Είναι αλήθεια ότι ζούμε ξανά στην εποχή των συνθημάτων. Η μάλλον σε μια νέα φάση της εποχής των συνθημάτων. Κάποτε κυριαρχούσε το «Ελευθερία, ισότητα αδελφότητα». Μετά ήρθαν οι ισμοί σοσιαλισμοί, κομμουνισμοί, φασισμοί, φιλελευθερισμοί.
Και όλοι αυτοί έφτιαξαν τα δικά τους συνθήματα, τα δικά τους λάβαρα, ενώ είχαν φυσικά και τους «φιλοσόφους» που έβαζαν τις θεωρητικές βάσεις των «ιδεολογιών». Φυσικά δε με την πάροδο του χρόνου διαμορφώθηκαν και οι «φορείς» των ιδεολογιών τα κόμματα τα οποία και αυτά εξελίχθηκαν. Στα 210 χρόνια μετά από τη Γαλλική Επανάσταση, πολλά γεγονότα πέρασαν από τα κατάστιχα της ιστορίας, πόλεμοι, επαναστάσεις, κατάρρευση αυτοκρατοριών, ανάδυση νέων χώρων, νέες τεχνολογίες ακόμα και στα αστέρια έφτασε ο άνθρωπος με αποτέλεσμα τα πάντα να αλλάξουν. Δομές κοινωνικές και οικονομικές αξίες, πιστεύω χάθηκαν και κυρίως μεταλλάχτηκαν στην πορεία του χρόνου.
Κυρίως όμως εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν ή εξαφανίστηκαν υπέφεραν, αγωνίστηκαν, πολέμησαν είτε για θρησκεία είτε για ιδεολογία ή «ισμούς». Παράλληλα στην ίδια χρονική περίοδο τα μέσα και οι τεχνικές επικοινωνίες εξελίχθηκαν με ταχύτητα και από την πένα και το φτερό της χήνας και το μελανοδοχείο, φθάσαμε στο μπικ, στα κομπιούτερ, την πληροφορική, την ηλεκτρονική διασύνδεση και μεταβίβαση στοιχείων και φυσικά την τηλοψία σε όλες της τις μορφές. Και έγινε ο πλανήτης το «παγκόσμιο χωριό». Και πραγματοποιήθηκαν οι αγορές. Στο τεχνολογικό αυτό ηλεκτρονικό περιβάλλον μοιραίο ήταν να ενοποιηθούν και οι ιδεολογίες. Και οι φιλελεύθεροι να συμβαδίζουν με τους σοσιαλιστές στην προσπάθεια τους να ενοποιήσουν περιφερειακές αγορές, όπως στην περίπτωση της Ενωμένης Ευρώπης. Έτσι φθάσαμε στην «αποϊδεολογικοποίηση» των κομμάτων τα οποία πλέον έχασαν τις ταξικές ή ιδεολογικές διαφορές και έμειναν οι μηχανισμοί νομής της εξουσίας. Τώρα πλέον που έπεσαν τα προσωπεία τώρα που «αποϊδεολογικοποιήθηκαν» οι φορείς της πολιτικής τώρα που ομογενοποιήθηκαν οι μάζες με τη βοήθεια της τηλοψίας τα κόμματα χρειάζεται να εφεύρουν νέες ταυτότητες.
Χρειάζονται νέα είδωλα, νέα οράματα, νέοι ηγέτες οι οποίοι εκτός από τα γνωστά προσόντα ενός ηγέτη πρέπει να έχουν και πρόσθετα να είναι π.χ. «τηλεοπτικοί», να μπορούν να προβάλουν στις οθόνες της τηλοψίας μια εικόνα που να συναρπάζει τα πλήθη να τα εμπνέει, να τους δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας, σταθερότητας, ικανότητας του ηγέτη που μπορεί να έχει αποτελέσματα. Βέβαια φύγαμε από τον «πατερούλη» από τον δυναμικό, τον μεγάλο ηγέτη, και είμαστε τώρα στον «τεχνοκράτη» τον μεθοδικό τον συμπαθητικό τον οργανωτικό.
Γιατί τώρα πια δεν υπάρχουν προσωπικότητες ηγετικές. Τώρα πια υπάρχουν απλώς «ανθρωπάκια» που περιστοιχίζονται από στρατιές «μακιγέρ» παντός είδους όπως θα πρέπει να ονομάσουμε τους συμβούλους, τις παρεούλες τους που τους περιστοιχίζουν.
Και στο τέλος δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει ποιος πραγματικά κυβερνά «Ηγέτης ή οι πολιτικοί μακιγιέρ τους. Η μήπως που είναι και το πιο πιθανότερο έχουμε και τους «νευροσπάστες» αυτούς που από τα παρασκήνια κινούν τα νήματα και εδώ είναι τα πραγματικά «διαπλεκόμενα συμφέροντα» μεταξύ των περισσότερων «μίντια» και των κομμάτων στα οποία υπάρχουν και πολιτιστικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Γιατί τώρα ο πολιτισμός έχει προστεθεί και αυτός στα περιεχόμενα των διαπλεκόμενων ο «πολιτισμός» και αρκετές φορές και ο αθλητισμός θέαμα. Για αυτό και στην περίπτωσή μας είχαμε την Ολυμπιάδα του 2004, να είναι πλέον η νέα μεγάλη ιδέα της χώρας. Και παρακολουθήσαμε τις αγωνιώδες προσπάθειες που έκαναν ορισμένοι «κεκράται» να την πλασάρουν στην κοινή γνώμη. Σ' αυτή λοιπόν την «χαβούζα» της νέας αποδεολογημένης εποχής και της τηλεοπτικής μαζοκοινωνίας το άτομο νιώθει χαμένο. Και προσπαθεί όσοι τουλάχιστον εξακολουθούν να είναι ακόμη «άνθρωποι να μην πνιγεί από τα κύματα των συνθημάτων που τους εξαπολύουν οι νομείς της εξουσίας». Πρέπει λοιπόν και αυτό να βρεί νέες μορφές αντίστασης και πάλης εάν θέλει να παραμείνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΝΕΑ ΟΡΑΜΑΤΑ.
