«Εί χωλώ παροικήσεις
υποσκάζειν μαθήσει»
Πλούταρχος
Ο δημόσιος βίος βρίθει από σκάνδαλα. Και πρώτη φορά μια κυβέρνηση, μας αποκαλύπτει κάθε τόσο και από ένα σκάνδαλο. Από σκάνδαλο σε σκάνδαλο. Και κάθε νέο σπρώχνει στη λήθη το προηγούμενο.
Όποιος πιστεύει, πώς αυτή η διαφθορά, είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό ενός μόνο κόμματος, κάνει μεγάλο λάθος και είναι εκτός πραγματικότητας. Και ακόμα πρέπει να είναι κανείς αφελής ή εθελότυφλος, αν νομίζει, πώς ένα κόμμα μόνο του, μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Η διαφθορά είναι βαθύτατα ριζωμένη σε πολλές εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας. Γι' αυτό αν οι πολιτικοί ηγέτες, δεν ομοφωνήσουν όλοι τους στη λήψη μέτρων αντιμετώπισής της, το μέλλον του τόπου διαγράφεται δυσοίωνο.
Κάθε μορφή διαφθοράς είναι πληγή, που αφήνει ουλές στο κοινωνικό σώμα. Το πετσί μας είναι κεντημένο με τέτοιες ουλές. Ζούμε μια ιδιόμορφη ζωή. Οργισμένοι, αποκαρδιωμένοι, ματαιωμένοι. Και συνεχίζουμε, ξεθυμασμένοι, άθυμοι και απαθείς. Μπουκωμένοι από τους εμπαιγμούς, τον κυνισμό και την απογοήτευση. Ηττημένοι δίχως μάχη.
Ο δημόσιος όμως βίος, ο υγιής και εύρωστος είναι πρότυπο παραδειγματισμού. Όπως ο διεφθαρμένος και σάπιος, είναι παράδειγμα προς αποφυγήν.
Π.χ. η διδασκαλία του Χριστού, η απολογία του Σωκράτη και ο θάνατός του, ο εξοστρακισμός του Αριστείδη, η παθητική αντίσταση του Γκάντι, ο μοναχικός αγώνας του Καποδίστρια, οι μεταρρυθμίσεις και η πτώση του Τρικούπη κ.ά. επηρέασαν συγκινησιακά και διήγειραν τις κοινωνίες σε αφύπνιση και αγώνες ανόδου. Επέδρασαν ως παραδείγματα θετικά.
Αντίστροφο παράδειγμα προβάλλει σήμερα ο διεφθαρμένος δημόσιος βίος μας. Με τον κυνισμό, τη φυγοδικία και ατιμωρησία ηγετικών στελεχών. Η εξουσιομανία και η σήψη, δημιουργούν ηγέτες ανίκανους, τυχάρπαστους, αφιλοσόφητους και φουκαράδες. Σ' αυτό το κλίμα δειλών ανήμπορων και άπραγων ανθρώπων, παιδαγωγείται ο λαός μας σήμερα. Φέρεται και άγεται. Τρέφεται με το παράδειγμα της αλογίας και της απληστίας. Από μήτρα κακού γεννιούνται και βλαστάνουν τα παιδιά μας. Από την ίδια μήτρα γεννιούνται και μεγαλώνουν οι Έλληνες.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα το νοσηρό, το διεφθαρμένο και αποτρόπαιο, γεννιούνται παιδιά, λειτουργούν Σχολεία, εκδίδονται βιβλία. Έτσι παράγεται ο καθημερινός μας τύπος, που υποτίθεται ότι ποδηγετεί και παιδαγωγεί.
Σ' αυτό το νοσηρό κλίμα, λειτουργεί και συμπορεύεται η Εκκλησία, ο κατ' εξοχήν παράγοντας ηθικής παίδευσης. Αυτή η μήτρα γεννά ηγέτες της πλάκας-ηγεμονίσκους - που παρασύρουν έναν ένδοξο, αλλά και δύσμοιρο λαό, στην κοινωνική αποδιοργάνωση, στην απαξίωση κάθε ηθικού, στις θυσίες δίχως αντίκρισμα. Στη διάψευση κάθε ελπίδας και ονείρου.
Σ' αυτόν τον σεσηπότα κόσμο, καλούνται οι γονείς, που θέλουν ένα καλύτερο μέλλον, για τα παιδιά τους, να τα διαπαιδαγωγήσουν σωστά. Να τους εμφυσήσουν ιδανικά, κανόνες και κοινωνικές αρχές. Να εισάγουν τα παιδιά τους μέσα σ' έναν κόσμο, δίχως τις σειρήνες της αλογίας και της μικρότητας. Να τα ιδούν μέσα σ' έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν, που μας επιβάλλουν να ζούμε.
Τι να πούμε στα παιδιά μας; Σ' αυτούς τους νεοσσούς, που εισέρχονται στο θέατρο του παραλόγου; Να πούμε στα παιδιά μας, πώς αν θέλουν να προκόψουν, να παραδειγματισθούν από τον φυγόδικο δημόσιο άνδρα; Τον επίορκο γιατρό ή δικαστή; Τον θεομπαίχτη παπά ή τον ανάξιο και επικίνδυνο πολιτικό; Τον δικηγόρο που συνηγορεί υπέρ μαφίας, ναρκωτικών και εγκλήματος, νεμόμενος το αμαρτωλόν χρήμα;
Όλοι αυτοί, ζουν σ' έναν κόσμο εκτυφλωτικά ελκυστικό, με πλούσια σαλόνια, χοντρά πορτοφόλια και «χρήσιμες» διασυνδέσεις. Με καταθέσεις μυθικές, με οφσόρ εταιρίες και με κάθε καλυμμένη επίφαση βρομιάς και δυσωδίας.
Ή να πούμε στα παιδιά μας - και άραγε θα μας πιστέψουν; - πώς αν θέλουν να ζήσουν σ' έναν κόσμο όμορφο κι ανθρώπινο, θα πρέπει να παραδειγματισθούν από ανθρώπους καθαρούς, σμιλευτές του ήθους. Που να μην έχουν βρόμικα χέρια, ύποπτο πλούτο και ηθικά βαρίδια. Που δεν ζουν σε μια λάμψη, που αποπνέει βρόμα. Ούτε σε εντυπωσιακές επιτυχίες, γεννήματα νοσηρών διαβουλεύσεων και διασυνδέσεων.
Να τους μιλήσουμε για τους ανθρώπους, που είναι το μελισσολόι, που: «Εν κόπω και ιδρώτι και αγαθή καρδία» βγάζουν τον επιούσιον. Δηλ. τα γνωστά κορόιδα. Οι «δεδιωγμένοι», οι αγρίως φορολογούμενοι.
Ναι, φίλοι μου. Αυτούς να προβάλλουμε για παράδειγμα στα παιδιά μας. Τους ανθρώπους με τις καθημερινές μάχες και τις μικρές νίκες, που εμπνέουν τη φιλία, την ευθύνη, την πίστη. Αυτούς, που βάζουν το «Εμείς» πάνω από το «Εγώ».
Αυτά να πούμε στα παιδιά, με μια ευχή και μια υπόδειξη. Πως ο δρόμος αυτός, ο δρόμος της αρετής, συχνά δύσβατος και ανηφορικός, απαιτεί «γνώση» και «δύναμη». Ο Θεός να τα ενδυναμώνει και να τα φωτίζει.
