Τελικά αν και πολλοί «έσκυψαν» πάνω από το πρόβλημα της βίας των γηπέδων, το μαχαίρι ακόμα δεν κατάφερε να φτάσει στο περιβόητο κόκαλο. Προφανώς, λοξοδρομεί διαρκώς και χάνεται μέσα στο «ψαχνό» των εμπλεκόμενων συμφερόντων και των συμψηφισμών. Έτσι, οι «φίλαθλοι» - λύκοι, συνεχίζουν ακάθεκτοι να εκτονώνουν την πείνα τους, εκμεταλλευόμενοι τη σιωπή των αμνών και την αδιαφορία των - καλοπληρωμένων - βοσκών. Στα τηλεοπτικά παράθυρα, θα ρίξουν και πάλι «άπλετο φως» αναλύοντας το πρόβλημα του χουλιγκανισμού, όλοι όσοι καρπώνονται από εκείνα τα «φίλαθλα» αισθήματα που αγγίζουν τα όρια του θρησκευτικού φανατισμού. Πρόκειται για τους παράγοντες των ομάδων, τους αθλητικογράφους και τους πολιτικούς που είτε ανοιχτά είτε σιωπηρά ενισχύουν στρατιές οπαδών. Οι αστυνομικοί σύντομα θα υποχρεωθούν ξανά σε υπερωριακή εργασία ενώ οι φορολογούμενοι θα πληρώσουν και πάλι το κόστος του χουλιγκανισμού αντί των ομάδων-ανωνύμων εταιριών.
Στα γήπεδα σήμερα η Ελλάδα αναστενάζει, αναβιώνοντας την αρχαία πολυθεϊστική παράδοση, με κάθε ομάδα να διαθέτει το μοναδικό της «θεό»! Η «ιδέα», δηλαδή το οπαδιλίκι, εκφράζεται από τους εκάστοτε μισθοφόρους - αλλοδαπούς και μη - ποδοσφαιριστές, που μέσω της «φανέλας» διεγείρουν τους πιστούς-οπαδούς. Τον πυρήνα του όχλου, συνιστούν οι φανατικότεροι που κατευθύνουν τα συνθήματα, τις εν χορώ ύβρεις και ενίοτε τη βία. Είναι συνήθως οι ίδιοι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι καταστροφείς...
Μεγάλη είναι η ευθύνη των πολιτικών που προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις στρατιές των οπαδών-ψηφοφόρων, με δεδομένο ότι έτσι τους ελέγχουν ευκολότερα μέσα από τα «φίλαθλα» μαντριά... Εξάλλου ως επιτυχημένες μεταγραφές στην πολιτική, θεωρούνται πλέον οι σέντερ φορ ή οι πλέι μέικερ που μπορούν να πάρουν την «ομάδα» στις πλάτες τους και να κερδίσουν τα (δι)κομματικά ντέρμπι! Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι, τα προβλήματα των Νεοελλήνων, καλούνται να διαχειριστούν πολλοί καταξιωμένοι των θεαμάτων. Έτσι, ο προπονητής Ιωαννίδης είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος Υπουργός ενώ ο μπασκετμπολίστας Φασούλας αγωνίζεται ως Δήμαρχος πλέον, για μια ευρωπαϊκή προοπτική στον Πειραιά (και τον Θρύλο). Η πλειοψηφία των πολιτικών κόπτεται να εμφανιστεί στα γήπεδα για να κατοχυρώσει την εύνοια των «φίλαθλων» όχλων που διψούν για γκολ και θέαμα. Είναι εξάλλου δεδομένο ότι για να εκλεγεί κανείς π.χ. στον Πειραιά, οφείλει να... προσκυνήσει τη «Θύρα 7» ενώ ανάλογοι άγραφοι «κανόνες», επιβάλλουν την ιδιαίτερη μεταχείριση στους οπαδούς του «τριφυλλιού», των «Δικέφαλων αετών» και των ημίθεων της μυθολογίας σε όλη την επικράτεια. Τα αποτελέσματα αυτού του παραλογισμού είναι τραγελαφικά έως ανησυχητικά: Περισσότεροι από 10.000 «διαδηλωτές», πραγματοποίησαν προεκλογική «λαϊκή διαμαρτυρία» στη συμπρωτεύουσα με αίτημα τη διαγραφή των χρεών του... ΠΑΟΚ, αντιμετωπίζοντάς τον ως ίδρυμα κοινωφελούς χαρακτήρα... Αλλά και μετεκλογικά, η μαζικότερη λαϊκή εκδήλωση δεν έγινε ούτε για το Ασφαλιστικό ούτε για το Σκοπιανό: έγινε για τον (πολυμετοχικό) Παναθηναϊκό! Το σύνθημα που κυριάρχησε μάλιστα ανάμεσα στα υπόλοιπα γηπεδικά που στερούνταν σεμνότητας, ήταν το «Βγενόπουλε θεέ, πάρε την ΠΑΕ»! Χωρίς καμία οργανωτική υποδομή, χωρίς να θίγεται κανένα οικονομικό συμφέρον ή κεκτημένο τους, χωρίς να απειλούνται τα δικαιώματά τους, περισσότεροι από 20.000 πολίτες στην πρωτεύουσα, διαδήλωσαν την ποδοσφαιρική τους πίστη και διατράνωσαν την αγωνία τους για το μέλλον της ομάδας! Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η απαίτηση των καιρών για την κατασκευή ενός υπερσύγχρονου γηπέδου για κάθε ομάδα...
Το οπαδιλίκι, η κερκίδα, τα διαιτητικά λάθη, οι μεταγραφές, τα στοιχήματα και η αδιάφορη ισορροπία της μπάλας, είναι ο καθρέφτης και ταυτόχρονα η ελπίδα των όχλων. Αυτήν ακριβώς την ελπίδα εκμεταλλεύονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, «προσφέροντας» στη ζήτηση των «φιλάθλων», για να κερδίσουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν καθημερινά η τηλεόραση αναμεταδίδει ποδοσφαιρικούς αγώνες ενώ στην πρωτεύουσα κυκλοφορούν 12 ημερήσιες αθλητικές εφημερίδες. Ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν ημερήσιες εκπομπές «ανοιχτού διαλόγου» με τους φιλάθλους που αναλύουν επί ώρες τις επιδόσεις των χρυσοπληρωμένων ποδοσφαιριστών. Αντίθετα, στην Αγγλία όπου διεξάγεται το ποιοτικότερο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, δεν κυκλοφορεί ούτε μια αθλητική εφημερίδα ενώ στην Πορτογαλία εκπέμπουν μόνον δυο τηλεοπτικά κανάλια, ένα κρατικό και ένα ιδιωτικό που σπανίως αναμεταδίδουν αγώνες! Στον πακτωλό των δισεκατομμυρίων, οι φίλαθλοι-πελάτες συνιστούν τα ίδια κεφάλαια των ομάδων με τους οπαδούς να βιώνουν την αυταπάτη μιας «ιδέας», που ξεχνούν ωστόσο ότι είναι καθαρά κερδοσκοπική. Και στην κορυφή του παγόβουνου, βρίσκεται το φαινόμενο της βίας...
Το κουκούλωμα, τα ευχολόγια και η λεκτική καταδίκη της βίας από όλους τους εμπλεκόμενους, έχουν καταστεί πλέον γραφικά. Η Πολιτεία οφείλει να ενεργεί προληπτικά ώστε να απομονώνει τη μακιαβελική εκδοχή της εκκόλαψης ενός «φίλαθλου» θηρίου πριν αυτό εμφανιστεί στις κερκίδες. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, είναι αναγκασμένη να δρα κατασταλτικά ενάντια στη βία, με μηδενική ανοχή. Πρωτίστως όμως, οφείλει να μηδενίσει τους συμψηφισμούς με όλα εκείνα τα συμφέροντα που επωφελούνται από τη συντήρηση και την αναπαραγωγή της.
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
