Βράδυ Αναστάσεως και βρίσκομαι στο προαύλιο Ιερού Ναού περιμένοντας το χαρμόσυνο άγγελμα. Η πολυκοσμία δεν ευνοεί την κατάνυξη που απαιτεί η στιγμή. Ο μικρός της παρέας βγάζει το κινητό από την τσέπη και ζητάει από τους μεγάλους την άδεια να παίξει ένα παιχνίδι. Η τυπική απάντηση έρχεται αμέσως: «Δεν είναι σωστό»! Η λογική, πρωτότυπη και χιουμοριστική απάντηση ακολουθεί λίγο μετά: «Ιδίως αν είναι να παίξεις κανένα από αυτά τα παιχνίδια στα οποία ο ήρωας σκοτώνεται και ανασταίνεται επανειλημμένα, μην το κάνεις ΤΩΡΑ! Είναι ύβρις. Και ο Χριστός ακόμα μόνο μια φορά αναστήθηκε».
Το περιστατικό μου θύμισε ότι πρόσφατα από διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικές στιγμές και καταστάσεις δέχτηκα την ίδια ερώτηση: «Υπάρχει μετά θάνατον ζωή»; Μεγάλο θέμα! Φαίνεται ότι το έχουν οι μέρες να ασχολούμαστε με πνευματικούς προβληματισμούς και θεολογικά ζητήματα. Σε τέτοια ζητήματα δεν χωράει λογική. Αυτή μπορεί να διαχειριστεί θέματα πεπερασμένα, όπου οι κανόνες της βρίσκουν εφαρμογή. Κρίνεται επαρκής και αναγκαία σε θέματα φυσικά αλλά απολύτως ανεπαρκής σε θέματα υπερφυσικά. Και τα θεολογικά ζητήματα ανήκουν στη σφαίρα του υπερφυσικού.
Λατρεύω τη λογική! Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να πιστεύει ή να μην πιστεύει αλλά η επιλογή του δεν είναι αποτέλεσμα λογικής σκέψης. Εκτιμώ μάλιστα ότι το θέμα δεν είναι αν «υπάρχει Θεός», γιατί αυτό θέτει το ζήτημα του «ποιος είναι ο αληθινός Θεός;» ή «πρέπει να είμαι πιστός;», γιατί αυτό οδηγεί στο «ποια θρησκεία βρίσκεται πιο κοντά στον αληθινό Λόγο;» ή το αν «υπάρχει μετά θάνατον ζωή;», γιατί και αυτό ανοίγει το θέμα του ποια μορφή έχει αυτή. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι τελείως διαφορετικό.
Υπάρχουν δύο πιθανότητες. Η μία -ιδιαίτερα απαισιόδοξη- είναι να μην υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Στην περίπτωση αυτή τα πράγματα είναι μεν απλά αλλά πιεστικά, αφού η μη ύπαρξη αιώνιας ζωής μας προκαλεί να αποδεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος και άρα ότι έχει αρχή και τέλος που ταυτίζονται με την παρουσία του στη Γη. Ό,τι συμβαίνει έχει να κάνει με την επίγεια ζωή, την οποία άρα καλείται να αξιοποιήσει στο έπακρο μην έχοντας να περιμένει το παραμικρό σε μια άλλη διάσταση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει με ιδιαίτερη ένταση να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κάθε ημέρα σαν να ήταν η τελευταία, να αγωνίζεται για τις αρχές του, για την προσωπική βελτίωσή του αλλά και για την εξέλιξη της κοινωνίας, να δημιουργεί, να χαίρεται, να διασκεδάζει, να μαθαίνει και να μη σπαταλά το χρόνο του σε βασανιστικές τυπικότητες και συμβιβασμούς που τον αποπροσανατολίζουν από την πορεία και τους στόχους του. Κάποτε ο άνθρωπος πεθαίνει και αν δεν έχει προλάβει να κάνει αρκετά, απλώς «πέρασε και δεν ακούμπησε», αφού ο βιολογικός θάνατος σηματοδοτεί το τέλος της ύπαρξης.
Η δεύτερη πιθανότητα είναι να υπάρχει Θεός και μετά θάνατον ζωή με όποια μορφή θέλει ο καθένας. Εδώ τίθεται το ερώτημα: «Η αιώνια ζωή ανήκει σε όλους»; Αυτό θα ήταν τελείως άδικο. Υπάρχουν όροι με βάση τους οποίους κρίνεται η θέση του κάθε ανθρώπου μετά το θάνατο. Δηλαδή, αν αράξω κάτω από ένα δέντρο για όλη τη ζωή μου χωρίς να πειράξω κανέναν ή αν αποβλακώνομαι μπροστά στην τηλεόραση και το Διαδίκτυο αποφεύγοντας τα ακατάλληλα προγράμματα ή αν κοιμάμαι και ξυπνάω ασχολούμενος με τα τυπικά της επιβίωσης και απλώς σβήνω ώρες και μέρες αναμένοντας το μοιραίο, θα έχω εξασφαλίσει καλή θέση στη μετά θάνατον ζωή; Ορισμένοι πιστεύουν ότι έτσι εκπληρώνουν το κριτήριο του «αγαπάτε αλλήλους» αλλά πράγματι το κάνουν; «Αγαπάτε αλλήλους» σημαίνει δεν ασχολούμαι με τίποτα και με κανέναν; Σημαίνει τα έχω καλά με όλους τυπικά; Είμαι δίκαιος, καλός, ταπεινός, ειρηνικός, φιλεύσπλαχνος και ελεύθερος επιζητώντας απλώς την επιβίωση;
Εκτιμώ ότι μια τέτοια στάση ζωής συνθέτει ύβρι και απόλυτη αμαρτία απέναντι στο Θεό, ο οποίος μας πρόσφερε την επίγεια ζωή προικίζοντάς μας μάλιστα με ένα θεϊκό στοιχείο. Το μυαλό. Αν ο Θεός δεν ήθελε να αξιοποιούμε στο έπακρο αυτά τα στοιχεία, θα μας έδινε μυζήθρα, παστουρμά, μπεσαμέλ, πασατέμπο ή ό,τι άλλο τέλος πάντων. Φτάνουμε στο τελικό συμπέρασμα. Ωραία, αποδέχομαι την ύπαρξη μετά θάνατον ζωής αλλά κάνω αρκετά στην επίγεια για να την κερδίσω; Αξιοποιώ την κάθε στιγμή για να βελτιώνω την ύπαρξή μου, προσφέρω αρκετά στην πορεία της ανθρωπότητας, χαίρομαι και άρα εκτιμώ τη ζωή που μου πρόσφερε απλόχερα ο Θεός, δίνω τροφή στο μυαλό με το οποίο με προίκισε, διευρύνω συνεχώς τις δυνατότητες του πνεύματός μου; Νομίζω ότι αυτά είναι τα στοιχεία Κρίσης του Θεού για την απόδοση ή μη της αιώνιας ζωής. Οι «πτωχοί τω πνεύματι» δεν βλέπω να έχουν αρκετές πιθανότητες συνάντησης με το Δημιουργό. Αυτοί μπορεί να προσδοκούν την αιώνια ζωή αλλά θα το έβρισκα άδικο και να την κερδίζουν.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αν υπάρχει ή όχι μια άλλη, αιώνια ζωή. Το πρόβλημα είναι τελείως διαφορετικό και έχει να κάνει με την καθημερινότητά μας. Η μετά θάνατον ζωή μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι. Στην πρώτη περίπτωση η ακινησία κατά την επίγεια ζωή είναι αμαρτία και αιτία να χάσουμε την αιώνια. Στη δεύτερη η ακινησία κατά την επίγεια ζωή ναι μεν δεν είναι αιτία να χάσουμε τη μετά θάνατον αλλά είναι πρόωρος θάνατος βουτηγμένος στη μιζέρια και την κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση έχουμε αναλάβει απέναντι στο Θεό ή απέναντι στον εαυτό μας την υποχρέωση να αξιοποιούμε στο έπακρο το μυαλό και την καθημερινότητά μας και μάλλον πρέπει να σκεφτόμαστε ότι τίποτα δεν αξίζει όσο η ζωή. Μιλάω για την επίγεια, βέβαια!
*Ο κ. Ζάχος ελπίζει και εύχεται ο πατέρας του
να μη διαβάσει το συγκεκριμένο κείμενο
http://sotiriszachos.blogspot.com
