«Είσαι φίλος γίνε μέλος» λέγανε παλιά, στη Νέα Δημοκρατία. Τώρα λένε «είσαι φίλος μείνε φίλος»! Όχι όλοι. Ορισμένοι. Ποιοι τέλος πάντων θα ψηφίσουν γι΄ αυτόν το νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας; Και εν πάση περιπτώσει ποιοι «δικαιούνται» να ψηφίσουν. Γιατί άμα το πράγμα καταστεί και εντελώς ανεξέλεγκτο, μπορεί τελικά ο νέος πρόεδρος να εκλεγεί με την ψήφο ασχέτων που πεντάρα δεν δίνουν ούτε για τη Ν.Δ., ούτε για το νέο αρχηγό, ούτε για τίποτε άλλο. Ε, και είτε αυτό εξυπηρετεί κάποιους, είτε όχι στην πραγματικότητα, αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος, για ν΄ αναδείξει αρχηγό ένα κόμμα το οποίο υποτίθεται ότι έχει συγκεκριμένη δομή, συγκεκριμένη ιδεολογία, συγκεκριμένη στόχευση και συγκεκριμένη λειτουργία.
Εντάξει επέμενε ο Αβραμόπουλος και από κοντά και ο Σαμαράς να ανοίξει η εκλογή και να πάει στη βάση. Κρατούσε «κόντρα» η Ντόρα που δεν την ανέφερε γιατί εκτιμούσε - και όχι άδικα μάλλον - ότι αν έβγαινε από το συνέδριο θα έπαιρνε άνετα την παρτίδα. Πήγε τελικά, και ορθώς, η εκλογή στη βάση. Πέραν του ότι αυτή η απόφαση άλλους τους εξυπηρετούσε και ως προς τον τρόπο διαμόρφωσης του εκλογικού παιχνιδιού και της ανατροπής των ισορροπιών, αυτό είναι και το ορθό. Για ένα κόμμα που έχει προέλθει από μια μεγάλη ήττα, έχει τα… ψυχολογικά του, «ποιος είμαι», «πού πάω», «πού βρίσκομαι», «γιατί υπάρχω». Για κάτι οπαδούς που τα ΄χουν πάρει στο κρανίο και έχουν ανάγκη εκτόνωσης και συνεπώς «λόγου» για το νέο αρχηγό. Και για ένα νέο αρχηγό, ο οποίος όταν εκλεγεί, καλείται να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, να… εμψυχώσει τους οπαδούς, να επιτύχει συσπείρωση και να ξαναβάλει το κόμμα σε τροχιά εξουσίας. Και, αφού υπάρχουν και τόσοι υποψήφιοι (τουλάχιστον μέχρις στιγμής), η εκλογή του νέου αρχηγού από την βάση θα τον ενδυναμώσει, και θα του δώσει περισσότερες ελπίδες να μη αμφισβητηθεί (αν και δεν θα αποφευχθεί αυτό) εμφανώς τουλάχιστον, και «ενισχυμένος» από τη βάση, να κάνει τη δουλειά του τέλος πάντων, όποια και εάν θα είναι αυτή.
Μέχρις εκεί καλά. Όμως τα πράγματα μέχρι «πού» και «πόσο» μπορεί ν΄ ανοίξουν, και κυρίως «για ποιους λόγους».
Αρχίζουν να εμφανίζονται οι δημοσκοπήσεις οι οποίες δείχνουν: καταρχήν δεύτερο γύρο, και κατά δεύτερον: την Ντόρα να εξακολουθεί να προηγείται, τον Αντώνη Σαμαρά να ανεβαίνει και να την ακολουθεί κατά πόδας και αρκετά μακριά από τους δύο να βρίσκεται ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και ακόμη πιο πίσω ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ούτως εχούσης της κατάστασης, επανέρχεται ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και προτείνει όχι μόνον να ψηφίσει η βάση, όχι μόνον να μπορούν να ψηφίσουν αυτοί που θα μπορούν εκείνη τη στιγμή προ της κάλπης, να εγγραφούν και να ψηφίσουν αλλά… Αλλά να ψηφίσουν και οι… περαστικοί. Χωρίς καμία υποχρέωση εγγραφής και χωρίς καμία σχέση, πιθανώς, με τη Νέα Δημοκρατία. Ε, τώρα να με συγχωρείτε. Αλλα όσο καλοπροαίρετος και να είναι κανείς δεν μπορεί παρά να σκεφθεί ότι η πρόταση αυτή - την οποία «συμπτωματικά» στηρίζει και ο Π. Ψωμιάδης - δεν αποβλέπει σε τίποτε άλλο, παρά σε νέο ανακάτεμα της τράπουλας. Βλέποντας δηλαδή ο Δ. Αβραμόπουλος ότι είναι δημοσκοπικά πολύ πίσω στοχεύει με τη διεύρυνση και άλλο του εκλογικού σώματος, ή τουλάχιστον ελπίζει, να ανατρέψει τα δεδομένα υπέρ του. Πράγμα που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μπορούσε να συμβεί, αλλά… Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Τελικά η πρότασή του δεν έγινε αποδεκτή από την Οργανωτική Επιτροπή και τον Δημ. Σιούφα, προκαλώντας και την έντονη αντίδρασή του. Αλλά σε κάθε περίπτωση το εκλογικό σώμα δεν είναι «λάστιχο» να προσαρμόζεται κατά το δοκούν και κατά τις βλέψεις ή επιθυμίες των ενδιαφερομένων. ‘Η μήπως όχι;
