Η καπιταλιστική οικονομική κρίση, στη δίνη της οποίας βρίσκεται και η ελληνική οικονομία, οδήγησε και στη διόγκωση των ελλειμμάτων του Δημοσίου, κάτι που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Το βαθιά ταξικό φορολογικό σύστημα που έχει διαμορφωθεί τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια, το οποίο στηρίζεται στη φορολογική λεηλασία των λαϊκών στρωμάτων, για να εξασφαλίζονται οι προκλητικές, φορολογικές και άλλες, ενισχύσεις που προσφέρονται στους επιχειρηματικούς ομίλους και τους «έχοντες» συνολικά, στερούν από το Δημόσιο έσοδα, τα οποία καρπώνονται με τη μορφή κερδών οι επιχειρήσεις και οι κάτοχοι μεγάλων εισοδημάτων. Επιπλέον, η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο εξαιτίας των δεκάδων δισεκατομμυρίων που αποτέλεσαν τα «πακέτα στήριξης» των επιχειρηματικών κλάδων που αντιμετώπιζαν προβλήματα από την οικονομική κρίση, των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών που σε πολύ μεγάλο μέρος καλύπτουν νατοϊκές και όχι αμυντικές ανάγκες της χώρας.
Αυτές είναι οι αιτίες της δημοσιονομικής κρίσης που σοβεί, εδώ ποντάρουν και όσοι κραδαίνοντας τα ελλείμματα επιδιώκουν τον αφοπλισμό και την εξουδετέρωση των εργαζομένων, προκειμένου να δεχτούν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζονται. Αυτό κάνουν στην Ελλάδα, αυτό συμβαίνει και στις άλλες χώρες της Ε.Ε., στη μεγάλη πλειοψηφία των οποίων η δημοσιονομική κατάσταση έχει επιδεινωθεί, ακριβώς επειδή οι κυβερνήσεις των χωρών της διοχέτευσαν τρισεκατομμύρια ευρώ για τη διάσωση από τη χρεοκοπία μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
Με βάση τα αδιαμφισβήτητα αυτά στοιχεία, είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για το γεγονός ότι τα ελλείμματα φέτος θα φτάσουν στο 12,7%, ή οποιοδήποτε άλλο ποσοστό επί του ΑΕΠ της χώρας. Δεν ευθύνονται, ούτε για την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά ούτε και για την άνευ προηγουμένου αιμοδοσία του κεφαλαίου από τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Επειδή, όμως, η κοινωνία που ζούμε είναι μια κοινωνία βαθιά ταξική, έχοντας πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις για τη στήριξη του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, γι' αυτό και ο ταξικός προσανατολισμός ήταν εμφανής στις δηλώσεις Αλμούνια, με τις οποίες διαμήνυσε στους συνομιλητές του στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την αποφασιστικότητα που πρέπει να επιδείξει στην ένταση της επίθεσης σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Επίθεση, η οποία παίρνει τη μορφή της φορολεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων, της περικοπής κοινωνικών δαπανών και της ταχύτερης προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που δεν ευθύνονται για τα προβλήματα που συνοδεύουν τις διάφορες φάσεις της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, αλλά, σύμφωνα με το δίκαιο της αστικής τάξης, αυτοί πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα. Αυτό το σύνθημα εκπέμπουν οι συχνότητες της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, οι συνδικαλιστικοί φορείς της εργοδοσίας, οι εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ.
Η αλήθεια, όμως, για τους εργαζόμενους, που χρόνια τώρα πληρώνουν την πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, είναι εντελώς διαφορετική: Οχι μόνο δεν πρέπει να πληρώσουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά να αντεπιτεθούν, να αμφισβητήσουν το ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που, σαν τον αετό της μυθολογίας, κατατρώει το συκώτι του αλυσοδεμένου λαού. Η ταξική πάλη, η λαϊκή συμμαχία και το λαϊκό μέτωπο θα κρίνουν τα μελλούμενα.
