Αχ αυτός ο Αλμούνια, σέρνει καράβι, τέλος πάντων. Ή, για την ακρίβεια, σέρνει όλη την Ελλάδα εδώ και καιρό. Βραχνάς έχει καταντήσει. Όχι ότι το θέλει ο άνθρωπος, αλλά έτσι τα ’φερε η κατάρα. Να είναι ο αρμόδιος της Ε.Ε., ο επίτροπος που λέμε για τα οικονομικά θέματα και να ’χει να ταλαιπωρείται με μας - όχι μόνο με μας βεβαίως - κι εμείς με εκείνον, σε ό,τι αφορά στο οικονομικό μας χάλι. Και, και την τάση που φαίνεται να έχουμε να λέμε ψέματα. Ή, για να το πούμε πιο κομψά, να μην λέμε την πάσα αλήθεια. Αλλά, βεβαίως, και η μισή αλήθεια, όταν η άλλη μισή αποκρύπτεται, ένα είδους ψεύδους είναι και αυτή.
Το ξέραμε, το ήξεραν, για την ακρίβεια, οι πολιτικοί πριν τις εκλογές, ότι μέσα στο Νοέμβριο θα είχαν να παραδώσουν «λογαριασμό» στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τα οικονομικά μας. Ήρθε ο Νοέμβριος, ήρθε και η ώρα του λογαριασμού. Και τρέχει τώρα ο Παπακωνσταντίνου και δεν φτάνει. Γιατί οι προηγούμενοι είπαν ψέματα; Γιατί είπαν την αλήθεια μισή; Γιατί την ωραιοποίησαν για να κερδίσουν χρόνο; Γιατί ο... πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται ή και απ’ τα μαλλιά του Αλμούνια ενδεχομένως; Σημασία έχει ότι «το ταμείον είναι μείον».
Δεν μπορέσαμε ποτέ πραγματικά να μάθουμε το ύψος του ελλείμματος. Γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε και το ρόλο του Προβόπουλου. Ήταν, ας πούμε, το έλλειμμα μεγαλύτερο από αυτό που έλεγε προεκλογικά, επί Νέας Δημοκρατίας, για να κάνει το... χατίρι στην προηγούμενη κυβέρνηση; Είναι τώρα μικρότερο από αυτό που λέει ότι είναι, για να κάνει το... χατίρι στην παρούσα κυβέρνηση και να τη διευκολύνει στα μέτρα που θέλει να λάβει;
Βρίσκεται η αλήθεια κάπου στη μέση; Ποιος να ξέρει, εκτός από τον ίδιο τον Προβόπουλο - που προφανώς παίζει το δικό του παιχνίδι - και κάτι ολίγους πολιτικούς, οι οποίοι συμμετείχαν και συμμετέχουν στο... μαγείρεμα του ελλείμματος. Κατά πάσα πιθανότητα, η αλήθεια για το έλλειμμα βρίσκεται κάπου στη μέση.
Όπου και να βρίσκεται, όμως, το γεγονός που δεν αλλάζει είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις και προφανώς και συγκεκριμένες ανοχές απέναντι στον «Έλληνα ασθενή». Ο οποίος δεν μπορεί να επικαλείται συνεχώς την... ασθένειά του για να τη σκαπουλάρει.
Κι έτσι πήγε ο Παπακωνσταντίνου, με το δισάκι του στον ώμο, «για το δρόμο, για το δρόμο», και τα βρήκε μπαστούνια. Καθότι, επιεικώς εκφραζόμενοι, μπορούμε να πούμε ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν τουλάχιστον δυσανασχετήσει με το... δούλεμα που τους ρίχνουμε. Και είναι και σε δύσκολη θέση. Διότι, στο κάτω - κάτω της γραφής, εταίροι είμεθα, από τα ιδρυτικά μέλη είμεθα, τι να κάνουν; Να μας τραβήξουν το αυτί επειδή είμαστε ζαβολιάρηδες και μπαγαμπόντηδες; Και άιντε και μας το τράβηξαν. Μήπως πρόκειται να βάλουμε μυαλό; Και άιντε και πες ότι θέλουμε να βάλουμε μυαλό - που δεν παίζει έτσι κι αλλιώς, γιατί τη ζαβολιά την έχουμε στο αίμα μας -, αφού δεν υπάρχει σάλιο, πώς να γίνει; Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, που λέει ο λόγος και που έλεγε, επίσης, και ο Λουκιανός στους «νεκρικούς διαλόγους»...
Οπότε, πήγε ο Παπακωνσταντίνου στις Βρυξέλλες με το δισάκι άδειο και του έβαλαν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Και εάν επρόκειτο μόνο για τα δικά του πόδια, λίγο θα μας ένοιαζε. Αλλά εδώ πέρα πρόκειται για τα πόδια ολονών! Γιατί, βεβαίως, για να συμμορφωθεί η Ελλάδα με αυτά - που δικαίως δεν λέω - ζητούν οι Βρυξέλλες, ξέρετε ποιος θα την πληρώσει τη νύφη; Εμείς! Όπως λένε, έλεγε και το... περιβάλλον του Χοακίν (Αλμούνια), «αποτελεί χρέος του ελληνικού κράτους να πάρει τα αναγκαία μέτρα». Αλλιώς, σου λέει, θα προσφύγει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατά της Ελλάδας, όπως έκανε και το 2004. Τότε που παρέδιδε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη Νέα Δημοκρατία. Όχι ότι δεν είμαστε συνηθισμένοι! Τι λέτε καλέ! Αλλά εδώ τα πράγματα έχουν σφίξει πολύ. Πόσο;
Τόσο που χρειάζεται να υλοποιηθεί τελικά η αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων ηλικίας των γυναικών, που προεκλογικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι δεν θα εφαρμόσει! Τι λέτε καλέ, again! Και τα όρια ηλικίας θα αυξηθούν. Και οι φοροαπαλλαγές θα κοπούν. Και το φορολογικό σύστημα θα αναμορφωθεί (νέοι φόροι λέγεται αυτό σε απλή μετάφραση) και μείωση του ελλείμματος θα γίνει (ξεχάστε αυξήσεις και άλλα... τινά σε μισθούς και συντάξεις) και, τέλος πάντων, και θα συμμορφωθούμε και ένα τραγούδι θα πούμε.
Ποιο; Απλό: «Πήραμε την κάτω βόλτα, όμορφή μου Παναγιώτα»...
