βασικός συντελεστής της κακής αυτής κατάστασης είναι ένας; Είναι η Παιδεία μας, η οποία λειτουργεί σε λάθος δρόμο; Λειτουργεί πλημμελώς, χωρίς πυξίδα και συγκεκριμένη κατεύθυνση; Χωρίς την ουσιαστική εφαρμογή προγραμμάτων και κυρίως χωρίς τον βασικότερο στόχο, που πρέπει να είναι η ποιότητα της κοινωνίας μας; Αυτή που σήμερα λείπει; Τόσο, που όλοι μας λέμε: «Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο;».
Κατά την προσωπική μου άποψη η γκρίζα όψη της κοινωνίας μας, η αποπνέουσα αγωνία και φόβο για το σήμερα και το αύριο έχει κυρίως την αιτία της στην κακώς λειτουργούσα Παιδεία μας. Σ' αυτή που αρχίζει από την προσχολική εκπαίδευση και φτάνει μέχρι την ανώτατη. Όλο αυτό το φάσμα παροχής Παιδείας βρίσκεται σε λάθος δρόμο. Νοσεί προ πολλού. Γιατί απλούστατα δεν παράγει μόρφωση. Και η ευθύνη δεν είναι μόνο του κράτους, αλλά και δική μας. Όλοι μαζί συμβάλαμε στο ξεστράτισμα αυτό της εκπαίδευσης από τη σωστή της πορεία. Από την αιώνια αποστολή της. Την παροχή του μεγίστου αγαθού της Παιδείας.
Η κατάσταση αυτή στην εκπαίδευση οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή είναι στραμμένη κυρίως στο δρόμο που, κατά τη λαθεμένη άποψή μας, οδηγεί με σιγουριά στην κοινωνική καταξίωση: Στην προετοιμασία των νέων για την επιτυχία τους σε κάποια ανώτατη σχολή. Έτσι αφήσαμε, σχεδόν, απ' έξω το σημαντικότερο κομμάτι αυτής: Το μορφωτικό της περιεχόμενο. Αυτό που μεγιστοποιεί τις ηθικές αξίες και ελαχιστοποιεί ή και μηδενίζει ακόμα την κακότητα της κοινωνίας. Τα αποτελέσματα της μορφωτικής αυτής εγκατάλειψης της εκπαίδευσης βιώνουμε σήμερα. Και αυτά τα βλέπουμε παντού και κυρίως στο θέριεμα της εγκληματικότητας και της οικονομικής κρίσης.
Αυτά θα είχαν αποφευχθεί, αν η Παιδεία μας είχε βαθύ και διεισδυτικό ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Αυτός που θα έφθανε μέχρι τις ψυχές των νέων μας και θα τις έκανε πιο μαλακές και ήπιες. Αυτή η Παιδεία μπορεί να προέλθει μόνο από τη συστηματική μελέτη και διδασκαλία των ανθρωπιστικών μαθημάτων. Αυτή που θα γίνεται από φωτισμένους δασκάλους. Συνειδητούς πνευματικούς εργάτες, αφοσιωμένους στην εκτέλεση του καθήκοντος και της κοινωνικής τους αποστολής. Καλούς σπορείς των αξιών της Παιδείας μας. Και ο σπόρος διαλεχτός. Απόσταγμα των κειμένων των διδασκόμενων μαθημάτων. Για να είναι τα αποτελέσματά του σπουδαία. Και αυτά θα φαίνονται στην κοινωνία. Στη συμπεριφορά της. Στο φωτισμό της.
Στο σεβασμό του άβιου και έμβιου κόσμου. Στο σεβασμό της ζωής και της Δημιουργίας.
Βιώνοντας καθημερινά οι νέοι μας ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο θα έχει ως βάση του την ανθρωπιστική Παιδεία θα καθίστανται μέτοχοι των σημαντικότερων αξιών της ζωής: Της αγάπης και του σεβασμού. Αυτές θα γίνονται ουσιαστικά κτήμα τους. Αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα τους. Το αποτέλεσμα της μορφωτικής αυτής κατάκτησης θα είναι η αναγέννηση της κοινωνίας μας. Η συνειδητή καλή συμπεριφορά των πολιτών, που θα εξουδετερώνει τα φαινόμενα κοινωνικής βίας, κλοπών, ληστειών και εγκληματικότητας.
Πέραν, όμως, των παραπάνω οι άνθρωποι μιας τέτοιας κοινωνίας θα είναι πιο ειλικρινείς απέναντι στο κράτος. Με τις πράξεις τους θα συμβάλλουν στην απονομή καλύτερης οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Θα δηλώνουν συνειδητά τα περιουσιακά τους στοιχεία. Δε θα γίνονται μέτοχοι ενεργειών φοροκλοπής και φοροδιαφυγής και θα απέχουν από συμπεριφορές οικονομικής διαφθοράς και διαπλοκής. Δεν θα μολύνουν τις κρατικές θέσεις που τους εμπιστεύτηκε η Πολιτεία με πρακτικές αρπαγής και καταλήστευσης του δημοσίου χρήματος και ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν θα εκμεταλλεύονται ποτέ το θώκο τους για την αποκόμιση «νόμιμων» και παράνομων οικονομικών ωφελειών, οι οποίες προκλητικά οδηγούν στον προσωπικό και οικογενειακό τους πλουτισμό.
Στις διατυπωθείσες αυτές απόψεις θα μπορούσε κάποιος να θέσει το εξής ερώτημα: Είναι δυνατόν η Παιδεία να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση; Και μάλιστα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία; Νομίζω ναι. Γιατί η δύναμη και η μαγεία αυτής είναι απεριόριστη. Μπορεί να διεισδύσει παντού. Ακόμα και στα άδυτα αυτής της κοινωνίας. Αρκεί να το θέλουμε. Αρκεί να δουλέψουμε σκληρά και αποφασιστικά προς την κατεύθυνση αυτή. Να μορφώσουμε όλο τον κόσμο. Ακόμα και τους ξένους που νομίμως ζουν και εργάζονται στη χώρα μας. Αυτή είναι και η δική τους επιθυμία. Τότε το κοινωνικό όφελος θα είναι πολύ μεγάλο. Ανεκτίμητης αξίας.
Σ' αυτή την ασίγαστη προσπάθεια της Παιδείας για έναν καλύτερο κόσμο είναι απαραίτητη και η συνδρομή του νόμου. Ενός νόμου δικαίου. Που θα εφαρμόζεται πιστά και απαρέγκλιτα προς όλες τις κατευθύνσεις και όχι μόνο εναντίον των οικονομικά αδυνάτων. Γιατί τότε θα υπάρχει σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας, το οποίο θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την υπάρχουσα οικονομική κρίση και εγκληματικότητα.
Ας δράσουμε λοιπόν σύντομα, γιατί οι καιροί «ου μενετοί».
