Το παιδί γεννιέται, ζει και αναπτύσσεται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία τόσο με τη στενότερη έννοια, την οικογένεια, όσο και με την ευρύτερη δηλαδή την πατρίδα και τον κόσμο. Από την κοινωνία της πατρίδας παίρνει τη γλώσσα, ζει τα ήθη και τα έθιμα την παράδοση και όλη την ιστορική κληρονομιά. Βαθμηδόν βιώνει όλη τη ζωή του Έθνους και διαμορφώνει τη βούληση το ήθος και την εθνική συνείδηση. Κράτος ηγέτες εθνικές και λαϊκές εκδηλώσεις κατασταλάζουν στην ψυχή του νέου και διαμορφώνουν το χαρακτήρα της φυλής του. Η ιθύνουσα τάξη που κυβερνά τον τόπο και διαχειρίζεται τις τύχες του λαού του έχει χρέος να μεριμνά και να φροντίζει για όλα κατά τον καλύτερο τρόπο ενδιαφερόμενη για όλα τα στρώματα της κοινωνίας και παρέχουσα άξια και φωτεινά παραδείγματα χρηστής διοίκησης και διαχείρισης της εξουσίας. Με την πολυσύνθετη οργάνωση της σημερινής κοινωνίας δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη συμβολή των Μ.Μ.Ε. εννοώντας τον ημερήσιο, τον ηλεκτρονικό και περιοδικό Τύπο που αποτελούν την τέταρτη εξουσία. Οι υπεύθυνοι των μέσων αυτών πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων συναισθανόμενοι τη μεγάλη σπουδαιότητα της αποστολής τους να βελτιώσουν το περιεχόμενο των προγραμμάτων τους για να συντελέσουν έτσι στην πνευματική και ηθική ανύψωση της κοινωνίας. Δεν πρέπει να παρασύρονται από τη μανία του κέρδους και να τα θυσιάζουν όλα για χάρη αυτού του σκοπού. Η ευθύνη τους έναντι των νέων είναι μεγάλη και αυτό να το έχουν πάντα υπόψη τους. Συμπερασματικά θα μπορούσαμε ευθαρσώς να υποστηρίξουμε ότι η Παιδεία είναι θεραπεία της ψυχής όπως η ιατρική θεραπεία του σώματος.
Αυτή ανυψώνει την ατομικότητα σε προσωπικότητα, αποκτά παγκοσμιότητα και κύρος αναμφισβήτητο. Το παράδειγμα των γονέων κυρίως και των εκπαιδευτικών ασκεί σπουδαιότατη και καταλυτική επίδραση στην ψυχή του παιδιού, αποτελεί την πλέον εναργή εποπτεία και ισχυρή παρόρμηση. Η ωραία οικογενειακή ατμόσφαιρα είναι άριστο στοιχείο για τη διαμόρφωση ηθικών αρχών και γι' αυτό οι γονείς πρέπει να πεισθούν ότι η πολυτιμότερη παρακαταθήκη των παιδιών τους είναι η Αρετή. Εκτός της οικογένειας της σχολικής εκπαίδευσης και αγωγής μιας οργανωμένης πολιτείας, ζωτικής σημασίας παράγοντας είναι επίσης και η συμβολή της Εκκλησίας. Μόνο μια δρώσα αξιοπρεπώς χριστιανική Εκκλησία λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας των νέων απέναντι σε κάθε φθοροποιό δοκιμασία χαρίζει αίγλη μεγαλείο και υπερηφάνεια στα αγωνιζόμενα νιάτα της Πατρίδας μας. Πρέπει όμως η Εκκλησία να σταθεί δίπλα στους νέους, να τους αγκαλιάσει στοργικά να αφουγκραστεί τις ανησυχίες τους, να τις ενστερνιστεί και να προσφέρει αρωγή και συμπαράσταση στην κρίση που περνάει δυστυχώς σήμερα η νεολαία μας. Έχει ανάγκη από μεγάλα πρότυπα και γνήσια ινδάλματα και όχι από είδωλα που απαστράπτουν από ψεύτικη λάμψη και αποκρύπτουν ύπουλα τις θανατηφόρες παγίδες τους. Μικροί ή μεγάλοι δυνατοί ή αδύνατοι εμείς μπορούμε να παλέψουμε για τα παιδιά. Και έχουμε χρέος να τα βοηθήσουμε. Σήμερα που το σκάφος των νέων κλυδωνίζεται από την αβεβαιότητα και την αμφιβολία περισσότερο από κάθε άλλη εποχή όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε ψηλά τον πυρσό της ανθρωπιάς και της ηθικής. Ας καταβάλουμε όλοι εμείς οι υπεύθυνοι όλες μας τις δυνάμεις για να στηρίξουμε τους ανήσυχους νέους μας να πορευθούν με σταθερή πυξίδα στον κοινωνικό τους προσανατολισμό και να είμαστε βέβαιοι ότι επιτελέσαμε στο ακέραιο το καθήκον μας προς αυτούς. Φίλοι μου τα παιδιά τα μικρά παιδιά είναι οι συνεχιστές μας. Είμαστε εμείς παρατεινόμενοι στο μέλλον. Ας προσπαθήσουμε να καλυτερέψουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα μεγαλώσουν. Ας παλέψουμε για να μην αδικούνται και πονούν. Ας συμβάλλουμε να μηδενιστεί η αγραμματοσύνη να πάψουν οι βιαιότητες και η εκμετάλλευση. Ας αγωνιστούμε κατά της μάστιγας των ναρκωτικών και της πείνας. Ό,τι κάνουμε και ό,τι προσφέρουμε δεν χάνεται. Τα παιδιά μας αργότερα θα νιώθουν περήφανα για μας και θα μας ευγνωμονούν. Φίλοι μου φτάνει πια η υποκρισία κι ο εμπαιγμός, από εμάς τους μεγάλους. Τα παιδιά και οι νέοι μας ψάχνουν τις «αλήθειες» και την «αγάπη», μέσα στο σκοτάδι... μάταια! Τα παιδιά ψάχνουν την «ανθρωπιά», την «ειρήνη» και «αδερφοσύνη», μέσα στην «ουτοπία... μιας ψεύτικης κι άχαρης ζωής» που εμείς οι μεγαλύτεροι τους χτίσαμε ! Εμείς λοιπόν οι μεγάλοι ευθυνόμαστε για την ευτυχία... ή τη δυστυχία τους... Ας το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους!
