Μμμμ! Άρχισαν οι ξινίλες στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα εντονότατες. Διότι το θέμα δεν είναι ότι ο νέος γραμματέας του κόμματος, Σωκράτης Ξυνίδης, αναδείχτηκε στη θέση αυτή με σχετική πλειοψηφία. Το θέμα είναι ότι αποτελούσε πρόταση του πρωθυπουργού και προέδρου του κόμματος Γιώργου Παπανδρέου. Και συνεπώς η... ξινίλα που εκδηλώθηκε κατά τη διαδικασία της εκλογής δεν αφορά στον συμπαθή εκείνον κ. Ξυνίδη, αλλά τον Γιώργο Παπανδρέου. Και αν σε αυτή τη φάση που προέρχεται από μια θριαμβευτική εθνική εκλογή, έχει μια ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα με 160 βουλευτές και ο ίδιος είναι ακόμη πανίσχυρος γιατί ο χρόνος είναι λίγος για να υποστεί φθορά, δεν μπορεί να περάσει την πρότασή του, τότε... Τότε πότε θα μπορεί;
Έρχεται και παίρνει ο εκλεκτός του προέδρου Σωκράτης Ξυνίδης 180 ψήφους και έρχεται η «σφήνα» του αυτοπροταθέντος Γ. Παναγιωτακόπουλου και παίρνει 126 ψήφους. Και, σαν να μην φτάνει αυτό, υπήρξαν και 53 λευκά ψηφοδέλτια, που σημαίνει ότι κανένας από τους υποψηφίους δεν ήταν της αρεσκείας των 53 που ψήφισαν «λευκό» και είχε και 15 άκυρα όλη η ιστορία. Τα οποία μπορεί να ήταν όντως άκυρα, μπορεί όμως να ήταν και επί τούτου άκυρα. Δηλαδή, αν τ’ αθροίσει κανείς 194 ψήφοι συνολικά, γύρισαν την πλάτη κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην πρόταση Παπανδρέου. Χώρια που εκτός Πολιτικού Συμβουλίου έμειναν και κάποια άτομα που είχε προτείνει και μπήκαν άτομα προσκείμενα στον Γ. Παναγιωτακόπουλο.
Η «εξήγηση» που δόθηκε στην ατυχή τροπή που είχε για τον Γιώργο Παπανδρέου η υπόθεση της εκλογής του νέου γραμματέα ήταν ότι αυτό αποτελεί «μήνυμα» του κομματικού μηχανισμού προς τον πρωθυπουργό και αντίδραση σε όλα τα επίπεδα και στα πρόσωπα που επελέγησαν να στελεχώσουν την κυβέρνηση, αλλά και το κόμμα.
Όπως και από την αρχή επισημάναμε, στην κυβέρνηση μπήκαν «όλοι οι άνθρωποι του προέδρου», πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και προφανώς το ίδιο συνέβη και στο κόμμα. Και λογικό είναι για τον Γιώργο Παπανδρέου να προσπαθεί να «οχυρώσει» την κυβέρνησή του και να «οχυρωθεί» και ο ίδιος πίσω από ανθρώπους της εμπιστοσύνης του, συνεργάτες του και παρομοίων αντιλήψεων για να μπορεί - κατά το δυνατόν τουλάχιστον - να ελέγχει την κυβέρνηση και το κόμμα. Εξίσου «λογικό» όμως είναι και όλοι οι υπόλοιποι να μη διακατέχονται από την ίδια «λογική» του «αποκλεισμού» των εκφραστών του «παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ», από τη νέα κατάσταση και να αντιδρούν ανάλογα, ευκαιρίας δοθείσης για να δείξουν ότι δυσανασχετούν. Εκείνος ο αυτοπροταθείς Παναγιωτακόπουλος παραλίγο να εκλεγεί, που λέει ο λόγος, αν τον είχαν στηρίξει και οι «Βενιζελικοί», στους οποίους αποδίδονται τα λευκά και τα άκυρα. Ο δε άγνωστος κ. Ξυνίδης, που πήρε με το ζόρι το 50%, σημείωσε «ιστορικό χαμηλό» στη διαδικασία εκλογής γραμματέα, τα ποσοστά των οποίων στο ΠΑΣΟΚ κυμαίνονται εκεί γύρω στο 70%, συνήθως.
Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τις ερμηνείες της στιγμής και της συγκυρίας, αυτό που έδειξε η τροπή που πήρε η εκλογή νέου γραμματέα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι στο κυβερνών κόμμα δεν υπάρχει ενότητα αλλά «επίφαση ενότητας». Οι τάσεις υπάρχουν, οι αντιδράσεις υπάρχουν, οι δυσφορίες επίσης. Η διαφορά είναι η εξής: προ των εκλογών και από την εποχή που άρχισε η πτώση της Νέας Δημοκρατίας και η δημοσκοπική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, σταδιακά, άρχισαν να «καταπιέζονται» οι διαφωνίες και οι δυσφορίες και τελικά να παραμερίζονται, ενόψει του κοινού στόχου που ήταν η ανακατάληψη της εξουσίας. Ο στόχος αυτός επετεύχθη. Δεν σημαίνει όμως ότι λύθηκαν και τα πραγματικά εσωκομματικά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ. Απλώς παραμερίστηκαν. Και η άνοδος στην εξουσία είναι βέβαιο ότι συν τω χρόνω θα τα βγάλει στην επιφάνεια. Αυτό ήταν, ας πούμε, ένα «προειδοποιητικό» καμπανάκι, ανεξάρτητα αν το Μαξίμου (και τι άλλο μπορούσε να κάνει), επιχείρησε να υποβαθμίσει το θέμα. Η «δυσαρέσκεια» περί διαχωρισμού κόμματος και κράτους που επιχειρεί ο Γ. Παπανδρέου μπορεί να είναι μία παράμετρος, αλλά δεν είναι η βασική.
Οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται πολύ βαθύτερα.
