Δημοσιονομικά ελλείμματα και δημόσιο χρέος πνίγουν κυριολεκτικά την ελληνική οικονομία. Παρόμοια φαινόμενα έχουμε ασφαλώς σ' όλες τις οικονομίες του κόσμου, αλλά η εξυγίανση σε πολλές από αυτές μπορεί να συμβεί ευκολότερα μέσω των ισχυρών βιομηχανιών. Στην Ελλάδα, που η βιομηχανική παραγωγή είναι ασήμαντη και οι εξαγωγές πενιχρές έναντι των εισαγωγών, η κατάσταση είναι ακόμα πιο ζοφερή, καθώς τα χρέη του παρόντος μεταβιβάζονται διαρκώς στο μέλλον, στους ώμους των επερχόμενων γενεών, η αντοχή των οποίων δεν είναι ανεξάντλητη. Το πώς φθάσαμε μέχρις εδώ, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί ο καθένας. Η κακή και σπάταλη διαχείριση των οικονομικών πόρων από τις διάφορες κυβερνήσεις, η ανικανότητα αυτών να οργανώσουν αποδοτικά τους εισπρακτικούς μηχανισμούς από το ένα μέρος και από το άλλο η ασυνειδησία των πολιτών να ανταποκριθούν στις φορολογικές υποχρεώσεις τους, επέτειναν το πρόβλημα σε τέτοιο βαθμό, που οποιαδήποτε παροδικά και αποσπασματικά μέτρα δεν είναι ικανά να μας βγάλουν από τον λαβύρινθο. Η τακτική του κόβε - ράβε του εκάστοτε οικονομικού κυβερνητικού επιτελείου είναι κάτι ολιγότερο από μια ασπιρίνη στη βαριά πάσχουσα ελληνική οικονομία. Είναι η ώρα για λήψη σοβαρών διαρθρωτικών μέτρων και η ώρα για ευρεία κοινωνική συναίνεση.
Πρέπει επιτέλους ο πολιτικός κόσμος να καθίσει κάτω και να σκεφθεί σοβαρά για το μέλλον του τόπου μας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει ευκαιριακά με προσωπικές και μονοκομματικές παρεμβάσεις. Απαιτείται μακροχρόνια και επίμονη προσπάθεια για να τιθασευθεί το θηρίο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του υπέρογκου δημοσίου χρέους. Απαιτείται ευρύτατη πολιτική και κοινωνική συμμαχία, χωρίς την οποία η οικονομική κατάρρευση θεωρείται δεδομένη. Ανεξαρτήτως από το πρόγραμμα του κάθε κόμματος είναι ανάγκη να εκπονηθεί ένα κοινό πρόγραμμα με όσον το δυνατόν ευρύτερη πολιτική συναίνεση και αποδοχή, που θα αφορά την κάλυψη δεκαετίας και πλέον, τόσο για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων των προϋπολογισμών, όσο και για τη δραστική μείωση του δημοσίου χρέους.
Χρόνια τώρα ζούμε με τον βραχνά των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Κανένας υπουργός των οικονομικών δεν κατάφερε μέχρι τώρα να τηρήσει και να ισοσκελίσει τους προϋπολογισμούς του κράτους. Ωστόσο όλοι συμφωνούν ότι υπάρχει μεγάλη φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή στα διάφορα ασφαλιστικά ταμεία. Μένουν όλοι στη διαπίστωση χωρίς λήψη σοβαρών μέτρων για πάταξη του φαινομένου. Επιτέλους δεν είναι εξυπνότεροι αυτοί που δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους από τους ευσυνείδητους πολίτες, που λένε ΝΑΙ στα κοινά βάρη. Εάν όντως η παραοικονομία είναι τέτοιων διαστάσεων και η φοροδιαφυγή πάνω από 30 δισ., υπάρχει προοπτική, υπάρχει ελπίδα και δεν είναι ανάγκη να ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι τα τσιρίγματα των αρμοδίων της Ε.Ε., να κάνουμε δηλαδή κάτι για να γεμίσουν τα δημόσια ταμεία. Εκστρατεία λοιπόν για να μπουν στον δημόσιο κορβανά οι πόροι, που παράνομα παραμένουν στις τσέπες των ασυνείδητων. Και αν εισρεύσουν στο δημόσιο τα ποσά αυτά, τότε και οι υποδομές και η έρευνα και η Παιδεία και οι συντάξεις και η κοινωνική αλληλεγγύη θα γνωρίσουν καλύτερες μέρες. Δεν είναι δυνατόν το πανίσχυρο κράτος, που θα έπρεπε να δανείζει σε όποιον έχει ανάγκη, να δανείζεται κάθε εβδομάδα από τους ιδιώτες, για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες του. Είναι καιρός να αποκτήσουμε ένα κράτος πανίσχυρο οικονομικά και να μην διατηρούμε ένα κράτος που να τείνει χέρια επαιτείας. Η εποχή της ψωροκώσταινας ανήκει στο παρελθόν. Όποια όμως ποσά και αν εισρεύσουν στο δημόσιο ταμείο, δεν πρόκειται η κατάσταση να βελτιωθεί, αν η διαχείριση των πόρων δεν είναι συνετή και δεν διαπνέεται από τις αρχές της νοικοκυροσύνης και της εντιμότητας. Η σπατάλη πρέπει να περιορισθεί στο ελάχιστο και οι κλοπές να παταχθούν οριστικά. Έτσι μόνον μπορεί να προκύψει εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και εξαφάνιση των ελλειμμάτων.
Και ασφαλώς η οικονομία μας δεν πάσχει μόνον από τα κατ' έτος ελλείμματα του προϋπολογισμού. Το βαρύτατο δημόσιο χρέος κατέστη ένας μόνιμος βραχνάς, που υποθηκεύει το μέλλον μας, κόβει κάθε δημιουργική πνοή και μειώνει την αξιοπιστία και την πιστοληπτική ικανότητά μας. Το γεγονός, ότι όλες οι χώρες έχουν υψηλά δημόσια χρέη, δεν πρέπει να μας παρηγορεί, γιατί αρκετές από αυτές έχουν τη δυνατότητα, λόγω των ισχυρών οικονομιών τους, να τα περιορίσουν συντομότερα από εμάς, άλλες δεν έχουν τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες να εισέλθουν στο χώρο των αναπτυγμένων χωρών. Εμείς που ανήκουμε στην αναπτυγμένη Ευρώπη θα ανεχθούμε να συντριβούμε από το διαρκώς διογκούμενο δημόσιο χρέος; Είμαστε κοντά στα 300 δισ. ευρώ χρέος και ο καθένας μας χρεωμένος με 30 χιλιάδες ευρώ. Πληρώνουμε κάθε χρόνο πάνω από 12 δισ. ευρώ για εξυπηρέτηση του χρέους μας. Χαμένα χρήματα. Αν δεν πληρώναμε αυτά, δεν θα είχαμε πρόβλημα δημοσιονομικών ελλειμμάτων και όλα θα ήταν μέλι - γάλα. Τώρα εκτροχιάστηκε η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, η οποία εισήλθε σ' ένα τόσον φαύλο κύκλο, που είναι αδύνατον να εξέλθει, αν δεν εκπονηθεί ένα μακροχρόνιο σχέδιο με πλατιά πολιτική συναίνεση για τον τρόπο περιορισμού του χρέους, που καταδυναστεύει την οικονομία μας, παρεμποδίζει τις επενδυτικές πρωτοβουλίες και αναστέλλει κάθε ιδέα και προσπάθεια οικονομικής ανάπτυξης.
Ο δρ. Γιάννης Παπαδημόπουλος είναι δικηγόρος, τέως βουλευτής της ΝΔ
