Ν’ αλλάξουν, δεν λέμε. Ποιος δεν θέλει να εξυγιανθεί το Δημόσιο; Όλοι, που λέει ο λόγος. Στη θεωρία τουλάχιστον. Τώρα, στην πράξη γιατί δεν εξυγιαίνεται ποτέ, είναι ένα ερώτημα, όχι όμως αναπάντητο. Η απάντηση είναι σαφής και συγκεκριμένη, απλά θα την αφήσουμε για το τέλος.
Κάθε κυβέρνηση που αναλαμβάνει θεωρεί «ιερή» υποχρέωσή της να εξυγιανθεί το Δημόσιο. Διότι αυτό περιμένουν ν’ ακούσουν και οι πολίτες. Καθότι ο δρόμος για τη διαφάνεια και την αξιοκρατία που όλοι ευαγγελίζονται και κανείς δεν εφαρμόζει, περνάει αναγκαστικά και μέσα από το Δημόσιο. Όπου, τι είναι το Δημόσιο για την Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και δώθε τουλάχιστον; Το «χωνευτήρι» για την εξυπηρέτηση των πελατειακών σχέσεων των κομμάτων που κυβερνούν και ο περιζήτητος παράδεισος του εργασιακού βολέματος για όλους εκείνους που επιθυμούν πολλή μονιμότητα και πολύ λιγότερη δουλειά. Και «τάιζε» η μία κυβέρνηση, «τάιζε» η άλλη με «ημετέρους», ήρθε το Δημόσιο και έγινε, σου λέει, σαν το τέρας της Αποκαλύψεως. Ή, ακόμη καλύτερα, σαν Λερναία Ύδρα που δεν συμμαζεύεται με τίποτα. Κόβουν το ένα κεφάλι και ξεπετιούνται άλλα δέκα στη θέση του. Και αυτή η ιστορία τραβάει χρόνια και χρόνια. Και παρότι πολλοί οι «βολεμένοι», πολλά τα «ρουσφέτια» και πάλι προβληματικό είναι και πάλι ελλείψεις έχει και πάλι τον... αχόρταγο έχει.
Σαν θυμάμαι και τη Βάσω Παπανδρέου, που τώρα ο Γιώργος την έχει στο μούσκιο που στην τελευταία κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, ως αρμόδια υπουργός, είχε βγάλει το «Δεκάλογο του εξυγιασμένου δημοσίου», τι ντόρος είχε γίνει και τότε; Τι χαρά μεγάλη και ανακούφιση στα πλήθη, που η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα εξυγίανε, σου λέει, το Δημόσιο. Έγινε τίποτα; Πώς και δε! Τζάμπα τη φαιά ουσία που ξόδεψαν κάποιοι καρεκλοκένταυροι της τότε εξουσίας για να συντάξουν όλον εκείνο τον οδηγό εξυγίανσης, τζάμπα το σάλιο που ξόδεψε η Βασούλα για να τον αναλύει, τζάμπα και το μελάνι που χύθηκε για να γραφούν όλα αυτά. Μηδέν εις το πηλίκον.
Μετά ήρθε η Νέα Δημοκρατία. Άλλα... γλέντια εκεί! Άλλες καλές προθέσεις περί εξυγίανσης του Δημοσίου, «θεοποίηση» του ΑΣΕΠ - που πια «ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει» κατά τον καλύτερο τρόπο και, φυσικά, νέα αποτυχία. Διότι, άμα κάνει κανείς ένα βήμα μπροστά και δυο βήματα πίσω, άμα κλείνει μια πόρτα και ανοίγει ένα παράθυρο, προφανές είναι ότι δουλειά δεν γίνεται. Ανοίγονται, βέβαια, διάφορες δουλειές, αλλά αυτό είναι μιας άλλης τάξεως ζήτημα.
Τώρα, λοιπόν, που ξανάρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, άντε «βάλ’ τα να τ’ αρμέξουμε», από την αρχή. Καταρχήν, «καθάρισε» τους απασχολουμένους μέσω stage σε μια κίνηση - έτσι για να μην το κουράζει, και χθες κυκλοφόρησε και νέο «Δεκάλογο» εξυγίανσης του Δημοσίου. Για αξιοκρατία και διαφάνεια. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, και αυτές τις περιβόητες προσλήψεις των γραμματέων, με εκείνα τα χιλιάδες βιογραφικά που ηλεκτρονικά υποβλήθηκαν και τελικά επέζησαν κάτι κύριοι και κυρίως με βαρύγδουπους τίτλους, προσκείμενοι βεβαίως - βεβαίως και προεπιλεγμένοι κατά πάσα πιθανότητα ή κατά πάσαν βεβαιότητα, αν δεν μας χαλάει.
Τώρα, λοιπόν, τα... γράμματα λένε ότι όλα θα γίνονται μέσω ΑΣΕΠ - έτσι λέγανε και οι προηγούμενοι - σε όλο το φάσμα του Δημοσίου.
Από τον ΟΠΑΠ και τη ΔΕΗ, μέχρι και το προσωπικό της Βουλής (εκεί που ορισμένοι χώσανε διάφορες κόρες, ανηψιούς, ξαδέλφους και λοιπούς συγγενείς). Επίσης, ριζικές αλλαγές επέρχονται στα κριτήρια και τα μόρια διορισμού μετά την κατάργηση της προσαύξησης του 50% που έπαιρναν οι ήδη εργαζόμενοι σε διαγωνισμούς πλήρωσης κενών οργανικών θέσεων που προκηρύσσουν οι δημόσιοι φορείς. Και, τέλος πάντων, και πολλά άλλα ακόμη, εξυγιαντικά, που αν, λέμε αν εφαρμοσθούν, θα σκάσει από... υγεία ο Δημόσιος τομέας.
...Και εδώ ερχόμαστε ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα που θέσαμε στην αρχή: γιατί πάρα τα μέτρα που λαμβάνουν όλες οι κυβερνήσεις τελικά στην πράξη ο Δημόσιος τομέας δεν εξυγιαίνεται; Γιατί παρότι, μπορεί να ξεκινούν όλοι με τις καλύτερες των προθέσεων (και αυτό δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε), στην πορεία δεν εφαρμόζουν αυτά που οι ίδιοι αποφασίζουν. Γιατί οι ίδιοι, οι εκάστοτε κυβερνώντες, πριν και πάνω απ’ όλα δεν αλλάζουν νοοτροπία. Και εν τέλει, βρίσκονται δέσμιοι των πολιτικών τους... υποχρεώσεων, των πιέσεων που ασκούνται, της «εξαργύρωσης» των ψήφων που έλαβαν, των υποσχέσεων που έδωσαν. Και «τσουπ» ανοίγει και πάλι δια μαγείας το μεγάλο «χωνευτήρι» του Δημοσίου για να τακτοποιηθούν «ημέτεροι» κυρίως - αν και όχι απαραίτητα όλοι - και να... ξεπληρωθούν υποχρεώσεις. Κυρίως κοντά σε προεκλογικές περιόδους.
Για ν’ αλλάξει το Δημόσιο πρέπει ν’ αλλάξουν οι κυβερνώντες, γενικώς. Απλά πράγματα.
