Αυτό που μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας, είναι ότι το χθεσινό ήταν ένα σημαντικό βήμα, αν όχι και «ιστορικό». Γιατί σε αυτή τη χώρα τις οποίες, ελάχιστες φορές, έχει συνέλθει το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αυτό έχει γίνει για τα εθνικά θέματα. Είναι η πρώτη φορά που συνήλθε χθες για άλλο θέμα και μάλιστα για αυτό της διαφθοράς και της διαφάνειας. Που αναμφίβολα και εθνικό θέμα είναι, και εθνικό πρόβλημα και εθνικό χούι, και είναι σημαντικό που τέθηκε επί τάπητος στο ανώτατο δυνατό πολιτειακό και πολιτικό επίπεδο.
Από κει και πέρα, δικαιούμεθα να διατηρήσουμε πάσης φύσεως επιφυλάξεις για το «αν» και κατά πόσο η κίνηση αυτή θα έχει και ουσιαστικό αντίκτυπο. Πόσο μάλλον, που παρότι αναμενόταν μετά τη λήξη της σύσκεψης να εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν - ως είθισται μετά από τις συσκέψεις αρχηγών και Προέδρου, του οποίο να αναφέρεται τόσο στο περιεχόμενο όσο και σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις που συμφωνήθηκαν από κοινού για την αντιμετώπιση αυτού του βαθιά ριζωμένου φαινομένου στην ελληνική πραγματικότητα.
Γεγονός, που μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι παρότι συμφώνησαν σε πολλά, διαφώνησαν σε άλλα και δεν μπόρεσαν να βρουν μια κοινή συνισταμένη προκειμένου να υπάρξει και το κοινό ανακοινωθέν. Και αυτό, ως πρώτη διαπίστωση, δεν είναι και ιδιαίτερα ελπιδοφόρο για τα περαιτέρω.
Από κει και πέρα, ό,τι συμπεράσματα συνάγαμε, τα συνάγαμε από τις δηλώσεις που έκαναν οι πολιτικοί αρχηγοί εξερχόμενοι του Προεδρικού Μεγάρου, οι οποίοι σε γενικές γραμμές συμφώνησαν στο αυτονόητο: ότι υπάρχει διαφθορά και χρειάζεται να παταχθεί. Ε, δεν εκόμισαν και γλαύκα εις Αθήνας. Αυτό πια στην Ελλάδα το γνωρίζουν και μικρά παιδιά. Το πιο ενδιαφέρον μάλλον σημείο, από αυτά που ακούσαμε από τις δηλώσεις του, είναι ότι συμφώνησαν ότι πρέπει να καταργηθεί (;), να τροποποιηθεί (;), πάντως κάτι να γίνει με αυτό το νόμο περί «ευθύνης υπουργών». Ή μάλλον, περί «ανευθυνότητας υπουργών», θα έπρεπε να λέγεται. Και ότι δεν μπορεί ένας πολιτικός - σε μια Δημοκρατία δε - να μην είναι ίσος με έναν πολίτη απέναντι στη Δικαιοσύνη, όπως γίνεται ίσαμε τώρα. Και, ότι, θα πρέπει ο πολιτικός εαυτός από τις πολιτικές να αναλαμβάνει και τις ποινικές του ευθύνες όπου και αν προκύπτουν. Θα μου πείτε υπάρχει πολιτικός στην Ελλάδα που αναλαμβάνει τις πολιτικές του ευθύνες; Ε, εντάξει, αυτή είναι μια άλλη τραγελαφική ιστορία.
Επίσης, εκτός των άλλων - αν υποθέσουμε - και δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε - ότι πέραν των καλών προθέσεων υπάρχει και η διάθεση να χτυπηθεί στη ρίζα το πρόβλημα της διαφθοράς, αυτό μπορεί να γίνει κατά βάσιν μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων. Όμως στην Ελλάδα, οι νόμοι ψηφίζονται αλλά σε πολλές των περιπτώσεων δεν εφαρμόζονται, και είναι βέβαιο ότι η συγκεκριμένη μπορεί κάλλιστα να είναι μια από τις περιπτώσεις αυτές.
Λένε ότι αν αναγνωρίσεις ένα πρόβλημα, το έχεις λύσει κατά το ήμισυ. Στην περίπτωση της αντιμετώπισης της διαφθοράς όμως, η αναγνώριση του προβλήματος από σύμπαντα τον πολιτικό κόσμο με τον πλέον επίσημο τρόπο, το παραπάνω δεν φαίνεται να ισχύει. Καταρχήν γιατί η «πάταξη» της διαφθοράς συνιστά και «πάταξη» της ίδιας μας της νοοτροπίας, κάτι που είναι και το πιο δύσκολο να αντιμετωπίσει και να αλλάξει. Και εν συνεχεία, για διάφορους διαδικαστικούς λόγους.
Ενδιαφέρουσα πάντως, αν όχι «ενδεικτική» η χθεσινή... σύμπτωση. Την ίδια ώρα που οι πολιτικοί αρχηγοί έψαχναν τρόπο να πατάξουν τη διαφθορά, ήρθε η πρώτη παραίτηση, του υφυπουργού Εσωτερικών Ντίνου Ρόβλια, για... αδιαφανείς πράξεις! Και επειδή το κακό πρέπει να χτυπιέται στη ρίζα, ο πρωθυπουργός την αποδέχτηκε. Άλλωστε, όταν ακόμη και στις Βρυξέλλες ο Γ. Παπανδρέου υποστήριξε ότι το οικονομικό χάλι της Ελλάδας εκτός των άλλων, οφείλεται και στη διαφθορά, δεν μπορεί ο ίδιος να δείχνει «ανοχή» σε τέτοια φαινόμενα.
Ιστορική, λοιπόν, η χθεσινή συνεδρίαση πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο για τη διαφθορά. Να δούμε επί του πρακτέου τι αντίκρισμα θα ‘χει.
