Μας κακοφαίνεται δεν μας κακοφαίνεται η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Η Αθήνα μας ζει τον σκοτεινό αιώνα της βίας και της καταστροφομανίας. Χωρίς υπερβολή η Ελλάδα μας μπήκε στον αστερισμό του φρενοκομείου και διεκδικεί τα πρωτεία του παραλογισμού. Παρά το γεγονός ότι το υπουργείο Δημόσιας Τάξης μετονομάστηκε σε υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ο πολίτης δεν προστατεύεται αφού δεν μπορεί να μεταβεί ακίνδυνα στη δουλειά του αφού προπηλακίζεται και εξυβρίζεται από μια δράκα εγκληματικών στοιχείων όταν δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους αφού ούτε το άσυλο του σπιτιού του δεν μπορεί να απολαύσει καθώς στον βαθύ τον ύπνο του δέχεται πάνω από το κρεβάτι του τον απρόσμενο «επισκέπτη» κραδαίνοντας μαχαίρι αφού το κατάστημά του και το αυτοκίνητό του γίνονται παρανάλωμα φωτιάς και η περιουσία του λεηλατείται. Την ίδια τύχη και χειρότερη έχουν και οι άνδρες της δημόσιας δύναμης καταστολής της βίας που δέχονται φλεγόμενα αντικείμενα στα κεφάλια τους, πέτρες και καδρόνια, λοιδωρίες και εξευτελισμούς. Και όταν κάποιος από αυτούς από υπερβολικό ζήλο ή από δικαιολογημένη αγανάκτηση ή ακόμα από κατάχρηση εξουσίας υπερβεί τα επιτρεπτά όρια δράσης του δεδομένου ότι δεν είναι νοητή η κρατική βία τότε ζητείται η κεφαλή του επί πίνακι ενώ των βανδάλων οι πράξεις αποτελούν «κοινωνικούς αγώνες». Αλλά και όταν ακόμα καταστρέφονται και πυρπολούνται δημόσια κτίρια κυρίως πανεπιστημιακά και άλλες κοινές εγκαταστάσεις και ταπεινώνεται το εθνικό σύμβολο η σημαία που ρίπτεται στην πυρά κομματικοί παράγοντες σπεύδουν προς συμπαράσταση των αναρχικών και κουκουλοφόρων γιατί η παραβατική τους συμπεριφορά ερμηνεύεται ως «κοινωνική προσφορά»!
Ζούμε ή δεν ζούμε στη χώρα του παραλογισμού; Το κράτος απρόθυμο και ανίκανο να προσδιορίσει ποιος θεωρείται πολίτης της χώρας και ποιος εχθρός του. Πολίτες μπορεί να είμαστε όλοι οι ζώντες σε μια χώρα αλλά πολίτες που δικαιούνται να αξιώσουν προστασία από την πολιτεία είναι τα μέλη της πολιτείας που αναγνωρίζουν τους θεσμούς της και σέβονται τους νόμους της. Είναι αυτοί που υποβάλλουν τους εαυτούς τους κάτω από την πολιτειακή εξουσία ασκούν τα δικαιώματά τους χωρίς να ενοχλούν τους άλλους και εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους όπως ορίζουν το σύνταγμα και οι νόμοι της. Αυτοί είναι οι πραγματικοί πολίτες και προς αυτούς πρέπει να εκδηλώνεται αμέριστο το ενδιαφέρον της πολιτείας. Όσοι δε δηλώνουν αντιεξουσιαστές και αναρχικοί θέτουν τους εαυτούς τους εκτός της σκέπης της υπέρτατης Αρχής δηλαδή της πολιτείας την οποία ούτε αναγνωρίζουν ούτε τους νόμους της τηρούν κινούμενοι στο χώρο της ασυδοσίας και της βάναυσης προσβολής των δικαιωμάτων των νομοταγών πολιτών. Όλοι αυτοί οι τύποι αφού δεν αναγνωρίζουν την πολιτεία και τους κανόνες συμπεριφοράς που θέτει αυτή μεταξύ των μελών της, δεν θεωρούνται πολίτες της αφού στο κάτω - κάτω ούτε οι ίδιοι το θέλουν αυτό. Από την άλλη μεριά οι ίδιοι οι αντιεξουσιαστές και λοιποί αναρχικοί αποδέχονται την έννοια της αντιεξουσίας που είναι λεκτικά μια άλλη εξουσία η οποία αποτελεί μια μορφή εξουσίας βίας και τρομοκρατίας σε βάρος των άλλων μελών της κοινωνίας που δεν τα αφήνουν να ζήσουν ήσυχα σε μια κοινωνία γαλήνης, διαλόγου, συνεννόησης και κοινής πορείας.
Η ιστορία είναι γεμάτη από εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες και κανένας πολίτης δεν είναι αντίθετος με τους αγώνες διεκδίκησης και βελτίωσης των όρων ζωής. Φθάνει οι αγώνες αυτοί να διεξάγονται ειρηνικά με διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, ομιλίες κ.λπ. χωρίς να θίγονται τα δικαιώματα άλλων πολιτών και χωρίς να συνοδεύονται από τη γνωστή καταστροφομανία. Παρέκτροπα μεμονωμένα συμβαίνουν παντού και ασφαλώς και αιματηρές συγκρούσεις. Όμως στην έκταση και τη συχνότητα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα δεν σημειώνονται πουθενά. Η Αθήνα έγινε γνωστότερη σε πολλές χώρες του κόσμου όχι τόσο από τον αξιοθαύμαστο πολιτισμό της όσο από τις φοβερές πράξεις των βανδάλων. Σε ποιο κράτος του κόσμου καταστρέφονται με τόση μανία τα πανεπιστημιακά του ιδρύματα; Απολύτως πουθενά. Πώς θα προσελκύσει η χώρα μας επενδύσεις, πώς θα τραβήξει τουρίστες, πώς θα κερδίσει σεβασμό και αξιοπιστία όταν πέρα από το πρόβλημα της γιγαντωμένης κοινής εγκληματικότητας έγιναν καθημερινό φαινόμενο οι πυρπολήσεις αυτοκινήτων και δημοσίων εγκαταστάσεων, οι καταστροφές και οι λεηλασίες ιδιωτικών περιουσιών και τόσες άλλες φρενοκομειακές πράξεις;
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά τα θλιβερά γεγονότα οφείλονται στην κοινωνική αδικία που οδηγεί στις κοινωνικές εκρήξεις. Κοινωνική αδικία υπήρχε σ' όλες τις εποχές και σ' όλα τα καθεστώτα και θα υπάρχει δυστυχώς και στο μέλλον. Μπορεί όμως να περιορισθεί με σοβαρούς αγώνες και όχι με βανδαλισμούς. Εξάλλου αυτοί που ληστεύουν, που καταστρέφουν, που λεηλατούν δεν το κάνουν από ανέχεια αλλά από εγκληματική προδιάθεση κατά κανόνα. Και στο κάτω - κάτω δεν είναι δυνατόν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού να υποταχθεί σε μερικές εκατοντάδες βανδάλων. Τα τελευταία γεγονότα στην Αθήνα και αλλού έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι οι ταραχοποιοί ένα και μόνο στόχο έχουν: Να ανατρέψουν το κρατούν κοινωνικοπολιτικό σύστημα πράγμα για το οποίο ο λαός δεν συμφωνεί και γι' αυτό όλοι αυτοί θα πρέπει να απομονωθούν. Το κακό είναι ότι στον στόχο τους αυτό παρασύρουν κυρίως την ανύποπτη νεολαία με διάφορα τερτίπια. Αυτή τη φορά εκμεταλλεύτηκαν τον άδικο χαμό ενός παιδιού τη μνήμη του οποίου θέλησαν δήθεν να τιμήσουν ενώ τη μνήμη άλλων αδικοχαμένων αγνοούν και με το πρόσχημα αυτό κατάφεραν καίρια κτυπήματα κατά του κράτους και της κοινωνίας και κατά της ειρηνικής διαβίωσης των πολιτών. Μεγάλη ευθύνη για όλα αυτά βαρύνει και την πανεπιστημιακή κοινότητα που ανέχεται να αποτελούν τα πανεπιστήμια ορμητήρια εγκληματικών στοιχείων αντί να ζητούν από την πολιτεία την επαναφορά του ασύλου και όχι την κατάργησή του, γιατί την κατάργηση την πρόλαβαν οι αναρχικοί δεδομένου ότι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και η ανεμπόδιστη έρευνα έχουν προ πολλού εκλείψει από τη συνεχή παρουσία στα πανεπιστήμια των τύπων αυτών που στραγγαλίζουν κάθε ίχνος ελευθερίας των άλλων. Την αδράνειά τους αυτή οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι με τη συνενοχή του κράτους την πλήρωσαν πολύ ακριβά μέχρι τώρα.
Καθηγητές κλειδώθηκαν από αναρχικούς στα γραφεία τους, πρυτάνεις προπηλακίστηκαν και εδάρησαν αγρίως και παρ' ολίγον να χάσει τη ζωή του ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών όταν στίφη μαινομένων βαρβάρων εισέβαλαν στο γραφείο του και του απείλησαν τη ζωή του λέγοντας: ήρθε η ώρα να πεθάνεις παλιόγερε» χτυπώντας τον αλύπητα. Αυτοί οι τύποι είναι κατά τα άλλα κοινωνικοί αγωνιστές και αφού τα έκαναν στο πανεπιστήμιο γυαλιά - καρφιά ετίμησαν έτσι τη μνήμη του αδικοχαμένου μαθητή !
Ο δρ. Ι. Παπαδημόπουλος είναι δικηγόρος, πρώην βουλευτής της ΝΔ
