* Του κ. Δημήτρη Παπαποστόλου, δασκάλου, προέδρου της ΔΑΚΕ
Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας
Ο συνδικαλισμός ως οργανωμένη κοινωνική λειτουργία και δράση, αντιμετωπίζει σημαντικότατες δυσκολίες στο διεθνές, ευρωπαϊκό και εγχώριο περιβάλλον. Οι εδραιωμένες αξίες και το συσσωρευμένο κοινωνικό κεφάλαιο δοκιμάζονται. Ο κίνδυνος της παραίτησης ή της ενσωμάτωσης είναι περισσότερο ορατός παρά ποτέ. Η υγιής αμφισβήτηση μετατρέπεται σε αποχή από τις λειτουργίες και τη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο εκφράζεται άλλοτε με τη σιωπή και την ανοχή του και άλλοτε με την «επανάσταση», ανάλογα με τα αισθήματα της πλειοψηφίας προς την εκάστοτε Κυβέρνηση. Οι παράπλευρες απώλειες είναι εμφανείς. Η μαζικότητα δέχεται πλήγματα καθημερινά, η αποτελεσματικότητα βρίσκεται σε μόνιμη τα τελευταία χρόνια κρίση.
Eίναι σε όλους γνωστό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα δέχεται ισχυρότατες πιέσεις. Βάλλεται ως αναξιόπιστο και υπονομεύεται καθημερινά από πολλούς παράγοντες. Αλήθεια πόσο αξιόπιστο μπορεί να είναι ένα συνδικαλιστικό κίνημα όταν τα πρώτα λόγια του προέδρου της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργατών της χώρας μας αμέσως μετά την εκλογική αναμέτρηση της 4ης Οκτωβρίου ήταν: «Ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είμαι χαρούμενος και ικανοποιημένος, για τη μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου. Τον άνεργο, το μισθωτό και τον συνταξιούχο δεν τους ενδιαφέρει η χαρά που νιώθει ο πρόεδρος της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργατών για την επιτυχία του κόμματός του oύτε η χαρά που μπορεί να ένιωσα εγώ ως νεοδημοκράτης το 2004.
Πώς μπορεί να νιώθει σήμερα χαρά ο εργαζόμενος όταν: Οι αυξήσεις που δίνονται στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους δεν εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση. Οι ελαστικές μορφές εργασίες συνεχίζονται. Χιλιάδες εργαζόμενοι απολύονται. Ο θεσμός της ωρομισθίας των εκπαιδευτικών συνεχίζεται. Έχουμε χρέος όλοι μαζί να συμβάλουμε, ώστε το συνδικαλιστικό κίνημα να ανακτήσει το χαμένο κύρος και την αξιοπιστία. Ο λόγος του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να είναι απλά καταγγελτικός, ούτε βεβαίως να αποτελεί άλλοθι για τους αναλυτές στη δαιμονοποίηση των ούτως ή άλλως διαγραφόμενων εξελίξεων. Οφείλει να οραματίζεται και να διεκδικεί εξίσωση δικαιωμάτων, που θα μείνει όραμα αν δεν αποδειχθεί παράλληλα και εξίσωση υποχρεώσεων. Ήρθε η ώρα το συνδικαλιστικό κίνημα να ξαναβρεί τους ισχυρούς δεσμούς του με την κοινωνία, να εκφράσει αυθεντικά τα μεγάλα προβλήματα της εποχής, να αναδείξει τις αγωνίες των εργαζομένων, να αγωνιστεί για τη συνεχή βελτίωση της θέσης τους. Άλλωστε εξ ορισμού το συνδικαλιστικό κίνημα για να είναι αξιόπιστο και αποτελεσματικό πρέπει να εναρμονίζει τις διεκδικήσεις του με τα μεγάλα ζητήματα της εποχής και τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζομένων που εκπροσωπεί.
