Όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα μας έχει αναπτυχθεί μια πολυνομία με αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοαναιρούμενες και αλληλοκαλυπτόμενες αρμοδιότητες των δημοσίων υπηρεσιών με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές τη λύση να καλούνται να τη δώσουν τα δικαστήρια με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και του δημοσίου γενικότερα και φυσικά να επιβαρύνεται ο πολίτης και με το ανάλογο κόστος.
Η δαιδαλώδης οργάνωση του κράτους και η συνεχής δημιουργία νέων θέσεων και ανεξαρτήτων αρχών η αύξηση των Νομαρχιακών και Δημοτικών Αρχόντων μέχρι και επτά ακόμα θέσεων μη αναγκαιούντων Αντινομαρχών - Αντιδημάρχων και τόσο άλλων προέδρων - αντιπροέδρων - διοικητών - υποδιοικητών διαφόρων ΔΕΚΟ και δημοσίων οργανισμών και πάσης φύσεως αναπληρωτών και πολλών άλλων αφανών τρωκτικών που μισθοδοτούνται ανερυθρίαστα και μάλιστα πλουσιοπάροχα από τον ελλειμματικό προϋπολογισμό με αποτέλεσμα να αυξάνουν το εύρος της γραφειοκρατίας αντί να το μειώνουν παρά τις συνεχείς υποσχέσεις και δεσμεύσεις επ' αυτού των εκάστοτε κυβερνήσεων. Διαθέτουμε τριπλάσιους υπαλλήλους κάπου 630.000 απ' ό,τι χρειαζόμαστε. Η Ελλάδα των 11.000.000 κατοίκων έχει τους ίδιους υπαλλήλους με τη Γερμανία των 81.000.000. Μια άδεια για την εγκατάσταση ενός φωτοβολταϊκού τόξου για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο απαιτούνται 40 μήνες.
Το κόστος της γραφειοκρατίας στη χώρα μας σύμφωνα με την τελευταία επίσημη έκθεση της Ε.Ε. υπερβαίνει τα 15 δισ. ευρώ το χρόνο. Πρόκειται για ένα αστρονομικό ποσό που δεν συνάδει και δεν συμβαδίζει καθόλου με το μέγεθος του κράτους μας και τις δραστηριότητες αυτού.
Θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα για να αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας τι σημαίνει τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας.
Εμείς οι συνταξιούχοι στρατιωτικοί και των Σωμάτων Ασφαλείας (96.000) διεκδικήσαμε από το 2000, δικαιωθήκαμε δικαστικά και πετύχαμε έτσι την αναπροσαρμογή των συντάξεών μας από το Δημόσιο και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Η Πολιτεία όμως δεν προχώρησε αμέσως ως όφειλε στην εφαρμογή των αμετάκλητων αυτών αποφάσεων του Ελεγκτικού Συνεδρίου (ΕΣ) για όλους τους ενδιαφερομένους αλλά προέβη με το Νόμο 3408 /2005 στην αναπροσαρμογή των συντάξεών μας τμηματικά σε έξι δόσεις με έναρξη την 1-10-2005 και λήξη την 1-1-2008. Και αφήνει όλους τους συνταξιούχους να διεκδικήσουν ο καθένας χωριστά ή ομαδικά από το ΕΣ τα αναδρομικά τους. Λύση δηλαδή Ποντίου Πιλάτου.
Μέχρι σήμερα έχουν εκδικασθεί από το ΕΣ περίπου 3.000 προσφυγές και εκκρεμούν κάπου 36.000. Το ΕΣ εκδικάζει και εκδίδει περίπου 800 αποφάσεις το χρόνο. Τούτο σημαίνει ότι όλες αυτές οι προσφυγές θα περαιωθούν μετά από 40 χρόνια. Δηλαδή το ΕΣ μέχρι το 2050 θα ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τις προσφυγές αυτές. Το περίεργο όμως και το παράλογο της όλης αυτής υπόθεσης είναι ότι ενώ αν και υπάρχουν επ' αυτού αμετάκλητες αποφάσεις του ΕΣ, έρχεται τώρα το κράτος δια του υπουργού Οικονομικών λόγω της κειμένης νομοθεσίας να αναιρεί στη συνέχεια όλες τις τελεσίδικες αποφάσεις που εκδίδει το 3ο τμήμα του ΕΣ οι οποίες τελικά απορρίπτονται από την ολομέλεια αυτού. Και αυτή η διελκυστίνδα δηλαδή αυτός ο παραλογισμός θα συνεχίζεται δυστυχώς μέχρι το 2050.
Είναι ποτέ δυνατόν η χώρα μας να εκσυγχρονισθεί όταν οι κυβερνώντες εθελοτυφλούν και κλείνουν συνειδητά τα μάτια μπροστά σε αυτά τα τραγελαφικά γεγονότα που συμβαίνουν το 2009 σε μια χώρα της ΕΕ; Και όμως συμβαίνουν τέτοια γεγονότα και ενδεχομένως ακόμα χειρότερα. Αυτό είναι το μεγαλείο της Ελλάδος σήμερα που ο σημερινός πρωθυπουργός φιλοδοξεί να την κάνει τη Δανία του Νότου;
Αυτό φίλε αναγνώστη είναι ένα πραγματικό παράδειγμα και όχι κάποιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας του τέρατος της ελληνικής γραφειοκρατίας.
