Τη Μ. Εβδομάδα, που είναι η ιερότερη εβδομάδα του Εκκλησιαστικού έτους, με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση θα παρακολουθήσουμε στην Εκκλησία μας, όπως κάθε χρόνο, μια ξένη ξενάγηση, παράδοξη ασύλληπτη και ακατανόητη για τη λογική μας, μια παράξενη σφαγή!
Είναι τόσο παράξενη για πιστούς και άπιστους, Ορθόδοξους και αλλόθρησκους, αφού είμαστε η μόνη θρησκεία, που έχει και πιστεύει Θεόν, ο οποίος κατέβηκε τόσο ταπεινά, ... έγινε και άνθρωπος για να ελευθερώσει το δουλωμένο στα πάθη πλάσμα Του από τη δυναστεία του διαβόλου με τη σταύρωση και την ανάστασή Του.
«Ω του παραδόξου θαύματος! ω μυστηρίου καινού! ω φρικτής εγχειρήσεως! η Παρθένος έλεγεν, εν σταυρώσει ως έβλεψεν εν μέσω δύο ληστών κρεμάμενον, όν (του οποίου) δίχα πόνου και φθοράς Τέτοκε. Πώς σε ο άνομος, και αχάριστος σπλάχνον εμόν, Ιησού γλυκύτατε, σταυρώ Προσήλωσεν;» (Σταυροθεοτοκίου).
Ήλθε η ώρα, η προφητευθείσα «ρομφαία», από τον «Θεοδόχου» Συμεών να τρυπήσει τα σπλάχνα της Παναγίας τόσο, όσον καμμία άλλη γυναίκα - μητέρα, ποτέ στον κόσμο ! (Λουκ. 2,35).
Η άνομη και αχάριστη αυτή σφαγή του γλυκύτατου Ιησού Χριστού και Θεού μας, είχε τη δύναμη να ανοίξη την πόρτα του Παραδείσου στον πρώτο «οικιστή» και «θεολόγο», τον εκ δεξιών, ληστή... παράδειγμα προς μίμηση για κάθε αληθινά πιστή - μετανιωμένη ψυχή. «Μνήσθητί μου Κύριε ... εν τη Βασιλεία σου». «Μνήσθητι και ημών Σωτήρ ...».
Πράγματι παράδοξη και παράξενη θυσία: ΕΚΕΙΝΟΣ που διά στόματος Αγγέλου Γαβριήλ είπε στη «Θεοτόκο», το «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα» (Λουκ. 1,37). «Ο Πανταχού Παρών και τα Πάντα Πληρών», δε θέλησε να νικήσει το σατανά με την Παντοδυναμία Του, αλλά με τη δική μας σάρκα, πάσχοντας ως «αναμάρτητος» Θεάνθρωπος. «Πάσχει ως άνθρωπος - πάνω στο Σταυρό - και σώζει ως φιλάνθρωπος, ο Νέος Αδάμ», ο Χριστός. Έτσι ο Σταυρός, το καταραμένο αυτό ξύλο, «επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου», γίνεται χαρά και ευλογία για τους πιστούς.
«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας, βασιλέων το κραταίωμα, Πιστών τη στήριγμα, Αγγέλων η δόξα, όπλου του ιερέως και όλων μας, κατά του διαβόλου, «φρίττει γαρ και Τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν», δαιμόνων το τραύμα».
Ο μόνος φιλάνθρωπος ΧΡΙΣΤΟΣ ως Θεός, (η Θεία του Φύση είναι απαθής) διατηρεί το σώμα Του, τρες ημέρες στον τάφο, άφθορο, και κατέρχεται στον Άδη με τη λογική του ψυχή για να σώσει τον Αδάμ και λοιπούς κεκοιμημένους, που περίμεναν την Παρουσία Του με σταθερή ελπίδα σωτηρίας. (Πατριάρχες - Προφήτες και όλοι οι δίκαιοι).
Έτσι ο Άδης «επικράνθη και ενεπαίχθη» (έγινε περίγελος) έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν, έλαβε γην και συνήντησεν Ουρανόν, έλαβεν αυτό που έβλεπε και νικήθηκε από αυτό που δεν έβλεπε, δηλ. τη θεότητα. «Πνεύμα ο Θεός...». Πού είναι θάνατε το κεντρί σου; Η νίκη σου; Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Χριστός εγερθείς εκ νεκρών απαρχή (της αναστάσεως) των κεκοιμημένων εγένετο. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων» (κατηχητικός λόγος Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου). - Διαβάζεται στο τέλος της Θείας Λειτουργίας της Αναστάσεως.
Πολλοί χριστιανοί ... με το πρώτο «Χριστός Ανέστη», εξαφανίζονται «αστραπιαίως» ... ίσως να μην ακούσουν ποτέ στη ζωή τους τον θαυμάσιο αυτό λόγου του Ιερού Χρυσ/μου.
Λες και το «Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από Προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν», ισχύει γι' αυτή τη στιγμή της φυγής ... Και όμως, «αποτάξαμε τον σατανά, συνταφήκαμε με το Χριστό, μέσα στην κολυμβήθρα, στο Μυστήριο του Ιερού Βαπτίσματός μας».
«Ο δε Παράνομος Ιούδας ουκ ηβοηλήθη συνιέναι». Όλοι μας, λίγο - πολύ, κρύβουμε κάποιον Ιούδα και κάποιο «φιλί προδοσίας» μέσα μας ... είναι η ραθυμία και αδιαφορία, η ασυνέπεια, ο εμπαιγμός και η «Ύβρις» στο Πρόσωπο του Χριστού και της Παναγίας Μητέρας μας ... «Οίμοι, λέγουσα ... οίστρος ακολασίας», (τροπάριο Κασσιανής - Μ. Τρίτη). Η λύση της αυτογνωσίας και σωτηρίας είναι μία: «Μετάνοια, εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία» (κάποιος τραγουδιστής).
«Ο μόσχος πολύς ... μηδείς εξέλθη πεινών ... Πάντες απολαύσατε του Πλούτου της Χρηστότητος!» «Γεύσασθε και ίδετε ότι Χρηστός ο Κύριος». Ύστερα από την τελευταία λέξη του Κυρίου και Θεού μας, πάνω στο Σταυρό, «Τετέλεσται» (ό,τι είχα να θυσιάσω από Αγάπη Θεϊκή για τη λύτρωσή σας - ελευθερία σας, το θυσίασα. Έγινα «υπέρ υμών κατάρα!»).
«Ιδού θυσία μυστική, τετελειωμένη δορυφορείται ...», Πάνω στον τάφο μου, στην ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ : Να «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», Ιδού το αληθινό Πασχαλινό σας Αρνί: «ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος ...». «Λαός δυσσεβής και παράνομος, τι εποίησά σοι και Τι μοι αντανταπέδωκας; Αντί του «μάνα» χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπούν με, Σταυρώ με προσηλώσατε ...» - Τώρα, αγκαλιασθείτε φίλοι και εχθροί, Πάσχα, Λαμπρή ! .. Ιδού η ΖΩΗ η ΑΛΗΘΙΝΗ! Ψάλλατε: «Χριστός Ανέστη, χαρά μου» για μια Αιώνια Ζωή !
«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ... σήμερον και αύριον και πάντοτε ... ο εν ύδασι την γην κρεμάσας!».
