Σκηνικό ακραίας πολώσεως «στήνεται» στην Ελλάδα, μετά το ναυάγιο των επαφών του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή με τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων για την εξεύρεση συναινετικών λύσεων, ώστε να ξεπεραστεί η σοβούσα οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα και η κοινωνική κρίση, η οποία πιθανότατα θα επακολουθήσει και ίσως να καταστεί ορατή το φθινόπωρο.
Το ναυάγιο των επαφών του πρωθυπουργού, το οποίο «επικυρώθηκε» και κατά την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για την εξωτερική πολιτική, ήταν επί της ουσίας του προδιαγεγραμμένο και προς τούτο οι περισσότεροι αναλυτές είχαν επισημάνει πως η «πρόσκληση για συναίνεση» δεν ήταν παρά ένα ακόμη επικοινωνιακό τερτίπι εκ μέρους της κυβερνήσεως, προκειμένου, σύμφωνα με το σκεπτικό της, να εμφανισθεί ως η υπεύθυνη διαχειρίστρια της κρίσεως, έναντι των ανεύθυνων και μηδενιστών της αντιπολιτεύσεως, ιδιαίτερα δε του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του Γιώργου Α. Παπανδρέου.
Και ήταν προδιαγεγραμμένο, καθώς τα μεν κόμματα της αντιπολιτεύσεως έλεγαν από καιρό πως δεν θα στηρίξουν μια ετοιμόρροπη κυβέρνηση (ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ που θεωρεί, με αλαζονικό τρόπο, πως «ξαναήλθε η ώρα του» να κυβερνήσει τον τόπο, ενώ η Αριστερά θέλει να πιστεύει πως η κρίση θα της αποδώσει εκλογικά οφέλη, εις βάρος των αστικών κομμάτων) η δε κυβέρνηση, από πλευράς της, χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιαστικό και απτό, ζήτησε (και δεν έλαβε) τη συναίνεσή τους.
ΛΟΓΙΑ ΚΕΝΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ
Αυτά που ο Κώστας Καραμανλής διατράνωσε ως «στοιχειώδη και αυτονόητα», ώστε να «σύρει» τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως στην γραμμή της συναινέσεως (ή της συνενοχής, όπως εκτίμησαν πολλοί) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά λόγια κενά περιεχομένου και προοπτικής.
Τα έξι σημεία στα οποία ζήτησε συναίνεση ο πρωθυπουργός ήταν απλώς άχρηστες διαπιστώσεις και αυτονόητες παραινέσεις, αλλά δεν συνιστούσαν συγκεκριμένο και επεξεργασμένο σχέδιο ώστε να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, η δε «απάντησή» του (δια της δραματοποιημένης δηλώσεως του από τηλεοράσεως) στην άρνηση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων (πλην του ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά επιβεβαίωση της εκτιμήσεως πως η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσεως που καλείται να διαχειριστεί.
Εν προκειμένω είναι σαφής η εκτίμηση του αρθρογράφου στα «Νέα» Παύλου Τσίμα ότι «ο φαύλος κύκλος της κρίσης (είναι προφανές) είναι αδύνατον να πάψει, όσο αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα με τους όρους που το δημιούργησαν. Το παιχνίδι θα είναι από χέρι χαμένο, όσο εξακολουθούμε να παίζουμε με τους ίδιους παλιούς κανόνες στην ίδια, παλιά σκακιέρα. Η κρίση απαιτεί επανατοποθέτηση. Το ομολογούν πια, άλλωστε, σχεδόν όλοι. Αν αυτή η κρίση δεν είναι μια φυσική καταστροφή, όπως την περιγράφει ο Καραμανλής, αλλά η κατάρρευση ενός συστήματος σκέψης, μιας οικονομικής ιδεολογίας που κυριάρχησε στον κόσμο και των οικονομικών εργαλείων που δογματικά επέβαλε, η αντιμετώπισή της απαιτεί μεγάλη μετατόπιση στο πεδίο των οικονομικών ιδεών».
Ουσιαστικά ο Κώστας Καραμανλής παραμένει δέσμιος των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών της περασμένης 5ετίας που αποδείχθηκαν αδιέξοδες και το πλέον εντυπωσιακό είναι πως, εν Ελλάδι, η κυβέρνηση επιμένει σε εκποιήσεις της δημόσιας περιουσίας υπέρ των πάσης φύσεως ιδιωτικών συμφερόντων, την ώρα που στην Ευρώπη και κυρίως στις ΗΠΑ έχουν αλλάξει ρότα και κινούνται σε περισσότερο «Κεϋνσιανές λογικές», που προβλέπουν περαιτέρω κρατικό παρεμβατισμό.
ΣΚΗΝΙΚΟ ΠΟΛΩΣΕΩΣ
Εν πάση, όμως, περιπτώσει, το πρωθυπουργικό σχέδιο (το οποίο μοιάζει κοντόθωρο και εκλογικό, έστω κι αν ο Κώστας Καραμανλής επιμένει να διαψεύδει τα περί «εκλογικών σκέψεών» του) μετά το ναυάγιο της προσπάθειας να εκμαιευθεί συναίνεση, είναι ουσιαστικά το στήσιμο ενός σκηνικού ακραίας πολώσεως – όπως κατ΄ επανάληψη έχουμε γράψει στην «Ε»- σκηνικό που (σε τελική ανάλυση ) «βολεύει» (και) το ΠΑΣΟΚ (σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ) σκηνικό, ωστόσο, που είναι άγνωστο αν θα αποδειχθεί ελκυστικό για τη λεγομένη «μεσαία τάξη», για τα μάτια της οποίας επιμένουν να διαγκωνίζονται οι δύο συνιστώσες του εγχώριου δικομματισμού.
Εκτιμώντας ότι υπερέχει του Γιώργου Α. Παπανδρέου, ο σημερινός πρωθυπουργός από την επομένη κιόλας της αποτυχίας του να εκμαιεύσει τη συναίνεση των αντιπάλων του, άρχισε να κινείται με τη λογική «εγώ προσπάθησα για τη συνεννόηση, αλλά οι άλλοι σαμποτάρισαν την πρωτοβουλία μου για μικροκομματικούς λόγους», μια λογική η οποία καταδείχθηκε ανάγλυφα και στην τελευταία του εμφάνιση στη Βουλή.
Και, ήδη, έβαλε στο στόχαστρο προσωπικά το Γιώργο Α. Παπανδρέου, ο οποίος, σύμφωνα με το «γαλάζιο» σκεπτικό, αποφεύγει να καταθέτει προτάσεις και αναλίσκεται σε μηδενιστική κριτική και ακραίες αντιπολιτευτικές, δημαγωγικέ και λαϊκίστικες κορόνες.
Στην κυβέρνηση πιστεύουν, προφανώς, πως επειδή η κοινωνία δεν νοιάζεται για τις εκλογές, επειδή οι επιχειρηματίες λένε πως δεν τις θέλουν (γιατί φοβούνται, βασίμως, πως η προεκλογική περίοδος θα φέρει νέο πλήγμα στην αγορά), επειδή η λεγομένη μεσαία τάξη και οι νοικοκυραίοι «θέλουν την ησυχία τους» (και όχι εκλογικές «βαβούρες») η κυβέρνηση θα κερδίζει πόντους, όσο το ΠΑΣΟΚ θα επιμένει να ομιλεί για εκλογές.
Ταυτόχρονα πιστεύουν πως όσο στην επικαιρότητα κυριαρχούν τα θέματα της οικονομίας, αλλά και η διαχείριση εθνικών θεμάτων, η κυβέρνηση θα ευνοείται σε προνομιακό πεδίο σε σχέση με την αντιπολίτευση, καθώς θα εμφανίζεται πιο υπεύθυνη, ενώ ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και δημιουργεί την εικόνα πως παραμένει κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού.
Άλλωστε, στην τελευταία εμφάνισή του στη Βουλή, εμφανίσθηκε αυτάρεσκα αυτάρκης, λέγοντας πως δεν σκοπεύει να συγκυβερνήσει με άλλους και, εν πάση περιπτώσει, θα (μας) λέει τη σκληρή αλήθεια, ανεξαρτήτως πολιτικού ή και προσωπικού κόστους.
Ας σημειωθεί, εξάλλου, πως ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ο οποίος αποφεύγει τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Κ. Καραμανλή, προσπαθεί να μην τρομάξει (προκειμένου να την κερδίσει) τη λεγομένη μεσαία τάξη και τους «νοικοκυραίους» (προς τούτο ενέταξε εκ νέου στο ΠΑΣΟΚ, έστω και με ιδιότυπο καθεστώς τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ο οποίος είχε αναδειχθεί σε «σημαία» της λεγομένης «μεσαίας τάξεως»), αλλά επέλεξε (και αυτός) το δίλημμα «εμείς ή οι άλλοι».
Και είναι χαρακτηριστικό πως σε πρόσφατη ομιλία του τόνισε:
«Εγώ λέω «ναι» στη συναίνεση, αλλά συναίνεση με σχέδιο και στόχους για το λαό. Συναίνεση χωρίς σχέδιο και χωρίς στόχους - όπως ζητά ο κ. Καραμανλής - είναι απλώς λευκή επιταγή να συνεχίζει την αδιέξοδη, άδικη και αναξιόπιστη πολιτική. Είναι λευκή επιταγή για αδράνεια και μεγαλύτερη κρίση. Για να συνεχίσουν να κυβερνούν οι λίγοι, οι ισχυροί και οι ευνοούμενοι, να επιβιώνει ο παρασιτισμός, να συνεχίζεται η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια, η συγκάλυψη, η διαφθορά και η ανισότητα. Τέτοια λευκή επιταγή εμείς δεν δίνουμε».
ΑΓΡΙΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑ
Το τηλεοπτικό μήνυμα του Κ. Καραμανλή μετά τις αδιέξοδες συναντήσεις του με τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν, όπως φαίνεται η αρχή, η δε συνέχεια ήταν η παρουσία του στη Βουλή, για να αρχίσει η ΝΔ να λέει την «ωμή αλήθεια» στους πολίτες, όπως (γράφτηκε πως) του εισηγήθηκαν ο Γιώργος Σουφλιάς και η Ντόρα Μπακογιάννη και προς τούτο δραματοποίησε στο έπακρο την κατάσταση.
Τι σημαίνει αυτό;
Πως προωθεί πρόγραμμα σκληρής λιτότητας (ίσως και πρόωρες εκλογές, που θα αποτελέσουν και ένα είδος δημοψηφίσματος) αλλιώς θα εξακολουθήσει να κινείται με γνώμονα την καθημερινή διαχείριση της κρίσεως, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την παράλυση της κρατικής μηχανής, ως τον Φεβρουάριο του 2010, χρονικό σημείο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Άλλωστε είναι κοινή η παραδοχή μεταξύ των υπουργών ότι η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να λάβει πρόσθετα μέτρα, όπως, άλλωστε, πρότεινε στον Κώστα Καραμανλή ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης στην προ ημερών συνάντησή τους, πριν δοθεί η Ολυμπιακή στον Ανδρέα Βγενόπουλο.
Η επιλογή των σκληρών μέτρων λιτότητας, όπως π.χ. έκτακτες εισφορές και πάγωμα μισθών στον δημόσιο τομέα, είναι μονόδρομος, από τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πιέζει για ένα νέο σκληρό πακέτο, λένε στην κυβέρνηση, που, ήδη, ετοιμάζουν επικοινωνιακά το έδαφος ώστε να παρουσιάσουν τα νέα μέτρα ως , σε τελική ανάλυση, κατ΄ εξοχήν φιλολαϊκά.
Ο πρωθυπουργός, όπως γράφτηκε στον Τύπο, εξακολουθεί (αν και ως σκέψη του το διέψευσε στη Βουλή και ως φαίνεται το είπε στους πολιτικούς αρχηγούς στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις του) παρά ταύτα να δέχεται εισηγήσεις για πρόωρες εκλογές, είτε πριν από τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου είτε παράλληλα με αυτές, με το επιχείρημα ότι τα πράγματα θα είναι χειρότερα για την ελληνική οικονομία το φθινόπωρο, ενώ υπάρχουν και αντίθετες εισηγήσεις από κορυφαίους υπουργούς, όπως οι Πρ. Παυλόπουλος, Αντ. Σαμαράς, Ευ. Μεϊμαράκης και ο Πρόεδρος της Βουλής Δ. Σιούφας, να μην προχωρήσει διότι μια εκλογική αναμέτρηση θα ήταν έγκλημα για τη χώρα.
Με βάση τα σημερινά δεδομένα στο εκλογικό σχέδιο Καραμανλή φαίνεται πως πάει για το φθινόπωρο και υπό την αίρεση πως η (θεωρούμενη στη «γαλάζια» παράταξη ως βεβαία) ήττα στις ευρωεκλογές, θα είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής, δηλαδή δεν θα ξεπερνά τις 2,5 ποσοστιαίες μονάδες.
Εν πάση, όμως, περιπτώσει, όπως σημείωσε και ο Πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος «μέχρι να γίνουν εκλογές, αλλά και μετά τις εκλογές, το βασικό ζητούμενο είναι η ισχυρή και αποτελεσματική διακυβέρνηση» και φυσικά «τις εκλογές θα τις αποφασίσουν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες».
