Μπρρρ! Κρύο! Στην Αρκτική λιώνουν οι πάγοι και εδώ στο... Ελλάντα παγώνουμε, με την ευγενική υποστήριξη της κυβέρνησης. Υπάρχει, βεβαίως, μία εξήγηση: επειδή είναι άκρως οικολογική και με εκπεφρασμένες οικολογικές ευαισθησίες, στο πλαίσιο μιας γενικότερης οικολογικής συμπεριφοράς προσπαθεί να εξισορροπήσει τα πράγματα ανά τον πλανήτη. Λιώνουν οι πάγοι στην Αρκτική; Παγώνουν οι μισθοί και οι προσλήψεις στην Ελλάδα, για να υπάρχει ισορροπία!
Δηλαδή, συγγνώμη κιόλας, γιατί δεν έχει περάσει και τόσος καιρός από τότε που έγιναν εκλογές, και θυμόμαστε καλά τις διάφορες προεκλογικές ρήσεις και δεσμεύσεις. Τα... «σαράντα» κλείσαμε, που λέει ο λόγος, από τις εκλογές του Οκτωβρίου. Προεκλογικά είχε βγει ο Καραμανλής στη Θεσσαλονίκη και είχε πει ότι θα παγώσουν για τον επόμενο χρόνο τουλάχιστον (νομίζω ότι είχε πει για διετία) οι μισθοί και οι συντάξεις, στο πλαίσιο της στενής οικονομικής πολιτικής. Βγήκε μετά το ΠΑΣΟΚ και έλεγε «όχι, εμείς θα δώσουμε αυξήσεις και σε μισθούς και σε συντάξεις». «Πόσο;», ρώταγαν οι της ΝΔ, απάντηση δεν έπαιρναν. «Πόση αύξηση θα δώσετε, ρε παιδιά, σε μισθούς και συντάξεις;». Τίποτα, κουβέντα. «Όχι γιατί, αν εννοείτε στο όριο του πληθωρισμού για τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, αυτή κι εμείς θα τη δώσουμε, για παραπάνω δεν έχει», είπε ο Καραμανλής. Τίποτα, πάλι. Έλεγαν μόνο ότι λεφτά υπάρχουν και ότι θα τα βρουν και θα δώσουν.
Ε, και πριν αλέκτωρ λαλείσαι, τι βγαίνει και λέει η κυβέρνηση; Αυτό που έλεγε και η παλιά: παγώνουν οι αυξήσεις για τους υψηλόμισθους, οι χαμηλόμισθοι θα πάρουν εκεί καμιά 10αριά ευρώ, για να μην έχουν να λένε, παγώνουν και οι προσλήψεις εκτός από κρίσιμους τομείς όπως η Παιδεία, η Υγεία και η Ασφάλεια. Μα, καρμπόν όμως! Άλλη κυβέρνηση, ίδια πολιτική. Γιατί;
Ε, γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια. Όμως γνώριζαν και οι αποχωρήσαντες, όπως γνωρίζουν και οι παρόντες, οι οποίοι απλά τώρα το βιώνουν στο πετσί τους. Διότι, «απ’ έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λέμε», που λέει και η σχετική ρήση του σοφού ελληνικού λαού. Και τι βλέπουμε; Βλέπουμε να κατατίθεται ένας προϋπολογισμός με... ισορροπίες τρόμου, άνευ διαρθρωτικών μέτρων, όπως θα περίμενε κανείς, προκειμένου να να αντιμετωπιστεί η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία. «Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ζω σε μία φάση τραγική», θα τραγουδάει ο Παπακωνσταντίνου εκεί στο υπουργικό του γραφείο, ότι θα μεράκλωνε και από τον καημό. Αλλά...
...Αλλά, για να μη φανεί και ασυνεπής σε άλλες προεκλογικές της δεσμεύσεις, ύψους περίπου 3 δισ. ευρώ, στρέφεται προς την ικανοποίηση αυτών των αναγκών και κατά τα λοιπά... κλάφτα Χαράλαμπε. Διότι και φόροι βρίσκονται στη γωνία και σκληρά μέτρα γενικότερα και γράψτε αλίμονο, γενικά, για ό,τι μας περιμένει και ό,τι έπεται.
Στην πραγματικότητα, και εκεί βρίσκεται και το θέμα, όποια κυβέρνηση και να προέκυπτε από τις τελευταίες εκλογές την ίδια πολιτική θα ήταν αναγκασμένη να ακολουθήσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Το ταμείον είναι τραγικά μείον - οι Βρυξέλλες με το δίκιο τους πιέζουν - και όπως μας χτυπάνε χορεύουμε. Απλά, όταν είναι κανείς στην αντιπολίτευση, χώρια που είναι υποχρεωμένος να κάνει αντιπολίτευση, είναι και εύκολος. Και στο να ασκεί κριτική και στο να δίνει υποσχέσεις. Άλλο η αντιπολίτευση, όμως, και άλλη η διαχείριση των πραγμάτων από τη θέση της κυβέρνησης. Όχι απλώς άλλο. Δεν έχει καμία σχέση. Οπότε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να κρατάμε γενικά μικρό καλάθι - όσο γίνεται μικρότερο εν προκειμένω - σε υποσχέσεις και δεσμεύσεις.
Προ ημερών και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο Γ. Παπανδρέου, έκανε λόγο από βήματος της Βουλής για την «απειλή πτώχευσης».
Και το είχαμε μόλις προ ολίγων ημερών επισημάνει ότι ο Χαρίλαος Τρικούπης - εκεί που επί χρόνια είχε τα γραφεία του το ΠΑ.ΣΟ.Κ. - ήταν εκείνος που είχε πει το... ιστορικό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», με την ευχή, η ταύτιση λόγω... χώρου και λόγω οικονομικής συγκυρίας να μην ακουστεί εκ νέου από την παρούσα κυβέρνηση. Να το ευχηθούμε και πάλι η... «απειλή πτώχευσης» να μείνει μόνο «απειλή»!
