Ας υποθέσουμε πως είσαι νέος και ξεκινάς τη ζωή σου με προοδευτική διάθεση να δουλέψεις, να δημιουργήσεις περιουσία, να κάνεις οικογένεια. Το πρώτο που σκέφτεσαι, εκτός από μια καλή δουλειά, είναι να αποκτήσεις κι ένα σπιτάκι για την οικογένειά σου και για σένα. Και ας υποθέσουμε πως είσαι τυχερός και κληρονομάς λίγα περιουσιακά στοιχεία που σε βοηθούν να ξεκινήσεις με ευνοϊκούς όρους. Ας υποθέσουμε, τι έχουμε να χάσουμε...
Όπως όλος ο κόσμος έτσι κι εσύ, όταν τα περιουσιακά αυτά στοιχεία περιήλθαν στην κυριότητά σου – κάτι ακίνητα στο χωριό του πατέρα σου – φρόντισες φυσικά να διεκπεραιώσεις όλη τη γραφειοκρατική διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης της πληρωμής του φόρου, για να τα απαλλάξεις από κάθε βάρος.
Η παρθενική αυτή επαφή με το φόρο κληρονομιάς δεν ήταν, πιστεύω, επώδυνη, αν εξαιρέσεις ότι μπορεί και να τον διπλασιάσει κανείς χάρη στις συνήθεις καθυστερήσεις στην πληρωμή των δόσεων.
Παρά τον ισχυρισμό του Προυντόν πως «η ιδιοκτησία είναι κλοπή», πράγμα που ο Μαρξ θα το αποδείξει και επιστημονικά με την έρευνά του πάνω στον τρόπο πρόσκτησης της υπεραξίας, όλοι σχεδόν οι Έλληνες είναι ιδιοκτήτες χωρίς καμιά ενοχή φυσικά... Κανείς δεν σκέφτεται να αποποιηθεί τα λίγα περιουσιακά στοιχεία που κληρονόμησε ή που απέκτησε στη συνέχεια.
Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις έναν ιδιοκτήτη – σε μια χώρα ιδιοκτητών, είπαμε – πως είναι κλέφτης, όταν μάλιστα είναι σε θέση να αποδείξει πως ποτέ δεν έκλεψε, με την τρέχουσα νομική έννοια.
Η έννοια της υπεραξίας, αυτή η μεγαλειώδης ανακάλυψη του Μαρξ, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτή από τη μικροαστική λογική, αφού η υπεραξία είναι αυτή ακριβώς που αποκαλύπτει το παλιό μυστικό της δημιουργίας του πλούτου, που από τον Μαρξ και μετά έπαψε να είναι αποτέλεσμα κάποιων μαγικών ικανοτήτων, κάποιων μυστηριωδών ταλέντων ή ακόμα και «θείο δώρο»...
Εσύ βέβαια πλούσιος δεν είσαι αλλά λίγο μετά τα τριάντα και εφόσον όλα σου έρχονται βολικά, αρχίζεις και διαμορφώνεις στόχους πλουτισμού: πρώτα το αυτοκίνητο, ύστερα το ακίνητο. Στη διάρκεια της τέταρτης δεκαετίας της ζωής σου τους πετυχαίνεις και τους δυο. Μάλλον ανώδυνα παρότι πρόκειται για χρόνια δίσεκτα, χρόνια διαρκούς και εξαντλητικής λιτότητας και ληστρικών επιτοκίων στα τραπεζικά δάνεια.
Με τον καιρό αναπτύσσεις προστατευτικά αισθήματα για τα αποκτήματά σου, την ιδιοκτησία σου. Είσαι πλέον ένας ιδιοκτήτης, όπως άλλωστε και εκατομμύρια άλλοι συμπατριώτες σου. Ιδιοκτήτης εκ πεποιθήσεως, χωρίς να νοιάζεσαι τι είπε ο Μαρξ ή ο Προυντόν. Κατά κάποιον τρόπο αισθάνεσαι ολίγον καθεστώς, ένα αξιοπρεπές μέλος του έθνους των ιδιοκτητών.
Κτητικές φιλοδοξίες εξακολουθείς να έχεις αλλά ως εδώ. Αντιλαμβάνεσαι ότι με τη δουλειά προκοπή δεν γίνεται και ότι για να αποκτήσεις κανένα ακίνητο ακόμα για τα παιδιά σου, πρέπει ή να βρεις «τρόπους» πλουτισμού ή να δουλεύεις και μετά το... θάνατό σου, για να αγοράσεις ένα διαμερισματάκι και μάλιστα με πλήρη κάλυψη από χαμηλότοκο δάνειο.
Εκείνη ακριβώς την περίοδο ανακαλύπτεις ότι ενώ εσύ μεταλλάχθηκες με καθεστωτική συνέπεια σε ιδιοκτήτη, φευ το κράτος αφυπνίζει τα απωθημένα μαρξιστικά του ένστικτα και διακηρύσσει: Η ιδιοκτησία είναι κλοπή! (Δεν είναι Μαρξ βέβαια, Προυντόν είναι, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε σ’ αυτό). Κι επειδή όλοι οι ιδιοκτήτες είναι κατά τεκμήριο «κλέφτες», αποκαθιστά τη δικαιοσύνη υπέρ του αδυνάτου της υπόθεσης, του φτωχού κράτους που ασφυκτιά υπό τον ζυγό της ελεύθερης αγοράς των ακινήτων.
Για περάστε απ’ το Δημόσιο Ταμείο παρακαλώ όλοι οι έχοντες και κατέχοντες! Σας περιμένουν: Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ), Ενιαίο Τέλος Ακινήτων (ΕΤΑΚ), «Έκτακτη Εισφορά», ΤΑΠ, φόρος υπερτιμήματος, «πόθεν έσχες» και δεν συμμαζεύεται. Στο στόχαστρο της φορολογικής εξουσίας λοιπόν η ακίνητη περιουσία ανεξαρτήτως μεγέθους και προέλευσης, μια και πολλοί πιστεύουν ότι μπορεί μόνη της να σηκώσει τα βάρη των δημοσίων ελλειμμάτων της χώρας μας.
Σατανικό, υποχθόνιο, σχεδόν μπολσεβίκικο το σχέδιο του κράτους να κατατροπώσει το θεμέλιο του καπιταλιστικού μας πολιτισμού, την ιδιοκτησία!
Με τον καπιταλισμό των ιδιοκτητών ακινήτων η κυβέρνηση δίνει την έσχατη μάχη με το «πυροβολικό» των αντικειμενικών αξιών και την ομοβροντία των άλλων φόρων, στα γκισέ της εφορίας, των τραπεζών και των υποθηκοφυλακείων. Το ακίνητο στο μεταξύ έχει πάψει από καιρό να γεννάει υπεραξία, ενώ οι πραγματικές αξίες των ακινήτων καταρρέουν ελλείψει αγοραστών.
Βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που απέκτησες ένα διαμέρισμα, ένα οικοπεδάκι, ένα μαγαζί και μεταβλήθηκες σε ιδιοκτήτη (σε βαθμό κακουργήματος...).
Γίνεται λόγος βέβαια για φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας, που η αξία της γράφεται με έξι ή επτά τουλάχιστον ψηφία, αλλά φαίνεται ότι με το πρόσχημα αυτό στην ουσία θα επιβαρυνθεί βαρύτατα η μεσαία και μικρομεσαία ιδιοκτησία με ετήσιο αυτόματο ΦΜΑΠ σε βαθμό που οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ακινήτων δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν ακόμα, κι αν επιχειρήσουν να ξεπουλήσουν σταδιακά την περιουσία τους.
Θα είμαστε προφανώς η πρώτη χώρα του κόσμου με καπιταλισμό άνευ ιδιοκτητών. Ένα έθνος με ακριβά κινητά, ενυπόθηκα ακίνητα και καταχρεωμένο ως το λαιμό. Πάντως το γεγονός πως το κράτος δίνει μεγαλύτερη σημασία στην κρατική απ’ ό,τι στην ιδιωτική ιδιοκτησία, φανερώνει ίσως έναν «λανθάνοντα σοσιαλισμό», πράγμα που σημαίνει πως ο καπιταλισμός κουβαλάει στα σπλάχνα του τον σοσιαλισμό, με την ίδια έννοια που η ιδιοκτησία φέρει μέσα της την κλοπή...
