Η ουσία του συνδικαλισμού είναι η προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των εργαζομένων από την αυθαιρεσία της εξουσίας, δηλαδή των κομμάτων που ασκούν την εξουσία. Στην Ελλάδα τα κόμματα αυτά καλώς ή κακώς είναι δύο η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία και αυτοαποκαλούνται «κόμματα εξουσίας».
Με αυτήν την έννοια συνδικαλισμός που καθοδηγείται από τα κόμματα και ιδίως τα «κόμματα εξουσίας» είναι χωρίς ουσία. Δεν έχει σκοπό την προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά μάλλον έχει σκοπό την προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των ιδίων των συνδικαλιστών. Κανείς δεν πιστεύει ότι οι συνδικαλιστές οι οποίοι καθοδηγούνται και ενισχύονται από τα «κόμματα της εξουσίας» θα διανοηθούν ποτέ να πάνε κόντρα σ΄ αυτά, για να υπερασπιστούν τα επαγγελματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτού του είδους ο συνδικαλισμός είναι περισσότερο ένας μηχανισμός των κομμάτων για να μπαίνουν στο περιθώριο με διαφάνεια ή χωρίς διαφάνεια, όσοι δεν «συνεργάζονται», κοινώς «δεν σκύβουν το κεφάλι».
Με αυτούς τους μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας τι έννοια έχει η διαφάνεια και πολύ περισσότερο η αξιοκρατία; Έχει άδικο ο πολίτης να θεωρεί τους συνδικαλιστές αυτού του είδους βαλτούς από το ένα ή το άλλο «κόμμα εξουσίας» να κάνουν το παν για να βάλουν στο περιθώριο όσους δεν «σκύβουν το κεφάλι»;
Θα μου πείτε υπάρχουν τα δικαστήρια στα οποία οι αδικούμενοι λόγω μη χρηστής διοίκησης μπορούν να προσφύγουν και να δικαιωθούν. Κι αν δικαιωθούν τι θα γίνει, όταν δεν εκτελούνται όλες οι αποφάσεις των δικαστηρίων; Ο πολίτης που δεν γνωρίζει νομίζει ότι όταν δικαιωθεί απ΄ το δικαστήριο η Διοίκηση θα επανορθώσει την αδικία εις βάρος του. Θα την επανορθώσει; Όχι πάντοτε. Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα.
Σε μια δημοκρατική χώρα όλες οι αποφάσεις των δικαστηρίων εκτελούνται. Στις χώρες όπου η δημοκρατία δεν λειτουργεί γίνεται επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και των δικαστικών αποφάσεων. Με άλλα λόγια δεν εκτελούνται οι αποφάσεις των δικαστηρίων που δεν είναι αρεστές στον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος είναι συνήθως ενημερωμένος από τους συνδικαλιστές και τους κομματικούς παράγοντες.
Οι συνδικαλιστές μονιάζουν όταν στρέφονται εναντίον αυτών που δεν ανήκουν σε καμιά συνδικαλιστική παράταξη. Λένε ότι η καμήλα δεν ξεχνάει ποτέ τους εχθρούς της. Και ο ανύπαρκτος συνδικαλισμός το ίδιο. Αλίμονο στον εργαζόμενο που δεν «συνεργάζεται».
Είναι αδιανόητο ο συνδικαλισμός να καθοδηγείται από τα κόμματα. Πολύ περισσότερο από τα «κόμματα εξουσίας». Στην πραγματικότητα ο συνδικαλισμός αυτός είναι ανύπαρκτος και μόνο κατά το όνομα είναι συνδικαλισμός. Οι λεγόμενοι συνδικαλιστές κακώς φέρουν το όνομα του συνδικαλιστή και απολαμβάνουν τις διευκολύνσεις και τα προνόμια του συνδικαλιστή. Τα «κόμματα εξουσίας» κι ο συνδικαλισμός είναι σαν τη φωτιά με το χιόνι. Ο ανύπαρκτος όμως «συνδικαλισμός» των δύο αυτών κομμάτων κατόρθωσε να πείσει τον κόσμο ότι συνυπάρχει μαζί τους.
Ύστερα από όλα αυτά τι έννοια έχει η διαφάνεια ή η αδιαφάνεια; Όταν υπογράφουν οι υπουργοί θα βλέπουμε χάριν της διαφάνειας τις υπογραφές τους στο διαδίκτυο! Κι όταν δεν υπογράφουν οι υπουργοί πάλι θα βλέπουμε πού δεν υπογράφουν; Λέγεται ότι υπάρχουν χιλιάδες αποφάσεις των δικαστηρίων που δικαιώνουν τους πολίτες ανεκτέλεστες, γιατί δεν τις υπογράφουν οι υπουργοί.
Θα δει ο πολίτης που χάνει το δικαίωμά του τη μη υπογραφή του υπουργού.
Κι αν τη δει τί έγινε; Ή διαφάνεια είναι αυτοσκοπός. Για τη διαφάνεια νοιάζεται ο πολίτης που αδικείται ή για το δίκιο του; Η διαφάνεια έχει αξία για τον πολίτη, αν ο υπουργός που δεν υπογράφει υποχρεούται να αποζημιώσει τον πολίτη. Ποιος θα τον υποχρεώσει να το κάνει; «Αν το άλας μωρανθεί» γράφει το Ευαγγέλιο «εν τίνι αλισθήσεται» (Αν το αλάτι χάσει την αρμύρα του, πώς θα την ξαναποκτήσει;).
