Αγαπητή «Ελευθερία»,
Στο έγκριτο φύλλο της «Ελευθερίας» της 12-11-2009 δημοσιεύτηκε άρθρο του προέδρου του Συλλόγου Δωρεάς Οργάνων (ΣΥ.Δ.ΟΡ.) Λάρισας κ. Κώστα Μπουγά με τίτλο «Μύθοι και πραγματικότητες για τη δωρεά οργάνων».
Ο αρθρογράφος προσπάθησε με τρόπο μεθοδικό να διαφωτίσει τους έμφοβους και δύσπιστους πολίτες, ώστε να γίνουν εύκολα δωρητές οργάνων. Προσπάθησε να βάλει στο περιθώριο εύλογα ηθικά διλήμματα και άλλες επιφυλάξεις. Θεωρεί, και δεν είναι ο μόνος, ότι η δωρεά οργάνων σώματος πρέπει να καθιερωθεί ως πράξη αλτρουισμού, ανθρωπιάς και πολιτισμού. Καταθέτοντας τα διάφορα επιχειρήματα θέλησε να περάσει το μήνυμα στην κοινωνία πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη δωρεά οργάνων ούτε ηθικό, ούτε κοινωνικό, ούτε θρησκευτικό, ούτε φυσικά ιατρικό.
Επειδή όλοι παραδεχόμαστε ότι η ανταλλαγή απόψεων είναι κάτι δημοκρατικό και θετικό θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις, που για άλλους ίσως να φανούν χρήσιμες, ενώ για άλλους να φανούν ανάξιες λόγου. Ο σκοπός μου δεν είναι να αντιδικήσω με τον αξιότιμο κ. πρόεδρο, αλλά να παρουσιάσω μια άλλη πλευρά του συγκεκριμένου θέματος.
Πρώτα πρώτα οφείλουμε ξεκάθαρα να ομολογήσουμε ότι για να παρθούν ανθρώπινα όργανα για μεταμόσχευση δεν πρέπει ο δότης να είναι οριστικά νεκρός και να έχει επέλθει ο απόλυτος βιολογικός θάνατος, γιατί στην περίπτωση αυτή τα όργανά του είναι ιατρικώς μη εκμεταλλεύσιμα. Τα ανθρώπινα όργανα, σύμφωνα με την καθιερωμένη ιατρική τακτική, πρέπει να αφαιρεθούν πάση θυσία, όταν ο ασθενής είναι εγκεφαλικά νεκρός. Και εδώ βρίσκεται το μείζον πρόβλημα. Διάσημοι ιατροί όπως ο Shewmon, ο Taylor-, ο Truog, ο Paul Α. Βγrne, ο Cicero G. Coimbra, ο David Ηill κ. ά. δεν συμφωνούν ότι ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος είναι οριστικά νεκρός, αλλά υποστηρίζουν ότι βρίσκεται σε μια προθανάτια κατάσταση. Όποιος κλείνει τα μάτια του μπροστά σ' αυτή την πραγματικότητα σίγουρα δεν λέει ολόκληρη την αλήθεια. Η διεθνής βιβλιογραφία έχει να επιδείξει παραδείγματα εγκεφαλικά νεκρών με επάνοδο και βιωσιμότητα.
Είναι ηθικά, κοινωνικά και ιατρικά δεοντολογικό οι ιατροί επιστήμονες, όπου γης, να σέβονται το ανθρώπινο δικαίωμα του αρρώστου για ζωή. Με τη σύγχρονη τεχνολογία που διαθέτουμε η παράταση ζωής ενός ασθενούς, έστω και κατά ένα δευτερόλεπτο αποτελεί μια σημαντικότατη ιατρική επιστημονική κατάκτηση και ιδιαίτερη τιμή για τον ιατρικό κόσμο. Αντίθετα η λογική να στερήσουμε τις τελευταίες στιγμές ζωής ενός εγκεφαλικά νεκρού, αν αυτές είναι οι τελευταίες στιγμές του, παρατείνοντας τη ζωή κάποιου άλλου αρρώστου δεν είναι ούτε ανθρώπινη λογική, ούτε ιατρική. Γιατί, λοιπόν, σύμφωνα με το άρθρο 12 παράγραφος 7 του νόμου 2737/1999, θεωρείται περιττή η μηχανική υποστήριξη του εγκεφαλικά νεκρού αρρώστου τη στιγμή που αυτός αναπνέει, η καρδιά του χτυπά, διαθέτει θερμοκρασία και αρτηριακή πίεση και ο μεταβολισμός βρίσκεται σε ισορροπία; Η Ιησουίτικη αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ουδέποτε θα θεωρηθεί αξιόπιστος κώδικας δεοντολογίας.
Ο διευθυντής της ΜΕΘ του γενικού Νοσοκομείου Λάρισας κ. Απόστολος Κομνός διαπιστώνει μεγάλη επιφυλακτικότητα του κόσμου απέναντι στη δωρεά οργάνων. Το 2007 και το 2008 ομολογεί δεν υπήρξε κανένας δότης οργάνων! Ο επίκ. Καθηγητής Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής Λάρισας, διευθυντής της ΜΕΘ του ΠΝΛ και συντονιστής του ΕΟΜ κ. Επαμ. Ζακινθυνός επιβεβαιώνει, επίσης, ότι υπάρχει« μια δυσπιστία από την πλευρά των πολιτών προς τους γιατρούς».
Περίπου 60.000 είναι οι εν ενεργεία γιατροί πανελλαδικά από τους οποίους οι 1.300 είναι μέλη του Ιατρικού Συλλόγου Λάρισας. Αλήθεια πόσοι απ' αυτούς είναι δωρητές οργάνων; Η απάντηση είναι απογοητευτική. Μήπως οι γιατροί ξέρουν κάτι περισσότερο από τους πολίτες και οι πολίτες διαισθάνονται αυτά που οι ιατροί δεν θέλουν να τους φανερώσουν; Είναι ένα ερώτημα.
Όσο για τη στάση του χριστιανισμού και των άλλων θρησκειών απέναντι στη δωρεά οργάνων οι πληροφορίες τις οποίες έχει ο κ. Κώστας Μπουγάς θέλουν περισσότερο έλεγχο. Αν ο τυχαίος Χριστιανός πληροφορηθεί ότι με τη δωρεά οργάνων κόβεται βίαια το νήμα της ζωής του αγαπημένου του αρρώστου όχι μόνο δεν θα συμφωνήσει ποτέ με τις επιπόλαιες αποφάσεις των θρησκευτικών ή πολιτικών ηγετών του, αλλά θα χάσει και τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη που του απέμεινε στον κλάδο που έχει ταχθεί να προστατεύει και να υπηρετεί το μέγα αγαθό της υγείας μας.
Με τιμή
Ζακατού Άννα, Μαυρογένους 87 Λάρισα
