Ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως (συγγνώμη Προστασίας του Πολίτη, όπως μετονομάστηκε) Μιχάλης Χρυσοχοϊδης για δεύτερη φορά στην πολιτική του σταδιοδρομία στάλθηκε στο «λάκκο με τα φίδια», καθώς η πρώτη ήταν όταν ο Κώστας Σημίτης, μετά το φιάσκο με την υπόθεση Οτσαλάν, του είχε αναθέσει την ηγεσία του Μεγάρου της οδού Κατεχάκη.
Ο Μ. Χρυσοχοϊδης, πριν τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, ευελπιστούσε πως θα αναλάμβανε ένα άλλο υπουργικό χαρτοφυλάκιο, προφανώς, όμως, ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου έκρινε ότι ο σημερινός Υπουργός του Υπουργείου ΠΡΟ – ΠΟ (σ.σ. άλλωστε για να κερδίσεις στο ΠΡΟ – ΠΟ χρειάζεται και η τύχη…) είχε πετύχει στο ίδιο πόστο, καθώς επί των ημερών του είχε εξαρθρωθεί τουλάχιστον ο επιχειρησιακός βραχίονας της τρομοκρατικής οργανώσεως «17 Νοέμβρη» και ο ΕΛΑ.
Η ανάληψη του κρίσιμου πόστου της ασφάλειας της χώρας από έναν άνθρωπο, όπως ο Μ. Χρυσοχοϊδης, ο οποίος θεωρείται επίμονος και μεθοδικός – ο άνθρωπος που «κάνει για τη δουλειά», όπως θα έλεγαν κι οι Αμερικανοί στη γλώσσα τους – αντιμετωπίσθηκε θετικά από την κοινωνία, η οποία θεωρεί πως το πρόβλημα της ασφάλειας είναι μείζον, όπως εξίσου μείζον είναι και το ζήτημα της αντιμετωπίσεως της οικονομικής κρίσεως, ώστε να ξεφύγουν οι πολίτες από το καθεστώς του φόβου και της ανασφάλειας.
Ο νέος Υπουργός από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του και έχοντας επίγνωση ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα πρέπει να προστατεύσει όχι μόνο τη Δημόσια Τάξη, αλλά και το προσωπικό πολιτικό του κεφάλαιο, έλαβε τα πρώτα μέτρα ώστε να δημιουργήσει μια αστυνομία νέου τύπου και προέβαλε το λεγόμενο «δόγμα Χρυσοχοϊδη», που συμπυκνώθηκε στη δήλωση προθέσεών του, που είναι «να επανέλθει η χώρα στη νομιμότητα, χωρίς καμιά έκπτωση τόσο στην καταστολή της παραβατικότητας όσο και στον σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων».
Φυσικά δεν λησμόνησε πως, ούτως ή άλλως, έχει «υπόλοιπα» με την τρομοκρατία και ότι τον «αναμένουν» δύο κρίσιμες δοκιμασίες με συγκεκριμένη ημερομηνία: η 17η Νοεμβρίου, που είναι η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και η 6η Δεκεμβρίου, οπότε κλείνει ένας χρόνος από τον φόνο του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Ο Μ. Χρυσοχοϊδης άλλαξε την ηγεσία της ΕΛΑΣ και της ΕΥΠ και έκανε «αισθητή» την παρουσία των διωκτικών αρχών στην περιοχή των Εξαρχείων, μια παρουσία, όμως, που προκάλεσε αντιφατικές αντιδράσεις, καθώς σημειώθηκε και το γνωστό επεισόδιο με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επεισόδιο που οδήγησε στην αποπομπή του αρχηγού της ΕΛΑΣ Βασίλη Τσιατούρα και στην υπουργική συγγνώμη σε μια εμβληματική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα, το συγγραφέα Μήτσο Παπαχρήστου, τον οποίον συνέλαβαν στην περιοχή, άνευ λόγου και αιτίας, άνδρες των διωκτικών αρχών.
Ο νέος Υπουργός, αρμόδιος για τη δημόσια τάξη, έχοντας επίγνωση πως «δεν έχει τελειώσει» με την τρομοκρατία και πιστεύοντας ότι υπάρχουν «υπόγειες διαδρομές» μεταξύ ανθρώπων που κινούνται στο χώρο του ποινικού δικαίου και εκείνους που πιστεύουν στο πάλαι ποτέ λεγόμενο «αντάρτικο πόλεων», επικήρυξε τρεις καταζητούμενους ληστές.
Αίφνης, όμως, την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, σημειώθηκε ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα κατά αστυνομικών – και μάλιστα νέων, δόκιμων, αστυνομικών – χτύπημα χωρίς κανέναν ουσιαστικό πολιτικό συμβολισμό (αν υποτεθεί ότι τέτοιους συμβολισμούς επεδίωκε στο παρελθόν η «17 Νοέμβρη», όταν «χτυπούσε» βασανιστές της χούντας, ή το σταθμάρχη της CIA) ένα χτύπημα που δείχνει πως έχουμε να κάνουμε με μια νέα μορφή τρομοκρατίας, που επενδύει στη στρατηγική της έντασης με τυφλές ενέργειες κατά (αν αυτό μπορεί να λεχθεί) «δικαίων και αδίκων».
«Έχουμε πόλεμο με την τρομοκρατία», διακήρυξε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Ωστόσο, αυτό δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να οδηγήσει σε στρατικοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής ζωή του τόπου και φυσικά δεν θα πρέπει να αξιοποιηθεί ένα ή περισσότερα καταδικαστέα γεγονότα (όπως η επίθεση στο Αστυνομικό τμήμα) με στόχο να ισχυροποιηθούν οι κοινοτικές ντιρεκτίβες, οι οποίες, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, προβλέπουν την ανάμιξη αστυνομικών και στρατιωτικών μηχανισμών, ακόμη και για την καταστολή κινητοποιήσεων των εργαζομένων, μηχανισμών που, σε τελική ανάλυση, μπορεί να επιφέρουν πλήγματα ακόμη και στα ατομικά δικαιώματα.
