Τώρα μέρες που είναι δεν πρέπει να κολαζώμεθα αλλά...
Αλλά αυτή η σπουδή του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου να καλέσει τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να συμμετάσχει στο Υπουργικό Συμβούλιο εμένα μου κάνει και λίγο ως «καλόπιασμα». Ως ορντέβρ, ένα πράγμα, για να εισέλθει μετά στο κυρίως πιάτο. Γιατί από πλευράς ΠΑΣΟΚ συχνά - πυκνά και προεκλογικά έχει γίνει συζήτηση και για διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας, αλλά και για να μπει... «χέρι» στην ανθούσα εκκλησιαστική περιουσία.
Αίφνης λοιπόν, όταν είδα τον κ. Ιερώνυμο να κάθεται εκ δεξιών του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργικό Συμβούλιο, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι «υπάρχει δόλος» και στο μέλλον θα φανεί. Όπως επί παραδείγματος χάριν στο πλαίσιο της φορολογικής επιδρομής που ετοιμάζεται για όλους μας, αλλά και για τα εκκλησιαστικά που «έχουν και κατέχουν» οι της Εκκλησίας. Ή η αύξηση της φορολογίας του ΕΤΑΚ που «ανταλλάχθηκε» - λέμε τώρα - με μια συμμετοχή στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να κηρύττει και να μην εφαρμόζει η ίδια.
Εδώ σου λέει «ο έχων δύο χιτώνες δίνει τον ένα». Η Εκκλησία έχει μια μεγάλη και ατράνταχτη περιουσία, η οποία και να φορολογείται πρέπει αλλά και να συμβάλλει ώστε το ποίμνιο που δεινοπαθεί να δει καλύτερες μέρες και με τη στήριξή της. Και παρότι έχει ένα διαρκές και ευρύ φιλανθρωπικό έργο και παρέχει υπηρεσίες Πρόνοιας, ωστόσο είναι σαφέστατο και γνωστό ότι τα περιθώρια που υπάρχουν είναι πολύ μεγαλύτερα και δίνουν τη δυνατότητα για πολύ μεγαλύτερη προσφορά και συμμετοχή στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.
Από την άλλη, σε ένα κράτος με την ιστορία της Ελλάδας η Εκκλησία έχει παίξει σημαίνοντα και καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις από τη μία και από την άλλη, επειδή η συντριπτικότατη πλειοψηφία των πολιτών είναι «χριστιανοί ορθόδοξοι» είναι βέβαιο ότι αποτελεί «κράτος εν κράτει».
Το να συμμετάσχει ο κ. Ιερώνυμος στο Υπουργικό Συμβούλιο, προφανώς αποδεχόμενος σχετική πρόσκληση του Γ. Παπανδρέου είναι ένα γεγονός διπλά αναγνώσιμο.
Στη θετική του πλευρά μπορεί να το δει κανείς ως ένα εκατέρωθεν «άνοιγμα», στη βάση του οποίου προφανώς υπάρχει και μία προσωπική συμπάθεια, το οποίο θα μπορούσε να αποφέρει και κάποια θετικά στοιχεία.
Από την άλλη πάλι, μπορεί να συνοψισθεί στο «ευγενώς μεν αλλά με καταπιέζεται». Με έναν έμμεσο τρόπο ο Γ. Παπανδρέου πιέζει και η Εκκλησία διά του κ. Ιερώνυμου υποχωρεί, στο όνομα των... μεταναστών.
Γιατί αυτή ήταν η αφορμή.
Επικοινωνιακά κυρίως και ίσως μόνον για την κυβέρνηση είναι σίγουρα μια «έξυπνη κίνηση» η οποία εκπέμπει ωστόσο συγκεχυμένα μηνύματα και δείχνει ανοιχτά ίσως τις πολιτικές συμπάθειες του προκαθήμενου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Βέβαια, μπορεί κάποιος να το δει και ως ένα «πρωτοποριακό βήμα» συνύπαρξης του Κράτους με την Εκκλησία.
Αλλά για να το δει έτσι, πρέπει να έχει ολοκληρωμένη την εικόνα. Να ξέρει δηλαδή και πόσο θα... κοστίσει στην Εκκλησία το «πρωτοποριακό» αυτό βήμα.
Και, για να ανταποδώσει την πρόσκληση ο κ. Ιερώνυμος και να «ισοφαρίσει» σε επίπεδο εικόνας, τουλάχιστον τις εντυπώσεις, κάλεσε τον πρωθυπουργό να λάβει και αυτός μέρος στη συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Τώρα αν όντως θα πάει δεν το γνωρίζουμε, αλλά αν πάει φανταστείτε την εικόνα από την ανάποδη: τώρα είδαμε έναν γύρο κοστούμια και γραβάτες, άιντε και μερικά ταγιέρ, και ολομόναχο ένα καλυμμαύκι και ένα πετραχήλι. Φανταστείτε έναν γύρο καλυμμαύκια και πετραχήλια και ένα ολομόναχο κοστούμι, γραβάτα εκ δεξιών, φαντάζομαι του Αρχιεπισκόπου.
... Και επειδή στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό και γενικά όποιον έχει... γένια, στο τέλος αυτής της ιστορίας που αποκαλείται «διάλογος Πολιτείας - Εκκλησίας», που δεν έχει στην πραγματικότητα ξεκινήσει, θα δούμε πόσο πάει ο λογαριασμός των... καλεσμάτων!
