Η αγάπη της απλότητας είναι η αγάπη του μέτρου και της αρμονίας. Το άμορφο, το άκομψο, το ασουλούπωτο δεν ήταν ποτέ αγαπητό στους Έλληνες που όταν το συναντούσαν το περιγελούσαν και το χλεύαζαν. Μόνον οι χαζοί ήταν άκομψοι και ασουλούπωτοι. Αυτοί που δεν ήξεραν την αξία του μέτρου, του ρυθμού και της αρμονίας γιατί δεν τους έκοβε το μυαλό.
Ο κόσμος που αγαπάει την απλότητα ξέρει την ομορφιά του απλού, του λιτού και γενικά της ζωής στα ανθρώπινα μέτρα γιατί τη διδάχθηκε από την οικογένεια, το σχολείο και της Εκκλησία. Πολλοί όμως εγκαταλείφθηκαν από την Παιδεία. Αυτοί παρασύρθηκαν κι ακολουθούν ξενόφερτους τρόπους κυρίως τον αμερικανικό ο οποίος επειδή προέρχεται από ένα χαρμάνι λαών και εθνών είναι ρευστός, απροσδιόριστος και απρόβλεπτος.
Αυτός ο κόσμος που αγαπάει την απλότητα κουράστηκε από την απουσία του μέτρου κι από την ακαλαισθησία της εποχής μας. Πάντοτε η διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους άλλους λαούς ιδίως στους Ασιάτες ήταν αισθητή, αλλά δεν τη συναντούσε ο Έλληνας στον τόπο του. Στην εποχή μας η διαφορά και οι αντιθέσεις επιβλήθηκαν στον τόπο του. Αυτή είναι η αιτία που οι Έλληνες νιώθουμε σήμερα αποκομμένοι απ’ τις ρίζες μας και ζούμε με την πίκρα του ξενιτεμού, σαν να είμαστε εξόριστοι στην πατρίδα μας. Μια τέτοια εποχή ήταν και η Αλεξανδρινή εποχή. Οι Έλληνες είχαν αναμιχθεί με αλλόφυλους και αλλοεθνείς. Την ατμόσφαιρα αυτή της ανάμιξης του Ελληνικού πνεύματος της λιτότητας με το πνεύμα της απολυταρχίας και της υπερβολής των ασιατικών λαών και των βαρβάρων λαών της Δύσης ζούμε τώρα και εμείς αυτή τη δύσκολη και «ανοικονόμητη» εποχή.
Όσο πιο πολύ αγωνίζεσαι, ευγενικέ αναγνώστη, να βρεις λίγη ησυχία και να νιώσεις λίγη ψυχική γαλήνη άλλο τόσο η ζωή σου γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκη. Αλλά μήπως δεν ήταν έτσι από τα αρχαία χρόνια; Διαβάστε τα λόγια αυτά του Ξενοφώντος για να δείτε πόσο φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα: «Την ώρα που οι άλλοι αγοράζουν ακριβά τα αντικείμενα των απολαύσεών τους, εγώ προμηθεύομαι χωρίς δαπάνη τις χαρές της ψυχής, που είναι άπειρα πιο καθαρές».
Πάντοτε οι Έλληνες αγαπούσαν την απλότητα και τη λιτότητα και λυπούνταν όταν την έχαναν. Η ζωή τους και τα έργα τους είχαν την αίσθηση του μέτρου. Δεν ήθελαν να υπερβαίνουν τα μέτρα του ανθρώπου. Αγαπούσαν τη ζωή και τη φιλοσοφία στα ανθρώπινα μέτρα... Η ανάγκη αυτή για την απλότητα ανταποκρίνονταν στο σεβασμό του ανθρώπου ως πρόσωπο. Σ’ αυτό το σεβασμό στηρίχθηκε η δημοκρατία.
Η ίδια διαφορά υπάρχει και σήμερα ανάμεσα στο Ελληνικό πνεύμα όπως εξακολουθεί να ζει στην Ορθόδοξη Παράδοση και στο πνεύμα των ξένων προς τον Ελληνισμό εθνών, που αγνοούν την αξία του ανθρώπου ως πρόσωπο. Η περιφρόνηση του σεβασμού του ανθρώπου ως πρόσωπο σήμερα, αύριο θα είναι περιφρόνηση της ίδιας της ζωής. Έτσι γίνεται με τους φτωχούς λαούς που πεθαίνουν από την πείνα, ενώ οι πλούσιοι λαοί αντί να μοιράζουν τον πλούτο τους κατασκευάζουν νέα όπλα για να τον φυλάξουν καλύτερα.
