Του Δημητρίου Νταφούλη, επίτιμου σχολ. συμβούλου και θεολόγου
Οι λαοί μάτωσαν. Όλοι έκλαψαν πάνω στα συντρίμμια και στο ποτισμένο με αίμα χώμα. Όλοι τους ήταν ηττημένοι. Νικητής κανείς. Η καταστροφή, ο πόνος, η θλίψη, το αίμα, η ορφάνια, η φτώχεια, ο θάνατος, αυτά ήταν οι νικητές!
Ο άνθρωπος - λύκος - σκέφτηκε πως η Ευρώπη είναι πολύ μικρή για να ξαναζήσει τον όλεθρο και ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Προχώρησε στο «εμείς», αφήνοντας το «εγώ» του και τα στενά συμφέροντα. Και έτσι, με την πάροδο του χρόνου, φτάσαμε σήμερα στην ευρωπαϊκή οικογένεια στην ένωση των λαών της Ευρώπης. Βασικός παράγοντας της ομαλής συμβίωσης των λαών της μεγάλης αυτής οικογένειας είναι ο σεβασμός του πολιτισμού κάθε λαού. Σεβασμός στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του.
Η νέα τάξη πραγμάτων γκρέμισε τείχη και άνοιξε σύνορα. Πολιτικά συστήματα κατέρρευσαν και ο άνθρωπος αναζήτησε νέα τύχη. Νέα ζωή με δικαίωμα στο όνειρο για ένα καλύτερο μέλλον. Χτύπησε και την πόρτα της ευρωπαϊκής οικογένειας, όπως και τη δική μας. Του ανοίξαμε και τον δεχτήκαμε, ως ορθόδοξοι χριστιανοί, υπακούοντας στα λόγια του Κυρίου μας πως βοηθώντας τον είναι σαν να βοηθάμε τον ίδιο τον Κύριό μας.
Τον βοηθήσαμε και τον στηρίξαμε. Σιγά-σιγά ο χρόνος και το χορτάτο στομάχι του τον απελευθέρωσε. Έτσι τον ενοχλούσε στο σπίτι μας το εικόνισμα, όπως και το ότι κάναμε το σταυρό μας. Του «προσβάλαμε», έλεγε, το θρησκευτικό του πιστεύω.
Και στο σχολείο αργότερα βρήκε συμπαραστάτες και μερικούς άλλους ντόπιους και ζήτησε προαιρετικά να γίνεται το μάθημα των θρησκευτικών, να μη γίνεται προσευχή στο προαύλιο και να φύγουν οι εικόνες και τα θρησκευτικά σύμβολα από την αίθουσα διδασκαλίας. Το ίδιο έκαναν και για τη σημαία μας, για τις γιορτές και τις παρελάσεις.
Κάτι τέτοιο έγινε, φίλε αναγνώστη, στην Ιταλία και ξεσηκώθηκε ο κόσμος, αφού οι «σοφοί» κριτές της Ευρώπης αποδέχτηκαν το αίτημά τους.
Και τι θα βάλουν στη θέση της εικόνας που θα κατεβάσουν από τις αίθουσες διδασκαλίας;
Αυτοί τίποτα! Αυτό τους εκφράζει. Εμάς όμως, ως χώρα υποδοχής, ως λαός που τους προσφέρει τη φιλοξενία, δεν έχουμε άραγε δικαιώματα; Δεν προστατεύονται αυτά από το Σύνταγμα της κάθε χώρας που προσδιορίζει και το θρήσκευμά μας επίσημα; «Προσβάλλεται» δηλαδή το 2-3% του πληθυσμού και δεν «προσβάλλεται» το 97%-98%;
Τα προβλήματα που δημιουργούνται από τη συμβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων νομίζω πως δεν λύνονται με τέτοιες αποφάσεις. Ίσως να συντελούν στην ξενοφοβία ή το ρατσισμό. Στον ευτελισμό και στην παραβατικότητα, γιατί προκαλούν.
Τα προβλήματα επιλύονται με «μέτρα» που ενώνουν και δεν διχάζουν. Απαιτείται σύνεση, διπλωματία, διάλογος. Όταν μάλιστα ο «λόγος» είναι ζεστός και ανθρώπινος, λιώνει τους πάγους και φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Έτσι βρίσκεται και η «μέση οδός» για μια συμβίωση με λίγα προβλήματα, όπου η χώρα φιλοξενίας προστατεύει τους πολίτες της εξασφαλίζοντας συγχρόνως με ιδιαίτερα μέτρα την επιθυμία τού κάθε φιλοξενουμένου να ζήσει σύμφωνα με τη δική του παράδοση και πολιτισμό.
Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του. Όχι όμως σε βάρος άλλων. Οχ στις υπερβολές, όχι στους διχασμούς. Χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διαφορετικά έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας και αυτό είναι που δημιουργεί τα προβλήματα.
