Σύγχυση, θολούρα, αλληλοκατηγορίες, ασάφειες και αλληλοαναίρεση είναι τα κύρια συστατικά που συνθέτουν τη γενική εικόνα του χρόνου που μας πέρασε. Με την οικονομική κρίση να είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι μας την παρουσίαζαν προεκλογικώς τα δύο μεγάλα κόμματα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μιλούσε για αυξήσεις μισθών που θα τονώσουν την αγορά, ενώ σίγουρα γνώριζε πολύ καλά τα χάλια της οικονομίας μας και η Ν.Δ., που σίγουρα δεν φταίει για όλα τα κακώς κείμενα, παρ’ όλα αυτά, όμως, σίγουρα παρέδωσε χειρότερη την Ελλάδα απ’ ό,τι την παρέλαβε. Κατά τα άλλα, όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου αναφέρονται κομπάζοντας στην Εθνική ανεξαρτησία, χωρίς, ωστόσο, στην πράξη να φαίνεται να αντιλαμβάνονται την απόλυτη συνάφεια μεταξύ της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Οικονομικής Ανάπτυξης. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν και η αντιμετώπιση που εισπράξαμε στην τελευταία Ευρωπαϊκή Σύνοδο, εκεί που πήγαμε με φόρα για να διεκδικήσουμε τα απαράγραπτα κυριαρχικά δικαιώματά μας, αλλά δυστυχώς λόγω των εγγενών, αλλά και των σκηνοθετημένων αδυναμιών της οικονομίας μας, μας κατέβασαν τα αυτιά απαξάπαντες. Με την Τουρκία να θεωρεί δεδομένη την απρόσκοπτη ευρωπαϊκή πορεία της, έστω και αν δεν νοιάζεται να τακτοποιήσει τα δημοκρατικά και τα άλλα, αμέτρητα ελλείμματά της. Η Άγκυρα που διά χειλέων Νταβούτογλου έχει ήδη ανακοινώσει από το Σεράγεβο (και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό) την αναβίωση της νέας Οθωμανικής αυτοκρατορία της.
Στην Κύπρο, ένα από τα θέματα αιχμής, που κυριάρχησαν το τελευταίο διάστημα, είναι η εξαγγελθείσα εκστρατεία της Κυβέρνησης για την ενημέρωση των πολιτών ως προς το περιεχόμενο της επιδιωκόμενης λύσης, «δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας», επί της οποίας οι απόψεις των πολιτικών δυνάμεων διίστανται. Οξύμωρο και παραπλανητικό το εγχείρημα, κάτι που μου θυμίζει μέρες του 2004, όπου προσπαθούσαν να μας μάθουν μέσα σε μια εβδομάδα τι προέβλεψε το πολύτομο και γνωστό επαίσχυντο σχέδιο λύσεως. Οι πολιτικοί, που έστω και έμμεσα παραδέχονται, ότι για 35 χρόνια συνομιλούν, τον τελευταίο μάλιστα καιρό με πάρα πολύ έντονους ρυθμούς, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει ο λαός τι ακριβώς συζητείται πίσω από την πλάτη του.
«Η Ελληνοκυπριακή πλευρά επείγεται, καίγεται για λύση, αλλά δεν πρόκειται να δεχθούμε μια λύση για χάριν της λύσης. Δεν πρόκειται να θυσιάσουμε την ποιότητα της λύσης για χάριν του χρόνου που θα επιτευχθεί η λύση, γνωρίζοντας ασφαλώς ότι η παρέλευση του χρόνου δυσχεραίνει τις συνθήκες και τα δεδομένα, μέσα στα οποία αγωνιζόμαστε για λύση». Τα πιο πάνω τόνισε ο ίδιος ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος απορρίπτοντας για μια ακόμα φορά τη θέση της Τουρκίας για ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα όπως επαναλήφθηκε από τον Τούρκο πρωθυπουργό στην Ουάσιγκτον μετά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο.
Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η βαθιά, πολύχρονη και πολυεπίπεδη κρίση στους θεσμούς, αναντίρρητα φαίνεται πλέον πολύ ξεκάθαρα γιατί όλο και περισσότερο οδηγούμαστε στην αδιαφορία, στην νωχελικότητα, στην κουτοπονηριά, στα ψυχοφάρμακα και στην αποβλάκωση της τηλεόρασης, συνέπεια των οποίων είναι η τυφλή αντικοινωνικότητα και η κυνική αδιαφορία, παράγωγα των οποίων είναι η ψυχική αποστασιοποίηση απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μια άνευ προηγουμένου ολόπλευρη αλλοτρίωση.
Και η πρόταση για να βγούμε από το αδιέξοδο: Τον εχθρό, τον κτυπάς με τα δικά του όπλα. Πράγμα που η ανεπαρκής έως τώρα πολιτική μας ηγεσία ουδέποτε επιδίωξε. Ένας καλός φίλος των Ελλήνων, ο Μάρκους Τέμπλαρ, κοινοποίησε από καιρό σε πολλούς Έλληνες αποδέκτες, ένα κείμενό του, που στηρίζεται στην υπόθεση, τι θα συνέβαινε στην Τουρκία αν ένα σχέδιο τύπου Ανάν προωθείτο για την επίλυση του Κουρδικού (η Τουρκία λέγει ότι έκανε το καθήκον της, υποστηρίζοντας το σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό). Και αν αυτό το επεκτείνουμε Και το συνδυάσουμε με τις απαράδεκτες επιδιώξεις και προκλήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο, στην Θράκη και αλλού, αντιλαμβανόμαστε γιατί τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα κυρίες και κυρίες....
Χρόνια πολλά σε όλους.
