Αξιότιμη κυρία διευθυντή
«Εις τους μεν γονείς οφείλω το ζην εις τους δε διδασκάλους το ευ ζην» είναι η γνωστή ρήση του Μεγαλέξανδρου, με την οποία αναγνωριζόταν ο σπουδαίος ρόλος των διδασκάλων στη ζωή των νέων.
Ποια όμως η θέση των σημερινών μαθητών;
Πρεσβεύουν τα ίδια ή κουρασμένοι ψάχνουν τη βελτίωση της ζωής τους μακριά από σχολείο και οικογένεια;
Δυστυχώς θα λυπηθούμε ερευνώντας το όλο θέμα. Απόψεις και διαμαρτυρίες ακούγονται από παντού.
- Δεν σέβονται πλέον οι μαθητές τους δασκάλους τους.
- Δεν μας γεμίζει το σχολείο παραπονιούνται οι μαθητές.
- Χρειάζεται στενότερη συνεργασία μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών, τονίζουν αρκετοί παιδαγωγοί.
-Παλαιότερα οι εκπαιδευτικοί ενεργούσαν διαφορετικά, δηλώνουν ορισμένοι γονείς.
- Θέλουμε 1.400 ευρώ κατώτατο μισθό, αντιλέγουν οι συνδικαλιστές κι ετοιμάζουν την επόμενη απεργία.
- Θέλουμε καλύτερα σχολεία, βροντοφωνάζουν οι μεγαλύτεροι μαθητές κι ετοιμάζουν την καταστροφή του σχολείου τους, στο πλαίσια της «νόμιμης» κατάληψης.
- Αγώνα κάνουν τα παιδιά, ισχυρίζονται οι «προοδευτικοί» αριστεριστές, δικαιολογώντας τις καταλήψεις.
- Ανίκανη η κυβέρνηση, δηλώνει η αντιπολίτευση.
- Παραλάβαμε χάος, αντεπιτίθεται η κυβέρνηση.
Πόσο, απατηλά, αθώα φαντάζει η μετατόπιση των ευθυνών! Και πόση πνευματική λεβεντιά απαιτείται, για την ανάληψη ευθύνης και την παραδοχή των λαθών μας! Πόσο ακραίο το δόγμα «Όλοι οι άλλοι ευθύνονται, πλην ημών» ! Και πόση ειλικρίνεια χρειάζεται, ώστε η κριτική να αρχίσει πρώτα κατά του εαυτού μας!
Αναμφισβήτητα οι συνδικαλιστές διεκδικούν κι επιτυγχάνουν καλύτερες αμοιβές για τους Έλληνες διδασκάλους. Συμφώνως δε προς τα απεργιακά συνθήματα, αγωνίζονται για «καλύτερη δωρεάν παιδεία για όλους».
Αναμφίβολα, εάν η «καλύτερη παιδεία για όλους» επιτευχθεί, θα εκλείψουν οι διδακτικές δυσλειτουργίες και όλοι, γονείς και δάσκαλοι, θα καμαρώνουμε μια πιο πειθαρχημένη νεολαία, που μας λείπει.
Ο ρόλος όμως του συνδικαλισμού, ρόλος μόνο οικονομικών διεκδικήσεων ή και ρόλος παρεμβατικός, σε επίπεδο εξάλειψης των κακώς κειμένων της παιδείας μας; Τα κακώς κείμενα περιορίζονται μόνο στις ανεπαρκείς αυξήσεις μισθών; Οι υψηλές αποδοχές, θα βελτίωναν την παιδεία; Θα έδειχναν οι μαθητές τον ανάλογο σεβασμό προς τους διδασκάλους; Θα εξέλειπε η παραβατική συμπεριφορά; Θα αυξανόταν ο ζήλος των εκπαιδευτικών, αν αυτός είναι μειωμένος; Θα εξέλειπε η ζημιογόνα παραπαιδεία; Θα βελτιωνόταν το μαθησιακό επίπεδο; Θα έπαυαν οι βανδαλισμοί; Και, εν κατακλείδι, οι τωρινοί μαθητές θα εξελίσσονταν σε πειθαρχημένους εφήβους;
Επιτρέψτε μου, πριν συνεχίσω, να υπενθυμίσω ότι για μια αρνητική κριτική δεν ευθύνεται μόνο αυτός που την εκτελεί αλλά κι αυτός που την προκαλεί. Επιθυμώ δε να υποβάλω ορισμένα ερωτήματα σχετικά:
1) Θα έπρεπε ή όχι, στους συνδικαλιστικούς αγώνες, να έχουν οι δάσκαλοι κοινωνικούς συμμάχους τους γονείς;
2) Το αίτημα «1.400 ευρώ για κάθε νεοδιοριζόμενο» μήπως είναι κάπως αόριστο, αφού δεν έχουν όλοι οι νεοδιοριζόμενοι τις ίδιες οικονομικές ανάγκες;
3) Μήπως θα έπρεπε, οι νέες θέσεις εργασίας, να απαιτούνται με περίσκεψη και όπου πραγματικά χρειάζονται;
4) Εκπληρώνει επιτυχώς την αποστολή του το ολοήμερο σχολείο ή μήπως πολλοί μαθητές νιώθουν κουρασμένοι από το μακρό ωράριο, παρά δημιουργικά απασχολημένοι ως όφειλαν;
5) Ποια η θέση του συνδικαλισμού ως προς την αρνητική στάση ορισμένων εκπαιδευτικών, απέναντι στις εθνικές μας εορτές, στον σχολικό εκκλησιασμό και στις μαθητικές παρελάσεις;
6) Η βελτίωση των νέων διδακτικών βιβλίων, που από πολλούς εκπαιδευτικούς θεωρούνται μη επαρκή, θα έπρεπε ή όχι να είναι το πρώτο αίτημα;
7) Οι συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις, εν ώρα εργασίας, σκανδαλίζουν ή όχι τους γονείς, οι οποίοι καταμετρούν κάποιες ακόμη απολεσθείσες διδακτικές ώρες των παιδιών τους;
8) Η απαλλαγή από τα καθήκοντα, χάριν του συνδικαλισμού, είναι συνδικαλιστική επιτυχία ή μήπως συνιστά απαξίωση των εκπαιδευτικών, αδυνατούντων να εξεύρουν χρόνο για συνδικαλισμό εκτός υπηρεσίας;
9) Το πανεπιστημιακό άσυλο, το συχνά παραβιαζόμενο υπό αναρχοκακοποιών, συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων;
10) Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου θα αποτελούσε κίνδυνο για τη δημοκρατία, δεδομένου ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες θεσμοθετήθηκε έχουν πάψει να υφίστανται;
11) Η ύπαρξη κομματικών συνδικαλιστικών παρατάξεων τι εξυπηρετεί;
12) Πού θα υστερούσε ο συνδικαλισμός, εάν ενωμένοι όλοι οι δάσκαλοι διεκδικούσαν;
13) Οι αποσπασμένοι, σε γραφεία βουλευτών, εκπαιδευτικοί επιτελούν διδακτικό έργο;
14) Δεν θα ήταν αποδοτικότερο αν οι ανάγκες των βουλευτών, σε γραφική εργασία, καλύπτονταν από διοικητικό προσωπικό και οι δάσκαλοι ασχολούνταν με τους μαθητές τους;
15) Μήπως από τις απεργίες ο πρώτος ζημιωμένος είναι ο κάθε μαθητής και έπειτα οποιοσδήποτε αρμόδιος;
16) Μήπως οι συνδικαλιστές θα έπρεπε, πριν εξαγγείλουν απεργιακές κινητοποιήσεις, να εξαντλούν κάθε όριο διαπραγμάτευσης, με τον εκάστοτε υπουργό και όχι να αρκούνται σε ορισμένες φιλικές επαφές;
17) Μήπως, δεδομένης της πρωτεύουσας σημασίας που έχει το λειτούργημα του διδασκάλου, θα έπρεπε η απεργία να είναι το έσχατο και όχι το πρωταρχικό μέσο διεκδίκησης;
18) Εν κατακλείδι, μήπως θα έπρεπε οι εκπαιδευτικοί να φέρνουν τον εαυτό τους στη θέση των γονέων, οι οποίοι σ’ αυτούς βλέπουν τους σμιλευτές των παιδικών ψυχών και τα προς μίμηση παραδείγματα;
Θα εθελοτυφλούσε οιοσδήποτε ισχυριζόμενος ότι τα της παιδείας μας καλώς έχουν και τα της μαθητιώσας νεολαίας μας ορθώς βαίνουν.
Ας αρθούμε, καθείς από το μετερίζι του, στο ύψος των περιστάσεων και ας «απογοητευτούμε» από τις ως τώρα μεθόδους αγώνα, οι οποίες δεν απέφεραν δυστυχώς σημαντικά αποτελέσματα. Ας αναλογιστούν και οι κυβερνώντες τις δικές τους ευθύνες.
Είθε ο Εσταυρωμένος και Αναστημένος Χριστός να δωρίσει δύναμη ώστε, να πάψουν πλέον τα σφάλματα του παρελθόντος, και το μέλλον μας να είναι αγωνιστικό χωρίς παραχωρήσεις.
Μπαρλαφέστας Παναγιώτης Γονέας – Εκπ/κός
didaskalos1@gmail.com
